Jack Johnson - To The Sea
Toen ik de nieuwe cd van Jack Johnson een week of twee geleden voor het eerst hoorde kwam de regen met bakken uit de lucht, was het aardedonker en stokte de thermometer bij een graad of twaalf. Na een kwartiertje had ik To The Sea wel gehoord en was ik zeker niet onder de indruk van de nieuwe cd van de Amerikaan die de afgelopen jaren met zoveel succes aan de weg timmerde. Afgelopen zaterdag probeerde ik het bij volop zonnestralen en een graad of 25 nog eens en nu kon To The Sea me opeens wel vermaken. Jack Johnson maakt kennelijk muziek die het best gedijt bij aangename temperaturen. Geen opzienbarende conclusie, want deze vlieger ging ook op voor al zijn vorige platen. Sinds Jack Johnson in 2001 doorbrak met zijn debuut Brushfire Fairytales is er eigenlijk niet zo heel veel veranderd in de muziek van de Amerikaanse surfer. Johnson maakt laid-back popmuziek zonder al teveel pretenties. Het is muziek waarvoor het kampvuur ooit is uitgevonden. Jack Johnson beheerst misschien maar één trucje, maar dit trucje beheerst hij wel verdomd goed en stukken beter dan zijn belangrijkste concurrenten. Het is een trucje dat ook op To The Sea weer genadeloos wordt uitgebuit. To The Sea is voor een belangrijk deel meer van hetzelfde, maar blijkt, net als zijn voorgangers, lastig te weerstaan wanneer de zon eenmaal gaat schijnen. Ook To The Sea staat weer vol met aangenaam voortkabbelende popliedjes die doen denken aan koude biertjes op het strand, een barbecue vol sappige steaks, een mooie zonsondergang en een kampvuur waarbij tijdloze popliedjes worden gespeeld. To The Sea is de soundtrack van een mooie zomerdag; vitamine D samengeperst op een zilveren schijfje. Jack Johnson maakt muziek die je onder de juiste omstandigheden genadeloos verleidt en het leven even flink wat aangenamer maakt. Het recept is inmiddels misschien bekend, maar Jack Johnson flikt het iedere keer toch maar weer. Waneer de zon eenmaal onder is en je To The Sea nog maar eens voorbij laat komen, blijkt dat het dit keer niet alleen maar meer van hetzelfde is. To The Sea is toch net wat minder lichtvoetig dan zijn voorgangers en weet ook in vocaal opzicht net iets meer te overtuigen. Een aantal songs op To The Sea is net wat steviger dan we van Jack Johnson gewend zijn en in muzikaal opzicht klinkt alles net wat voller, zeker wanneer zijn band voorzichtig mag jammen. To The Sea zet de stap die voorganger Sleep Through The Static niet durfde te zetten en doet dit zonder al teveel concessies te doen aan het feel-good karakter van de muziek van Jack Johnson. Nu de zon het even een paar dagen af laat weten laat ik To The Sea in de kast staan, maar zodra de zon weer gaat schijnen gaat deze prima plaat overuren maken in de cd-speler. Erwin Zijleman
Toen ik de nieuwe cd van Jack Johnson een week of twee geleden voor het eerst hoorde kwam de regen met bakken uit de lucht, was het aardedonker en stokte de thermometer bij een graad of twaalf. Na een kwartiertje had ik To The Sea wel gehoord en was ik zeker niet onder de indruk van de nieuwe cd van de Amerikaan die de afgelopen jaren met zoveel succes aan de weg timmerde. Afgelopen zaterdag probeerde ik het bij volop zonnestralen en een graad of 25 nog eens en nu kon To The Sea me opeens wel vermaken. Jack Johnson maakt kennelijk muziek die het best gedijt bij aangename temperaturen. Geen opzienbarende conclusie, want deze vlieger ging ook op voor al zijn vorige platen. Sinds Jack Johnson in 2001 doorbrak met zijn debuut Brushfire Fairytales is er eigenlijk niet zo heel veel veranderd in de muziek van de Amerikaanse surfer. Johnson maakt laid-back popmuziek zonder al teveel pretenties. Het is muziek waarvoor het kampvuur ooit is uitgevonden. Jack Johnson beheerst misschien maar één trucje, maar dit trucje beheerst hij wel verdomd goed en stukken beter dan zijn belangrijkste concurrenten. Het is een trucje dat ook op To The Sea weer genadeloos wordt uitgebuit. To The Sea is voor een belangrijk deel meer van hetzelfde, maar blijkt, net als zijn voorgangers, lastig te weerstaan wanneer de zon eenmaal gaat schijnen. Ook To The Sea staat weer vol met aangenaam voortkabbelende popliedjes die doen denken aan koude biertjes op het strand, een barbecue vol sappige steaks, een mooie zonsondergang en een kampvuur waarbij tijdloze popliedjes worden gespeeld. To The Sea is de soundtrack van een mooie zomerdag; vitamine D samengeperst op een zilveren schijfje. Jack Johnson maakt muziek die je onder de juiste omstandigheden genadeloos verleidt en het leven even flink wat aangenamer maakt. Het recept is inmiddels misschien bekend, maar Jack Johnson flikt het iedere keer toch maar weer. Waneer de zon eenmaal onder is en je To The Sea nog maar eens voorbij laat komen, blijkt dat het dit keer niet alleen maar meer van hetzelfde is. To The Sea is toch net wat minder lichtvoetig dan zijn voorgangers en weet ook in vocaal opzicht net iets meer te overtuigen. Een aantal songs op To The Sea is net wat steviger dan we van Jack Johnson gewend zijn en in muzikaal opzicht klinkt alles net wat voller, zeker wanneer zijn band voorzichtig mag jammen. To The Sea zet de stap die voorganger Sleep Through The Static niet durfde te zetten en doet dit zonder al teveel concessies te doen aan het feel-good karakter van de muziek van Jack Johnson. Nu de zon het even een paar dagen af laat weten laat ik To The Sea in de kast staan, maar zodra de zon weer gaat schijnen gaat deze prima plaat overuren maken in de cd-speler. Erwin Zijleman