John Mellencamp - No Better Than This
Op het gezegde “You never get a second chance to make a first impression” valt ook in de popmuziek weinig af te dingen. John Mellencamp maakte bijna 35 jaar geleden (!) een valse start met het onder de naam Johnny Cougar uitgebrachte Chestnut Street Incident en wordt daar tot de dag van vandaag op afgerekend. Nadat Mellencamp zich had omgedoopt tot John Cougar bleef het overigens nog een paar jaar kwakkelen met platen die het best kunnen worden getypeerd als overbodige en bijzonder zwak uitgevoerde Springsteen rip-off’s, maar met het in 1982 verschenen American Fool (met hierop de ook in Nederland uitgebrachte en redelijk succesvolle single Jack & Diane) liet Mellencamp voor het eerst horen wel degelijk over talent te beschikken. Met het in 1983 verschenen Uh-Huh maakte Mellencamp, die zich nog even John Cougar Mellencamp noemde, vervolgens zijn eerste echt goede plaat en sindsdien staat de Amerikaan garant voor kwaliteit, wat overigens prachtig is te horen op de zeer recent verschenen verzamelbox On the Rural Route 7609. Hoewel de kwaliteit van zijn platen de afgelopen 25 jaar behoorlijk constant is gebleven, is er in muzikaal opzicht flink wat veranderd. Waar Mellencamp in zijn jonge jaren vooral richtte op radiovriendelijke rockmuziek, maakt hij met name de afgelopen jaren platen die zich voornamelijk bewegen binnen de grenzen van de Amerikaanse rootsmuziek. Het onlangs verschenen en fraai verpakte No Better Than This is hier een goed voorbeeld van. Het door niemand minder dan T-Bone Burnett geproduceerde No Better Than This is in meerdere opzichten een bijzondere plaat. Zo werd de plaat opgenomen op diverse plaatsen met historische waarde (waaronder de fameuze Sun Studios en de hotelkamer waarop blueslegende Robert Johnson een song opnam) en werd voor deze opnamen een stokoude (en dus mono) bandrecorder gebruikt. Bij de opnamen liet Mellencamp zich begeleiden door ervaren studiomuzikanten (onder wie stergitarist Marc Ribot en drummer Jay Bellerose) en had producer T-Bone Burnett, zoals voor hem gebruikelijk, een stevige vinger in de pap. Rootsinvloeden staan centraal op Mellencamp’s nieuwe plaat en het betreft rootsinvloeden in de ruimste zin van het woord. No Better Than This citeert rijkelijk uit de archieven van de country, bluegrass, folk, blues en gospel, maar draait ook zijn hand niet om voor rock ’n roll, rockabilly en rootsrock. De instrumentatie is stemmig en veelzijdig en past prima bij de uitstekende zang van Mellencamp, die zich zo langzamerhand heeft ontwikkeld tot een singer-songwriter in de buitencategorie. No Better Than This laat zich beluisteren als een eerbetoon aan muzikale helden uit het verleden, maar bevat ook nadrukkelijk het stempel van John Mellencamp. Een ieder die Mellencamp nog kent uit de vroege jaren 80 zal ook bij Better Than This op enig moment weer moeten denken aan de vreselijke platen die Johnny Cougar ooit maakte, maar bij een jong publiek verdient John Mellencamp een onbevooroordeelde eerste indruk met zijn prachtige nieuwe plaat, waarmee het oude gezegde uit de eerste zin hopelijk toch nog enigszins gelogenstraft kan worden. Erwin Zijleman
Op het gezegde “You never get a second chance to make a first impression” valt ook in de popmuziek weinig af te dingen. John Mellencamp maakte bijna 35 jaar geleden (!) een valse start met het onder de naam Johnny Cougar uitgebrachte Chestnut Street Incident en wordt daar tot de dag van vandaag op afgerekend. Nadat Mellencamp zich had omgedoopt tot John Cougar bleef het overigens nog een paar jaar kwakkelen met platen die het best kunnen worden getypeerd als overbodige en bijzonder zwak uitgevoerde Springsteen rip-off’s, maar met het in 1982 verschenen American Fool (met hierop de ook in Nederland uitgebrachte en redelijk succesvolle single Jack & Diane) liet Mellencamp voor het eerst horen wel degelijk over talent te beschikken. Met het in 1983 verschenen Uh-Huh maakte Mellencamp, die zich nog even John Cougar Mellencamp noemde, vervolgens zijn eerste echt goede plaat en sindsdien staat de Amerikaan garant voor kwaliteit, wat overigens prachtig is te horen op de zeer recent verschenen verzamelbox On the Rural Route 7609. Hoewel de kwaliteit van zijn platen de afgelopen 25 jaar behoorlijk constant is gebleven, is er in muzikaal opzicht flink wat veranderd. Waar Mellencamp in zijn jonge jaren vooral richtte op radiovriendelijke rockmuziek, maakt hij met name de afgelopen jaren platen die zich voornamelijk bewegen binnen de grenzen van de Amerikaanse rootsmuziek. Het onlangs verschenen en fraai verpakte No Better Than This is hier een goed voorbeeld van. Het door niemand minder dan T-Bone Burnett geproduceerde No Better Than This is in meerdere opzichten een bijzondere plaat. Zo werd de plaat opgenomen op diverse plaatsen met historische waarde (waaronder de fameuze Sun Studios en de hotelkamer waarop blueslegende Robert Johnson een song opnam) en werd voor deze opnamen een stokoude (en dus mono) bandrecorder gebruikt. Bij de opnamen liet Mellencamp zich begeleiden door ervaren studiomuzikanten (onder wie stergitarist Marc Ribot en drummer Jay Bellerose) en had producer T-Bone Burnett, zoals voor hem gebruikelijk, een stevige vinger in de pap. Rootsinvloeden staan centraal op Mellencamp’s nieuwe plaat en het betreft rootsinvloeden in de ruimste zin van het woord. No Better Than This citeert rijkelijk uit de archieven van de country, bluegrass, folk, blues en gospel, maar draait ook zijn hand niet om voor rock ’n roll, rockabilly en rootsrock. De instrumentatie is stemmig en veelzijdig en past prima bij de uitstekende zang van Mellencamp, die zich zo langzamerhand heeft ontwikkeld tot een singer-songwriter in de buitencategorie. No Better Than This laat zich beluisteren als een eerbetoon aan muzikale helden uit het verleden, maar bevat ook nadrukkelijk het stempel van John Mellencamp. Een ieder die Mellencamp nog kent uit de vroege jaren 80 zal ook bij Better Than This op enig moment weer moeten denken aan de vreselijke platen die Johnny Cougar ooit maakte, maar bij een jong publiek verdient John Mellencamp een onbevooroordeelde eerste indruk met zijn prachtige nieuwe plaat, waarmee het oude gezegde uit de eerste zin hopelijk toch nog enigszins gelogenstraft kan worden. Erwin Zijleman