Liz Phair - Funstyle
De carrière van de Amerikaanse singer-songwriter Liz Phair verloopt tot dusver uiterst grillig. Ze debuteerde al weer zeventien jaar geleden met het briljante Exile In Guyville; een plaat die, zeker achteraf bezien, moet worden gerekend tot de betere platen in het genre uit het betreffende decennium. Op Exile In Guyville manifesteerde Liz Phair zich als een stevige concurrent van singer-songwriters als PJ Harvey en Cat Power en bovendien als een eigenzinnige persoonlijkheid die zeker in tekstueel opzicht geen blad voor de mond nam. Met het wereldwijd bejubelde Exile In Guyville had Liz Phair de hat zo hoog gelegd dat opvolger Whip-Smart (1994) alleen maar tegen kon vallen en dat ook deed. Het na een pauze van vier jaar verschenen whitechocolatespaceegg was weer een stuk beter, maar liet wel een wat gepolijster geluid horen. Dat werd vervolgens tot in het extreme doorgetrokken op het in 2003 verschenen Liz Phair. Op de hoes van dit wederom na een lange pauze verschenen album liet de voormalige rebel zich fotograferen als de oudere zus van Avril Lavigne en eerlijk gezegd klonk ze ook zo op deze zwaar tegenvallende plaat. Het vijf jaar geleden Somebody’s Miracle was weer iets beter, al hinkte ook deze plaat op twee gedachten en kon Liz Phair nog altijd niet kiezen tussen pop en indie. Funstyle is pas Liz Phair’s zesde plaat in zeventien jaar tijd en het is er wederom een die in ieder geval weet te verrassen. Liz Phair komt dit keer met maar liefst twee cd’s op de proppen en hinkt niet op twee gedachten, maar op minstens een dozijn gedachten. Funstyle schiet alle kanten op en flirt net zo makkelijk met singer-songwriter pop en rock als met bubblegumpop en R&B. Door deze wel erg grote verscheidenheid zullen er niet veel mensen zijn die alle 22 tracks op Funstyle weten te waarderen en zelf heb ik de twee schijven inmiddels ook al gereduceerd tot één schijf die ik zonder kromme tenen kan beluisteren. Dat ene schijfje vind ik de afgelopen weken eigenlijk alleen maar beter worden en reken ik inmiddels al tot het betere werk van Liz Phair. Exile In Guyville zal ze nooit meer overtreffen of zelfs evenaren, maar Funstyle bevat een aantal tracks die aardig in de buurt komen. Het zijn tracks waarin Liz Phair aan de ene kant het soort muziek maakt dat ook wordt gemaakt door Aimee Mann, toegankelijke singer-songwriter muziek met een artistiek randje, maar aan de andere kant naar hartenlust experimenteert met van alles en nog wat. Het resultaat is in het laatste geval soms van een bedroevend niveau, maar er zitten ook volop songs tussen die de fantasie prikkelen en laten horen dat Liz Phair de eigenzinnigheid die haar zo typeerde in haar jonge jaren nog niet kwijt is. Al met al is Funstyle een plaat die gehoord moet worden. Vanwege de muzikale verdienste van Liz Phair, vanwege het getoonde lef en vooral vanwege een aantal geweldige songs op deze continu tussen torenhoge pieken en diepe dalen heen en weer schommelende plaat. Erwin Zijleman
De carrière van de Amerikaanse singer-songwriter Liz Phair verloopt tot dusver uiterst grillig. Ze debuteerde al weer zeventien jaar geleden met het briljante Exile In Guyville; een plaat die, zeker achteraf bezien, moet worden gerekend tot de betere platen in het genre uit het betreffende decennium. Op Exile In Guyville manifesteerde Liz Phair zich als een stevige concurrent van singer-songwriters als PJ Harvey en Cat Power en bovendien als een eigenzinnige persoonlijkheid die zeker in tekstueel opzicht geen blad voor de mond nam. Met het wereldwijd bejubelde Exile In Guyville had Liz Phair de hat zo hoog gelegd dat opvolger Whip-Smart (1994) alleen maar tegen kon vallen en dat ook deed. Het na een pauze van vier jaar verschenen whitechocolatespaceegg was weer een stuk beter, maar liet wel een wat gepolijster geluid horen. Dat werd vervolgens tot in het extreme doorgetrokken op het in 2003 verschenen Liz Phair. Op de hoes van dit wederom na een lange pauze verschenen album liet de voormalige rebel zich fotograferen als de oudere zus van Avril Lavigne en eerlijk gezegd klonk ze ook zo op deze zwaar tegenvallende plaat. Het vijf jaar geleden Somebody’s Miracle was weer iets beter, al hinkte ook deze plaat op twee gedachten en kon Liz Phair nog altijd niet kiezen tussen pop en indie. Funstyle is pas Liz Phair’s zesde plaat in zeventien jaar tijd en het is er wederom een die in ieder geval weet te verrassen. Liz Phair komt dit keer met maar liefst twee cd’s op de proppen en hinkt niet op twee gedachten, maar op minstens een dozijn gedachten. Funstyle schiet alle kanten op en flirt net zo makkelijk met singer-songwriter pop en rock als met bubblegumpop en R&B. Door deze wel erg grote verscheidenheid zullen er niet veel mensen zijn die alle 22 tracks op Funstyle weten te waarderen en zelf heb ik de twee schijven inmiddels ook al gereduceerd tot één schijf die ik zonder kromme tenen kan beluisteren. Dat ene schijfje vind ik de afgelopen weken eigenlijk alleen maar beter worden en reken ik inmiddels al tot het betere werk van Liz Phair. Exile In Guyville zal ze nooit meer overtreffen of zelfs evenaren, maar Funstyle bevat een aantal tracks die aardig in de buurt komen. Het zijn tracks waarin Liz Phair aan de ene kant het soort muziek maakt dat ook wordt gemaakt door Aimee Mann, toegankelijke singer-songwriter muziek met een artistiek randje, maar aan de andere kant naar hartenlust experimenteert met van alles en nog wat. Het resultaat is in het laatste geval soms van een bedroevend niveau, maar er zitten ook volop songs tussen die de fantasie prikkelen en laten horen dat Liz Phair de eigenzinnigheid die haar zo typeerde in haar jonge jaren nog niet kwijt is. Al met al is Funstyle een plaat die gehoord moet worden. Vanwege de muzikale verdienste van Liz Phair, vanwege het getoonde lef en vooral vanwege een aantal geweldige songs op deze continu tussen torenhoge pieken en diepe dalen heen en weer schommelende plaat. Erwin Zijleman