Cee Lo Green - The Ladykiller
Met Fuck You tekende Cee Lo Green een paar maanden geleden voor de zomerhit van het jaar; iets wat hij een paar jaar geleden ook al eens flikte als zanger van Gnarls Barkley’s Crazy. Nu werkte Green bij Gnarls Barkley samen met Danger Mouse en Cee Lo Green met Danger Mouse is toch iets heel anders dan Cee Lo Green zonder Danger Mouse. Desondanks is Cee Lo Green’s soloplaat The Ladykiller veel beter dan ik had verwacht. The Ladykiller bevat een aanstekelijke mix van r&b, hiphop en neo-soul, die zowel authentiek als modern kan klinken. Hier en daar flirt Cee Lo Green met Motown en 70s filmmuziek, maar ook invloeden uit de eigentijdse soul en r&b hebben hun weg gevonden in de muziek van Cee Lo Green. The Ladykiller is voorzien van een lekker vol klinkend geluid dat flink is opgepoetst met strijkers en blazers. De plaat knalt dan ook uit de speakers en geeft je vrijwel onmiddellijk een goed gevoel. Dit gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer Cee Lo Green begint te zingen. Green beschikt over een karakteristiek stemgeluid en een flink bereik. Het is een stem die in meerdere genres uitstekend uit de voeten kan en daarom alle songs op The Ladykiller naar een hoger niveau tilt. De dampende mix van stijlen roept afwisselend herinneringen op aan Al Green, James Brown, Prince en Michael Jackson, maar door het uit duizenden herkenbare stemgeluid is het toch onmiskenbaar Cee Lo Green. Natuurlijk is het zo dat Cee Lo Green zich wel erg makkelijk aanpast aan de smaak van een zo groot mogelijke groep muziekliefhebbers en natuurlijk is The Ladykiller in productioneel opzicht niet zo spectaculair als het debuut van Gnarls Barkley. The Ladykiller is in muzikaal opzicht geen hele bijzondere plaat en ook de kwaliteit van de songs is niet bovengemiddeld hoog. The Ladykiller is vooral een echte feelgood plaat, die het effect dat de plaat sorteert alleen maar kan sorteren dankzij de heerlijk soulvolle vocalen van Cee Lo Green, die wel van wereldklasse zijn. The Ladykiller is geen plaat om heel druk over te doen, maar wel een plaat die een koude en grauwe zondagochtend binnen een paar minuten omtovert in een broeierige zomerdag. The Ladykiller kan voor mij daarom voorlopig niet meer stuk. Erwin Zijleman
Met Fuck You tekende Cee Lo Green een paar maanden geleden voor de zomerhit van het jaar; iets wat hij een paar jaar geleden ook al eens flikte als zanger van Gnarls Barkley’s Crazy. Nu werkte Green bij Gnarls Barkley samen met Danger Mouse en Cee Lo Green met Danger Mouse is toch iets heel anders dan Cee Lo Green zonder Danger Mouse. Desondanks is Cee Lo Green’s soloplaat The Ladykiller veel beter dan ik had verwacht. The Ladykiller bevat een aanstekelijke mix van r&b, hiphop en neo-soul, die zowel authentiek als modern kan klinken. Hier en daar flirt Cee Lo Green met Motown en 70s filmmuziek, maar ook invloeden uit de eigentijdse soul en r&b hebben hun weg gevonden in de muziek van Cee Lo Green. The Ladykiller is voorzien van een lekker vol klinkend geluid dat flink is opgepoetst met strijkers en blazers. De plaat knalt dan ook uit de speakers en geeft je vrijwel onmiddellijk een goed gevoel. Dit gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer Cee Lo Green begint te zingen. Green beschikt over een karakteristiek stemgeluid en een flink bereik. Het is een stem die in meerdere genres uitstekend uit de voeten kan en daarom alle songs op The Ladykiller naar een hoger niveau tilt. De dampende mix van stijlen roept afwisselend herinneringen op aan Al Green, James Brown, Prince en Michael Jackson, maar door het uit duizenden herkenbare stemgeluid is het toch onmiskenbaar Cee Lo Green. Natuurlijk is het zo dat Cee Lo Green zich wel erg makkelijk aanpast aan de smaak van een zo groot mogelijke groep muziekliefhebbers en natuurlijk is The Ladykiller in productioneel opzicht niet zo spectaculair als het debuut van Gnarls Barkley. The Ladykiller is in muzikaal opzicht geen hele bijzondere plaat en ook de kwaliteit van de songs is niet bovengemiddeld hoog. The Ladykiller is vooral een echte feelgood plaat, die het effect dat de plaat sorteert alleen maar kan sorteren dankzij de heerlijk soulvolle vocalen van Cee Lo Green, die wel van wereldklasse zijn. The Ladykiller is geen plaat om heel druk over te doen, maar wel een plaat die een koude en grauwe zondagochtend binnen een paar minuten omtovert in een broeierige zomerdag. The Ladykiller kan voor mij daarom voorlopig niet meer stuk. Erwin Zijleman