Sukilove - Static Moves
De Vlaamse muzikant Pascal Deweze maakte ooit furore met Metal Molly, maar voert inmiddels al weer een jaar of acht Sukilove aan. Dat heeft tot dusver vier geweldige platen opgeleverd, die ik meer dan eens heb vergeleken met het beste van Paul McCartney; vergelijkingsmateriaal dat ik slechts bij hoge uitzondering uit de kast trek. Ondanks het feit dat ik nooit alleen stond in mijn bewondering voor de muziek van Sukilove, is de muziek van de band rond Pascal Deweze helaas nog altijd betrekkelijk onbekend, waardoor ook de nieuwe plaat van Sukilove weer bijna geruisloos is verschenen. Ook Static Moves laat zich vrijwel onmiddellijk beluisteren als een bescheiden meesterwerk. Sukilove is in de loop der jaren iets opgeschoven in de richting van een wat steviger en complexer bandgeluid, waardoor de vergelijking met de vroege soloplaten van Paul McCartney wat minder treffend is dan in het verleden en de vergelijking met de muziek van Radiohead meer voor de hand ligt. Static Moves is een plaat vol briljante ideeën en verrassende wendingen, die desondanks in slechts twee weken werd opgenomen in Deweze's eigen studio (Studio Jezus). Het is een plaat die uit vele lagen bestaat waarin je steeds weer nieuwe dingen hoort, maar Static Moves klinkt gelukkig nergens overgeproduceerd of overvol. Waar Pascal Deweze zijn songs in het verleden bij voorkeur simpel hield, kiest hij op Static Moves maar zelden voor de kortste weg van de speaker naar het brein, maar ontoegankelijk is de muziek van Sukilove geen moment. Static Moves bevat nauwelijks popliedjes die je na één keer horen koestert, maar wanneer je de wat langer uitgesponnen tracks op deze plaat wat vaker hebt gehoord, vallen de kwartjes achter elkaar. Dan blijkt immers dat Sukilove tegenwoordig muziek maakt die niet alleen razend knap in elkaar zit, maar ook haar gevoel voor tijdloze popsongs met een kop en een staart niet verloren is. Zelf heb ik vooral een zwak voor de songs waarin Pascal Deweze en zijn medemuzikanten het betrekkelijk simpel houden en de zang je uiteindelijk over de streep trekt, maar ook de tracks waarin de band wat steviger van leer trekt beginnen te groeien. Dat Sukilove er dit keer wel wereldberoemd mee gaat worden durf ik te betwijfelen, maar aan de kwaliteit van deze meer dan uitstekende vijfde plaat zal het zeker niet liggen. Erwin Zijleman 
De Vlaamse muzikant Pascal Deweze maakte ooit furore met Metal Molly, maar voert inmiddels al weer een jaar of acht Sukilove aan. Dat heeft tot dusver vier geweldige platen opgeleverd, die ik meer dan eens heb vergeleken met het beste van Paul McCartney; vergelijkingsmateriaal dat ik slechts bij hoge uitzondering uit de kast trek. Ondanks het feit dat ik nooit alleen stond in mijn bewondering voor de muziek van Sukilove, is de muziek van de band rond Pascal Deweze helaas nog altijd betrekkelijk onbekend, waardoor ook de nieuwe plaat van Sukilove weer bijna geruisloos is verschenen. Ook Static Moves laat zich vrijwel onmiddellijk beluisteren als een bescheiden meesterwerk. Sukilove is in de loop der jaren iets opgeschoven in de richting van een wat steviger en complexer bandgeluid, waardoor de vergelijking met de vroege soloplaten van Paul McCartney wat minder treffend is dan in het verleden en de vergelijking met de muziek van Radiohead meer voor de hand ligt. Static Moves is een plaat vol briljante ideeën en verrassende wendingen, die desondanks in slechts twee weken werd opgenomen in Deweze's eigen studio (Studio Jezus). Het is een plaat die uit vele lagen bestaat waarin je steeds weer nieuwe dingen hoort, maar Static Moves klinkt gelukkig nergens overgeproduceerd of overvol. Waar Pascal Deweze zijn songs in het verleden bij voorkeur simpel hield, kiest hij op Static Moves maar zelden voor de kortste weg van de speaker naar het brein, maar ontoegankelijk is de muziek van Sukilove geen moment. Static Moves bevat nauwelijks popliedjes die je na één keer horen koestert, maar wanneer je de wat langer uitgesponnen tracks op deze plaat wat vaker hebt gehoord, vallen de kwartjes achter elkaar. Dan blijkt immers dat Sukilove tegenwoordig muziek maakt die niet alleen razend knap in elkaar zit, maar ook haar gevoel voor tijdloze popsongs met een kop en een staart niet verloren is. Zelf heb ik vooral een zwak voor de songs waarin Pascal Deweze en zijn medemuzikanten het betrekkelijk simpel houden en de zang je uiteindelijk over de streep trekt, maar ook de tracks waarin de band wat steviger van leer trekt beginnen te groeien. Dat Sukilove er dit keer wel wereldberoemd mee gaat worden durf ik te betwijfelen, maar aan de kwaliteit van deze meer dan uitstekende vijfde plaat zal het zeker niet liggen. Erwin Zijleman