Cyndi Lauper - Memphis Blues
Met Cyndi Lauper heb ik al sinds haar debuut She’s So Unusual uit 1984 een haat-liefde verhouding. De Amerikaanse maakte aan de ene kant kauwgomballenpop voor kinderen (Girls Just Want To Have Fun), maar imponeerde op hetzelfde moment met een onbetwiste parel als Time After Time. Ooit zag ik haar eens live in een matig gevulde Ahoy. Om me heen zag ik vooral meisjes van tien die als Cyndi Lauper waren verkleed. Het rook er naar suikerspinnen en paprikachips, waardoor ik mijn komst onmiddellijk betreurde. Het begin van het concert was dramatisch slecht, maar aan het eind van het concert kregen we een hemeltergend mooie versie van True Colors voorgeschoteld, die tot de dag van vandaag is het geheugen is gegrift. Ook gedurende de afgelopen 25 jaar schakelde Cyndi Lauper constant tussen kunst en kitsch, zodat ik nog altijd niet weet wat ik van haar moet vinden. De mededeling dat de Amerikaanse een echte bluesplaat had gemaakt deed me dan ook bedenkelijk fronsen, maar maakte me tegelijkertijd ook wel nieuwsgierig. Nu ik de plaat een aantal malen heb gehoord, word ik nog altijd heen en weer geslingerd tussen afkeuring en bewondering. Aan de songs zal het niet liggen. Memphis Blues bevat een smaakvolle selectie bluessongs met voor elk wat wils. Ook in muzikaal opzicht weet de eerste bluesplaat van Cyndi Lauper alleen maar te overtuigen, wat deels op het conto is te schrijven van legendarische gastmuzikanten als Charlie Musselwhite, Johnny Lang, Allen Toussaint, B.B. King en Ann Peebles. In vocaal opzicht wist Memphis Blues me in eerste instantie veel minder te overtuigen. Cyndi Lauper is op het eerste gehoor een wat atypische blueszangeres, waardoor Memphis blues de in het genre gebruikelijke bezieling en doorleving lijkt te missen. Zoals zo vaak in het geval van Cyndi Lauper is het weer een kwestie van wennen. Wanneer je Memphis Blues vaker hoort overtuigt Cyndi Lauper wel met haar zang, die zo af en toe uit haar tenen lijkt te komen. Het komt nog niet in alle songs uit de verf, maar er zitten er inmiddels toch flink wat tussen die me weten te raken en het worden er steeds meer. Waar ik in eerste instantie vrijwel altijd sceptisch ben over Cyndi Lauper, moet ik uiteindelijk vaak toegeven dat het een bijzondere zangeres is met een geheel eigen stijl. Het is een conclusie die ook op gaat voor Memphis Blues. Een standaard bluesplaat is het zeker niet, een hele constante plaat ook niet, maar de goede momenten zijn weer van een bijzonder hoog niveau. Erwin Zijleman
Met Cyndi Lauper heb ik al sinds haar debuut She’s So Unusual uit 1984 een haat-liefde verhouding. De Amerikaanse maakte aan de ene kant kauwgomballenpop voor kinderen (Girls Just Want To Have Fun), maar imponeerde op hetzelfde moment met een onbetwiste parel als Time After Time. Ooit zag ik haar eens live in een matig gevulde Ahoy. Om me heen zag ik vooral meisjes van tien die als Cyndi Lauper waren verkleed. Het rook er naar suikerspinnen en paprikachips, waardoor ik mijn komst onmiddellijk betreurde. Het begin van het concert was dramatisch slecht, maar aan het eind van het concert kregen we een hemeltergend mooie versie van True Colors voorgeschoteld, die tot de dag van vandaag is het geheugen is gegrift. Ook gedurende de afgelopen 25 jaar schakelde Cyndi Lauper constant tussen kunst en kitsch, zodat ik nog altijd niet weet wat ik van haar moet vinden. De mededeling dat de Amerikaanse een echte bluesplaat had gemaakt deed me dan ook bedenkelijk fronsen, maar maakte me tegelijkertijd ook wel nieuwsgierig. Nu ik de plaat een aantal malen heb gehoord, word ik nog altijd heen en weer geslingerd tussen afkeuring en bewondering. Aan de songs zal het niet liggen. Memphis Blues bevat een smaakvolle selectie bluessongs met voor elk wat wils. Ook in muzikaal opzicht weet de eerste bluesplaat van Cyndi Lauper alleen maar te overtuigen, wat deels op het conto is te schrijven van legendarische gastmuzikanten als Charlie Musselwhite, Johnny Lang, Allen Toussaint, B.B. King en Ann Peebles. In vocaal opzicht wist Memphis Blues me in eerste instantie veel minder te overtuigen. Cyndi Lauper is op het eerste gehoor een wat atypische blueszangeres, waardoor Memphis blues de in het genre gebruikelijke bezieling en doorleving lijkt te missen. Zoals zo vaak in het geval van Cyndi Lauper is het weer een kwestie van wennen. Wanneer je Memphis Blues vaker hoort overtuigt Cyndi Lauper wel met haar zang, die zo af en toe uit haar tenen lijkt te komen. Het komt nog niet in alle songs uit de verf, maar er zitten er inmiddels toch flink wat tussen die me weten te raken en het worden er steeds meer. Waar ik in eerste instantie vrijwel altijd sceptisch ben over Cyndi Lauper, moet ik uiteindelijk vaak toegeven dat het een bijzondere zangeres is met een geheel eigen stijl. Het is een conclusie die ook op gaat voor Memphis Blues. Een standaard bluesplaat is het zeker niet, een hele constante plaat ook niet, maar de goede momenten zijn weer van een bijzonder hoog niveau. Erwin Zijleman