Scram C Baby - Slow Mirror, Wicked Chair
Het Amsterdamse Scram C Baby bestaat dit jaar 18 jaar en maakt inmiddels al een jaar of 14 platen voor het Excelsior Label. Het best bewaarde geheim van Excelsior kan al jaren rekenen op uiterst positief recensies, maar de sprong naar een groter publiek die zo veel andere Excelsior telgen (Johan, Daryll-Ann, Caesar, ZzZ, De Staat, Spinvis) wel wisten te maken, is Scram C Baby vooralsnog niet gegund. Aan de kwaliteit van hun platen ligt het niet, want de Amsterdammers hebben met name de laatste jaren een aantal uitstekende platen afgeleverd, waaronder The Thing That Wears My Ring uit 2007 en de prima live-plaat Eau De Vie uit 2008; platen die liefhebbers van lekker eigenwijze popmuziek (van eigen bodem) eigenlijk in de kast of op de MP3-speler moeten hebben staan. Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de muziek van Scram C Baby wat meer vergt van de luisteraar dan de muziek van Excelsior bands als Johan en Daryll-Ann. Verwacht van Scram C Baby geen zonnige gitaarpop, maar aan alle kanten rammelende rockmuziek vol stekeligheden. Het is muziek die me meer dan eens doet denken aan de muziek die Pavement in haar beste dagen wist te maken, al heeft Scram C Baby inmiddels ook een duidelijk eigen geluid. De associatie met Pavement duikt bij de nieuwe plaat van Scram C Baby al op bij de titel, want Slow Mirror, Wicked Chair had ook op de cover van een Pavement plaat niet misstaan. Ook in muzikaal opzicht zijn er weer raakvlakken met Pavement (al hoor ik ook flink wat van de Pixies en voormalig Excelsior collega’s Caesar), maar Scram C Baby is op Slow Mirror, Wicked Chair toch vooral zichzelf. Ook de nieuwe plaat van de Amsterdammers staat weer vol met eigenzinnige en stekelige rocksongs vol verrassende wendingen. Scram C Baby blijkt wederom een band die lak heeft aan genres en conventies en daarom alle kanten op kan schieten. Dat klinkt misschien vermoeiend, maar vermoeiend is Slow Mirror, Wicked Chair zeker niet. Ook de nieuwe plaat van Scram C Baby bruist, sprankelt, verrast, verbaast, schopt en verleidt. Venijnige rechttoe rechtaan rocksongs worden moeiteloos afgewisseld met aanstekelijke indierock en altijd zijn het energieniveau en het creatieve vermogen van Scram C Baby angstig hoog. Op Slow Mirror, Wicked Chair doet Scram C Baby wat het al zo lang doet, maar heeft de band het niveau van haar muziek net weer een tandje opgeschroefd. Hoogste tijd derhalve om dit al veel te lang bewaarde Excelsior geheim eens in brede kring te ontdekken. Erwin Zijleman
Het Amsterdamse Scram C Baby bestaat dit jaar 18 jaar en maakt inmiddels al een jaar of 14 platen voor het Excelsior Label. Het best bewaarde geheim van Excelsior kan al jaren rekenen op uiterst positief recensies, maar de sprong naar een groter publiek die zo veel andere Excelsior telgen (Johan, Daryll-Ann, Caesar, ZzZ, De Staat, Spinvis) wel wisten te maken, is Scram C Baby vooralsnog niet gegund. Aan de kwaliteit van hun platen ligt het niet, want de Amsterdammers hebben met name de laatste jaren een aantal uitstekende platen afgeleverd, waaronder The Thing That Wears My Ring uit 2007 en de prima live-plaat Eau De Vie uit 2008; platen die liefhebbers van lekker eigenwijze popmuziek (van eigen bodem) eigenlijk in de kast of op de MP3-speler moeten hebben staan. Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de muziek van Scram C Baby wat meer vergt van de luisteraar dan de muziek van Excelsior bands als Johan en Daryll-Ann. Verwacht van Scram C Baby geen zonnige gitaarpop, maar aan alle kanten rammelende rockmuziek vol stekeligheden. Het is muziek die me meer dan eens doet denken aan de muziek die Pavement in haar beste dagen wist te maken, al heeft Scram C Baby inmiddels ook een duidelijk eigen geluid. De associatie met Pavement duikt bij de nieuwe plaat van Scram C Baby al op bij de titel, want Slow Mirror, Wicked Chair had ook op de cover van een Pavement plaat niet misstaan. Ook in muzikaal opzicht zijn er weer raakvlakken met Pavement (al hoor ik ook flink wat van de Pixies en voormalig Excelsior collega’s Caesar), maar Scram C Baby is op Slow Mirror, Wicked Chair toch vooral zichzelf. Ook de nieuwe plaat van de Amsterdammers staat weer vol met eigenzinnige en stekelige rocksongs vol verrassende wendingen. Scram C Baby blijkt wederom een band die lak heeft aan genres en conventies en daarom alle kanten op kan schieten. Dat klinkt misschien vermoeiend, maar vermoeiend is Slow Mirror, Wicked Chair zeker niet. Ook de nieuwe plaat van Scram C Baby bruist, sprankelt, verrast, verbaast, schopt en verleidt. Venijnige rechttoe rechtaan rocksongs worden moeiteloos afgewisseld met aanstekelijke indierock en altijd zijn het energieniveau en het creatieve vermogen van Scram C Baby angstig hoog. Op Slow Mirror, Wicked Chair doet Scram C Baby wat het al zo lang doet, maar heeft de band het niveau van haar muziek net weer een tandje opgeschroefd. Hoogste tijd derhalve om dit al veel te lang bewaarde Excelsior geheim eens in brede kring te ontdekken. Erwin Zijleman