The National - High Violet
Het uit New York afkomstige The National draait inmiddels zo’n 10 jaar mee en heeft zich in die tien jaar opgewerkt tot één van de meest interessante bands van het moment. The National had hier slechts vier platen voor nodig: het slechts in kleine kring opgemerkte The National uit 2001, cultplaat Sad Songs For Dirty Lovers uit 2003, doorbraakplaat Alligator uit 2005 en de bands’s beste plaat tot dusver, Boxer uit 2007. Het zijn vier platen die door de critici de hemel in zijn geprezen, waardoor de muziek van The National de cultstatus zo langzamerhand wel is ontgroeid, met name in de Verenigde Staten waar The National inmiddels wordt gerekend tot de grote jongens. Met High Violet voegt The National nog een plaat toe aan haar misschien niet erg omvangrijke, maar inmiddels wel indrukwekkende oeuvre. Het op het roemruchte 4AD label verschenen High Violet is The National’s meest ambitieuze en meest veelzijdige plaat tot dusver. De muziek van de band was in het verleden al niet makkelijk te classificeren, maar schiet dit keer alle kanten op. High Violet bevat aan de ene kant nadrukkelijk invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar laat zich op High Violet ook stevig inspireren door Britse popmuziek uit de jaren 80 en avontuurlijke Amerikaanse rockmuziek van recentere datum. Beluistering van High Violet roept hierdoor nogal uiteenlopende associaties op. Het ene moment ben je terug in de 80s bij The Smiths, het volgende moment kom je uit bij The Arcade Fire of TV On The Radio, om vervolgens toch weer iets van Wilco, Tindersticks of The American Music Club te horen. Laten we het er maar op houden dat de muziek van The National zich niet makkelijk laat vergelijken met de muziek van anderen en overweg kan binnen meerdere genres. High Violet is over het algemeen genomen een stemmige en donkere plaat, al bevat de nieuwe plaat van de Amerikanen ook een aantal songs die niet zouden misstaan op de radio of op de podia van de grote zomerfestivals. The National is op High Violet gegroeid, maar heeft deze groei bewerkstelligd zonder concessies te doen. Dat is knap. Ook op High Violet maakt The National weloverwogen en vaak wat complexe muziek. De songs op High Violet zijn vaak rijk georkestreerd en voorzien van knap in elkaar stekende arrangementen, maar desondanks klinkt de muziek van The National over het algemeen rauw, indringend en stemmig en wordt er voor je gevoel geen noot teveel gespeeld. Hoewel High Violet toegankelijker is dan Boxer , maakt The National nog altijd muziek die je op je in moet laten werken. Wanneer dit eenmaal is gebeurd openbaart zich muziek van een zo nu en dan bijna onwerkelijke schoonheid. The National heeft met High Violet niet alleen haar vijfde uitstekende plaat gemaakt, maar heeft zich wat mij betreft wederom weten te overtreffen; iets wat gezien het bijzonder hoge niveau van Boxer een prestatie van formaat mag worden genoemd. Erwin Zijleman
Het uit New York afkomstige The National draait inmiddels zo’n 10 jaar mee en heeft zich in die tien jaar opgewerkt tot één van de meest interessante bands van het moment. The National had hier slechts vier platen voor nodig: het slechts in kleine kring opgemerkte The National uit 2001, cultplaat Sad Songs For Dirty Lovers uit 2003, doorbraakplaat Alligator uit 2005 en de bands’s beste plaat tot dusver, Boxer uit 2007. Het zijn vier platen die door de critici de hemel in zijn geprezen, waardoor de muziek van The National de cultstatus zo langzamerhand wel is ontgroeid, met name in de Verenigde Staten waar The National inmiddels wordt gerekend tot de grote jongens. Met High Violet voegt The National nog een plaat toe aan haar misschien niet erg omvangrijke, maar inmiddels wel indrukwekkende oeuvre. Het op het roemruchte 4AD label verschenen High Violet is The National’s meest ambitieuze en meest veelzijdige plaat tot dusver. De muziek van de band was in het verleden al niet makkelijk te classificeren, maar schiet dit keer alle kanten op. High Violet bevat aan de ene kant nadrukkelijk invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar laat zich op High Violet ook stevig inspireren door Britse popmuziek uit de jaren 80 en avontuurlijke Amerikaanse rockmuziek van recentere datum. Beluistering van High Violet roept hierdoor nogal uiteenlopende associaties op. Het ene moment ben je terug in de 80s bij The Smiths, het volgende moment kom je uit bij The Arcade Fire of TV On The Radio, om vervolgens toch weer iets van Wilco, Tindersticks of The American Music Club te horen. Laten we het er maar op houden dat de muziek van The National zich niet makkelijk laat vergelijken met de muziek van anderen en overweg kan binnen meerdere genres. High Violet is over het algemeen genomen een stemmige en donkere plaat, al bevat de nieuwe plaat van de Amerikanen ook een aantal songs die niet zouden misstaan op de radio of op de podia van de grote zomerfestivals. The National is op High Violet gegroeid, maar heeft deze groei bewerkstelligd zonder concessies te doen. Dat is knap. Ook op High Violet maakt The National weloverwogen en vaak wat complexe muziek. De songs op High Violet zijn vaak rijk georkestreerd en voorzien van knap in elkaar stekende arrangementen, maar desondanks klinkt de muziek van The National over het algemeen rauw, indringend en stemmig en wordt er voor je gevoel geen noot teveel gespeeld. Hoewel High Violet toegankelijker is dan Boxer , maakt The National nog altijd muziek die je op je in moet laten werken. Wanneer dit eenmaal is gebeurd openbaart zich muziek van een zo nu en dan bijna onwerkelijke schoonheid. The National heeft met High Violet niet alleen haar vijfde uitstekende plaat gemaakt, maar heeft zich wat mij betreft wederom weten te overtreffen; iets wat gezien het bijzonder hoge niveau van Boxer een prestatie van formaat mag worden genoemd. Erwin Zijleman