John Grant - Queen Of Denmark
De naam John Grant deed bij mij niet direct een belletje rinkelen, tot ik me realiseerde dat het hier gaat om de voormalige voorman van The Czars. The Czars maakten in de eerste jaren na de eeuwwisseling een drietal geweldige platen (Before ... But Longer uit 2000, The Ugly People Vs. the Beautiful People uit 2001 en Goodbye uit 2004). Het zijn platen die opvielen door de vreemde mix van stijlen (folk, country, psychedelica, dreampop, shoegaze, rock) en het imposante stemgeluid van John Grant. Het zijn platen die met name door de Britse muziekpers werden overladen met superlatieven en hadden moeten uitgroeien tot klassiekers, maar bij het grote publiek bleef de band uit Denver, Colorado, helaas vrijwel onopgemerkt. Sinds het uit elkaar vallen van The Czars bleef het lange tijd stil rond John Grant, die het bekrompen Denver gedesillusioneerd verruilde voor het bruisende New York, maar zich hier maar nauwelijks staande kon houden en vrijwel niet meer aan het maken van muziek toe kwam. Vorig jaar dook Grant echter samen met Midlake de studio in en dit resulteerde uiteindelijk in John Grant’s eerste soloalbum: Queen Of Denmark. Met Queen Of Denmark sluit John Grant een donkere periode uit zijn leven af. Het is een uiterst sombere plaat die slechts hier en daar een door Midlake te voorschijn getoverde zonnestraal laat zien. Queen Of Denmark is ver verwijderd van het veelzijdige en dynamische geluid van The Czars en heeft gedurende vrijwel de gehele speelduur een 70s gevoel en geluid, dat overigens niet naadloos aansluit op de muziek die Midlake op haar laatste maakt. De teksten van John Grant zijn op Queen Of Denmark gitzwart, maar in muzikaal opzicht is de plaat wat minder zwaar. Queen Of Denmark heeft een vol en hier en daar zelfs wat gepolijst geluid, waarin veel ruimte is gereserveerd voor strijkers en blazers. Het contrasteert prachtig met John Grant’s bijzondere stem en zijn uiterst sombere weerspiegelingen op zijn leven en de samenleving. In eerste instantie was ik wat teleurgesteld in de eerste soloplaat van John Grant, die de impact, de dynamiek en het avontuur van de drie Czars klassiekers moet ontberen en in eerste instantie verder wel erg zwartgallig overkomt, maar Queen Of Denmark is veel beter dan je na de eerste luisterbeurt zult vermoeden. Onder de sombere overpeinzingen van John Grant zit meer dan eens een vrijwel perfecte popsong verborgen. Hier en daar raakt het stevig aan het werk van Jeff Buckley, maar ik hoor ook wel raakvlakken met Rufus Wainwright en, met iets meer fantasie, met het werk van Harry Nilsson of Scott Walker. John Grant laat met Queen Of Denmark horen dat er leven is na The Czars. Hij doet dit met een eerste soloplaat die in eerste instantie wat zwaar op de maag ligt, maar al snel uitgroeit tot een kwalitatief hoogstaande plaat die hopelijk de voorbode is van heel veel moois. Erwin Zijleman
De naam John Grant deed bij mij niet direct een belletje rinkelen, tot ik me realiseerde dat het hier gaat om de voormalige voorman van The Czars. The Czars maakten in de eerste jaren na de eeuwwisseling een drietal geweldige platen (Before ... But Longer uit 2000, The Ugly People Vs. the Beautiful People uit 2001 en Goodbye uit 2004). Het zijn platen die opvielen door de vreemde mix van stijlen (folk, country, psychedelica, dreampop, shoegaze, rock) en het imposante stemgeluid van John Grant. Het zijn platen die met name door de Britse muziekpers werden overladen met superlatieven en hadden moeten uitgroeien tot klassiekers, maar bij het grote publiek bleef de band uit Denver, Colorado, helaas vrijwel onopgemerkt. Sinds het uit elkaar vallen van The Czars bleef het lange tijd stil rond John Grant, die het bekrompen Denver gedesillusioneerd verruilde voor het bruisende New York, maar zich hier maar nauwelijks staande kon houden en vrijwel niet meer aan het maken van muziek toe kwam. Vorig jaar dook Grant echter samen met Midlake de studio in en dit resulteerde uiteindelijk in John Grant’s eerste soloalbum: Queen Of Denmark. Met Queen Of Denmark sluit John Grant een donkere periode uit zijn leven af. Het is een uiterst sombere plaat die slechts hier en daar een door Midlake te voorschijn getoverde zonnestraal laat zien. Queen Of Denmark is ver verwijderd van het veelzijdige en dynamische geluid van The Czars en heeft gedurende vrijwel de gehele speelduur een 70s gevoel en geluid, dat overigens niet naadloos aansluit op de muziek die Midlake op haar laatste maakt. De teksten van John Grant zijn op Queen Of Denmark gitzwart, maar in muzikaal opzicht is de plaat wat minder zwaar. Queen Of Denmark heeft een vol en hier en daar zelfs wat gepolijst geluid, waarin veel ruimte is gereserveerd voor strijkers en blazers. Het contrasteert prachtig met John Grant’s bijzondere stem en zijn uiterst sombere weerspiegelingen op zijn leven en de samenleving. In eerste instantie was ik wat teleurgesteld in de eerste soloplaat van John Grant, die de impact, de dynamiek en het avontuur van de drie Czars klassiekers moet ontberen en in eerste instantie verder wel erg zwartgallig overkomt, maar Queen Of Denmark is veel beter dan je na de eerste luisterbeurt zult vermoeden. Onder de sombere overpeinzingen van John Grant zit meer dan eens een vrijwel perfecte popsong verborgen. Hier en daar raakt het stevig aan het werk van Jeff Buckley, maar ik hoor ook wel raakvlakken met Rufus Wainwright en, met iets meer fantasie, met het werk van Harry Nilsson of Scott Walker. John Grant laat met Queen Of Denmark horen dat er leven is na The Czars. Hij doet dit met een eerste soloplaat die in eerste instantie wat zwaar op de maag ligt, maar al snel uitgroeit tot een kwalitatief hoogstaande plaat die hopelijk de voorbode is van heel veel moois. Erwin Zijleman