Lissie - Catching A Tiger
Sinds het moment dat Catching A Tiger van ene Lissie in de cd-speler zit, ben ik fan van de blonde Amerikaanse singer-songwriter die op de cover van haar tweede plaat zowel stoer als wanhopig in de camera kijkt. Lissie wordt in haar vaderland vooralsnog genegeerd en ook in Nederland ligt Catching A Tiger nog niet in de winkel, maar in het Verenigd Koninkrijk spreekt men inmiddels van een ware sensatie. En terecht! Lissie maakt op Catching A Tiger geweldige muziek die in de hokjes folk en altcountry past, maar die ook uitstapjes richting pop en rock niet schuwt. Waar Lissie op haar debuut (feitelijk een EP) nog voornamelijk koos voor wat droevige country, waarmee ze in de voetsporen van Patsy Cline leek te treden, kiest ze op Catching A Tiger voor een vrolijker en lichtvoetiger geluid dat zich bevindt op het snijvlak van folk, pop en rock. Het is een keuze die met name in rootskringen niet door iedereen gewaardeerd zal worden, maar mij heeft Lissie absoluut te pakken. De songs op Catching A Tiger vallen op door een nogal vol klinkende productie, die afwisselend wordt verzorgd door Jacquire King (bekend van Kings Of Leon, Norah Jones), Bill Reynolds (bekend van The Avett Brothers), Julian Emery (bekend van McFly) en Ed Harcourt (bekend van Ed Harcourt). Deze productie doet de talenten van Lissie niet altijd evenveel recht, want de zwoele en emotievolle vocalen van de Amerikaanse gedijen wat mij betreft beter in een sobere productie dan in een productie waarin Phil Spector naar de kroon wordt gestoken. De wat meer ingetogen songs op Catching A Tiger hebben dan ook mijn voorkeur, al klinken de wat voller klinkende songs wel zo lekker dat Lissie er met gemak mee weg komt. Lissie’s belangrijkste wapen is haar veelzijdige stem, die net zo krachtig kan klinken als die van Neko Case en net zo verleidelijk als die van Hope Sandoval. Het is een stem die in combinatie met de lekker in het gehoor liggende maar ook puur en oprecht klinkende songs vrijwel onweerstaanbaar is. Belangrijkste vraag na beluistering van Catching A Tiger is wat mij betreft of Lissie op haar volgende plaat kiest voor een bestaan als popprinses of rootskoningin of dat ze van beide walletjes blijft eten. In alle drie de gevallen zal het een plaat opleveren die er toe doet. Iets wat ook zeker geldt voor het even fraaie als verwarmende Catching A Tiger. Erwin Zijleman
Sinds het moment dat Catching A Tiger van ene Lissie in de cd-speler zit, ben ik fan van de blonde Amerikaanse singer-songwriter die op de cover van haar tweede plaat zowel stoer als wanhopig in de camera kijkt. Lissie wordt in haar vaderland vooralsnog genegeerd en ook in Nederland ligt Catching A Tiger nog niet in de winkel, maar in het Verenigd Koninkrijk spreekt men inmiddels van een ware sensatie. En terecht! Lissie maakt op Catching A Tiger geweldige muziek die in de hokjes folk en altcountry past, maar die ook uitstapjes richting pop en rock niet schuwt. Waar Lissie op haar debuut (feitelijk een EP) nog voornamelijk koos voor wat droevige country, waarmee ze in de voetsporen van Patsy Cline leek te treden, kiest ze op Catching A Tiger voor een vrolijker en lichtvoetiger geluid dat zich bevindt op het snijvlak van folk, pop en rock. Het is een keuze die met name in rootskringen niet door iedereen gewaardeerd zal worden, maar mij heeft Lissie absoluut te pakken. De songs op Catching A Tiger vallen op door een nogal vol klinkende productie, die afwisselend wordt verzorgd door Jacquire King (bekend van Kings Of Leon, Norah Jones), Bill Reynolds (bekend van The Avett Brothers), Julian Emery (bekend van McFly) en Ed Harcourt (bekend van Ed Harcourt). Deze productie doet de talenten van Lissie niet altijd evenveel recht, want de zwoele en emotievolle vocalen van de Amerikaanse gedijen wat mij betreft beter in een sobere productie dan in een productie waarin Phil Spector naar de kroon wordt gestoken. De wat meer ingetogen songs op Catching A Tiger hebben dan ook mijn voorkeur, al klinken de wat voller klinkende songs wel zo lekker dat Lissie er met gemak mee weg komt. Lissie’s belangrijkste wapen is haar veelzijdige stem, die net zo krachtig kan klinken als die van Neko Case en net zo verleidelijk als die van Hope Sandoval. Het is een stem die in combinatie met de lekker in het gehoor liggende maar ook puur en oprecht klinkende songs vrijwel onweerstaanbaar is. Belangrijkste vraag na beluistering van Catching A Tiger is wat mij betreft of Lissie op haar volgende plaat kiest voor een bestaan als popprinses of rootskoningin of dat ze van beide walletjes blijft eten. In alle drie de gevallen zal het een plaat opleveren die er toe doet. Iets wat ook zeker geldt voor het even fraaie als verwarmende Catching A Tiger. Erwin Zijleman