Lone Wolf - The Devil And I
The Devil And I van Lone Wolf komt inmiddels voor de zoveelste keer voorbij, maar nog altijd vind ik de muziek van de Brit Paul Marshall ongrijpbaar en ondefinieerbaar en kan ik er eigenlijk geen chocola van maken. The Devil And I is een donkere en vaak wat theatrale plaat, die met een beetje fantasie ook aan het begin van de jaren 70 gemaakt had kunnen worden, maar aan de andere kant toch ook modern klinkt. Vaak omgeven door een vriendelijk klinkende muur van geluid, maakt Lone Wolf muziek die aanvoelt als een warm bad waarin zo af en toe een bak ijswater wordt gedumpt. Lone Wolf maakt muziek die aan van alles en nog wat doet denken, maar door het grote aantal namen dat opkomt bij beluistering van deze plaat (variërend van Rufus Wainwright, Fleet Foxes, Peter Gabriel, Fairport Convention, Shearwater, Sufjan Stevens, Antony & The Johnsons, Tom Waits en Nick Drake tot, ja je leest het goed, The Alan Parsons Project), lijkt de muziek van Lone Wolf net zo makkelijk op helemaal niets. Lone Wolf maakt muziek met een hypnotiserende werking. De warme vocalen van Paul Marshall zorgen voor de afleiding, waarna de bijzondere klanken en de over het algemeen griezelig donkere teksten je in een greep houden waaraan bijna niet is te ontkomen. Een aantal songs op The Devil And I kabbelt betrekkelijk rustig voort en kan ontroeren met bijna beeldende pianoklanken, maar wanneer Lone Wolf zijn demonen niet onder controle heeft kan het ook aardig spoken op deze plaat die werd geïnspireerd door een verbroken relatie. Door de instrumentatie, die soms zo lijkt weggelopen uit de jaren 70, doet The Devil And I me meer dan eens denken aan de zo indrukwekkende cd van John Grant, maar de muziek van Lone Wolf is over het algemeen genomen wel wat bombastischer en indringender. Tegelijkertijd klinkt de muziek van Lone Wolf puur en oprecht, waardoor The Devil And I vaak de indruk zal wekken een vat vol tegenstrijdigheden te zijn. Ik heb de indruk inmiddels opgegeven dat ik over deze plaat iets op kan schrijven waar de lezer echt iets aan heeft, maar inmiddels is The Devil And I wat mij betreft wel uitgegroeid tot een van de mooiste en meest intrigerende platen van het moment. The Devil And I is zeker geen lichte kost, maar een ieder die het niet een paar keer probeert met deze plaat doet zichzelf ernstig tekort. Erwin Zijleman
The Devil And I van Lone Wolf komt inmiddels voor de zoveelste keer voorbij, maar nog altijd vind ik de muziek van de Brit Paul Marshall ongrijpbaar en ondefinieerbaar en kan ik er eigenlijk geen chocola van maken. The Devil And I is een donkere en vaak wat theatrale plaat, die met een beetje fantasie ook aan het begin van de jaren 70 gemaakt had kunnen worden, maar aan de andere kant toch ook modern klinkt. Vaak omgeven door een vriendelijk klinkende muur van geluid, maakt Lone Wolf muziek die aanvoelt als een warm bad waarin zo af en toe een bak ijswater wordt gedumpt. Lone Wolf maakt muziek die aan van alles en nog wat doet denken, maar door het grote aantal namen dat opkomt bij beluistering van deze plaat (variërend van Rufus Wainwright, Fleet Foxes, Peter Gabriel, Fairport Convention, Shearwater, Sufjan Stevens, Antony & The Johnsons, Tom Waits en Nick Drake tot, ja je leest het goed, The Alan Parsons Project), lijkt de muziek van Lone Wolf net zo makkelijk op helemaal niets. Lone Wolf maakt muziek met een hypnotiserende werking. De warme vocalen van Paul Marshall zorgen voor de afleiding, waarna de bijzondere klanken en de over het algemeen griezelig donkere teksten je in een greep houden waaraan bijna niet is te ontkomen. Een aantal songs op The Devil And I kabbelt betrekkelijk rustig voort en kan ontroeren met bijna beeldende pianoklanken, maar wanneer Lone Wolf zijn demonen niet onder controle heeft kan het ook aardig spoken op deze plaat die werd geïnspireerd door een verbroken relatie. Door de instrumentatie, die soms zo lijkt weggelopen uit de jaren 70, doet The Devil And I me meer dan eens denken aan de zo indrukwekkende cd van John Grant, maar de muziek van Lone Wolf is over het algemeen genomen wel wat bombastischer en indringender. Tegelijkertijd klinkt de muziek van Lone Wolf puur en oprecht, waardoor The Devil And I vaak de indruk zal wekken een vat vol tegenstrijdigheden te zijn. Ik heb de indruk inmiddels opgegeven dat ik over deze plaat iets op kan schrijven waar de lezer echt iets aan heeft, maar inmiddels is The Devil And I wat mij betreft wel uitgegroeid tot een van de mooiste en meest intrigerende platen van het moment. The Devil And I is zeker geen lichte kost, maar een ieder die het niet een paar keer probeert met deze plaat doet zichzelf ernstig tekort. Erwin Zijleman