Philip Selway - Familial
Zou Familial van Philip Selway ook maar enige aandacht hebben getrokken als Selway niet de drummer was van Radiohead? Het is een vraag die de muziekcritici momenteel flink bezig houdt en, het blijven azijnpissers, over het algemeen met nee wordt beantwoord. Nu onderken ook ik wel dat soloplaten van leden van grote bands over het algemeen van matige kwaliteit en behoorlijk overbodig zijn, maar voor Familial van Philip Selway geldt dat nu voor de afwisseling eens niet. Selway schrijft al zijn hele leven folky popsongs, maar kan deze binnen Radiohead niet echt kwijt. Met Familial heeft Selway eindelijk een uitlaatklep voor zijn songwriting skills gevonden en laat hij horen dat hij veel meer kan dan bovengemiddeld goed drummen. Op Familial focust Philip Selway volledig op zijn songs en heeft hij zijn plekje achter de drumkit afgestaan aan de van Wilco bekende Glenn Kotche. Kotche stelt zich, net als de andere gasten op Familial (onder wie de eveneens van Wilco bekende Pat Sansone en singer-songwriter Lisa Germano) zeer bescheiden op en beperkt zich tot subtiele aanvullingen op de behoorlijk sober klinkende songs van Philip Selway. Selway toont zich op Familial een uitstekend songwriter en weet zijn songs bovendien op aansprekende wijze te vertolken. Akoestische gitaar en fluisterzachte vocalen staan centraal op Familial, dat meer dan eens doet denken aan de platen van Nick Drake, maar ook raakvlakken heeft met de muziek van eigentijdse singer-songwriters als Scott Matthew, Chris Garneau en Doveman. Net als Drake, Matthew, Garneau en Doveman heeft Philip Selway een voorkeur voor donker gekleurde songs die de net wat minder zonnige kant van het leven bezingen. Toch is Familial geen deprimerende plaat, want in tegenstelling tot een aantal van zijn collega’s kan Selway absoluut relativeren. Waar Selway met zijn andere Radiohead collega’s altijd garant staat voor verrassing en vernieuwing is Familial een betrekkelijk voorspelbare en behoudende plaat. Philip Selway doet op Familial geen opzienbarende dingen en beperkt zich tot het op oorspronkelijke en oprechte wijze vertolken van typisch Britse folksongs. Hij doet dit wel zo goed dat Familial zich probleemloos schaart tussen de bejubelde platen van de andere smaakmakers in dit genre. Philip Selway heeft wat mij betreft een kwalitatief uitstekende singer-songwriter plaat afgeleverd die niet de aandacht weet te trekken dankzij zijn plekje achter de drumkit van Radiohead, maar ondanks zijn lidmaatschap van één van de grootste bands van de afgelopen decennia. Het is een prestatie die zeker niet onderschat mag worden. Erwin Zijleman
Zou Familial van Philip Selway ook maar enige aandacht hebben getrokken als Selway niet de drummer was van Radiohead? Het is een vraag die de muziekcritici momenteel flink bezig houdt en, het blijven azijnpissers, over het algemeen met nee wordt beantwoord. Nu onderken ook ik wel dat soloplaten van leden van grote bands over het algemeen van matige kwaliteit en behoorlijk overbodig zijn, maar voor Familial van Philip Selway geldt dat nu voor de afwisseling eens niet. Selway schrijft al zijn hele leven folky popsongs, maar kan deze binnen Radiohead niet echt kwijt. Met Familial heeft Selway eindelijk een uitlaatklep voor zijn songwriting skills gevonden en laat hij horen dat hij veel meer kan dan bovengemiddeld goed drummen. Op Familial focust Philip Selway volledig op zijn songs en heeft hij zijn plekje achter de drumkit afgestaan aan de van Wilco bekende Glenn Kotche. Kotche stelt zich, net als de andere gasten op Familial (onder wie de eveneens van Wilco bekende Pat Sansone en singer-songwriter Lisa Germano) zeer bescheiden op en beperkt zich tot subtiele aanvullingen op de behoorlijk sober klinkende songs van Philip Selway. Selway toont zich op Familial een uitstekend songwriter en weet zijn songs bovendien op aansprekende wijze te vertolken. Akoestische gitaar en fluisterzachte vocalen staan centraal op Familial, dat meer dan eens doet denken aan de platen van Nick Drake, maar ook raakvlakken heeft met de muziek van eigentijdse singer-songwriters als Scott Matthew, Chris Garneau en Doveman. Net als Drake, Matthew, Garneau en Doveman heeft Philip Selway een voorkeur voor donker gekleurde songs die de net wat minder zonnige kant van het leven bezingen. Toch is Familial geen deprimerende plaat, want in tegenstelling tot een aantal van zijn collega’s kan Selway absoluut relativeren. Waar Selway met zijn andere Radiohead collega’s altijd garant staat voor verrassing en vernieuwing is Familial een betrekkelijk voorspelbare en behoudende plaat. Philip Selway doet op Familial geen opzienbarende dingen en beperkt zich tot het op oorspronkelijke en oprechte wijze vertolken van typisch Britse folksongs. Hij doet dit wel zo goed dat Familial zich probleemloos schaart tussen de bejubelde platen van de andere smaakmakers in dit genre. Philip Selway heeft wat mij betreft een kwalitatief uitstekende singer-songwriter plaat afgeleverd die niet de aandacht weet te trekken dankzij zijn plekje achter de drumkit van Radiohead, maar ondanks zijn lidmaatschap van één van de grootste bands van de afgelopen decennia. Het is een prestatie die zeker niet onderschat mag worden. Erwin Zijleman