iLIKETRAINS - He Who Saw The Deep
Ik was een jaar of drie geleden behoorlijk onder de indruk van Elegies To Lessons Learnt van het uit Leeds afkomstige iLIKETRAINS. Op hun tweede plaat imponeerden de Britten met een mix van rock, post-rock en post-punk. De muziek van iLIKETRAINS bevatte werkelijk geen spoortje licht en had daarom, zeker in eerste instantie, een wat deprimerende uitwerking op de niets vermoedende luisteraar. De schoonheid won het uiteindelijk toch van de neerslachtigheid en Elegies To Lessons Learnt werd een plaat om te koesteren. De Britten moesten waarschijnlijk zelf ook even bij komen van alle treurigheid, want we hebben ruim drie jaar moeten wachten op He Who Saw The Deep. De nieuwe plaat van iLIKETRAINS sluit desondanks goed aan op zijn voorganger en is wederom een plaat die in eerste instantie zwaar op de maag ligt, je vervolgens compleet opslokt en hierna een wat langere pauze rechtvaardigt. Vergeleken met zijn voorgangers klinkt He Who Saw The Deep net iets toegankelijker. Waar iLIKETRAINS in het verleden nog wel eens tegen bands als Godspeed You Black Emperor! aanschuurde, is de band inmiddels wat meer opgeschoven richting bands als Interpol en Editors, al zijn de invloeden uit de post-rock gelukkig niet helemaal verdwenen. Op He Who Saw The Deep combineert iLIKETRAINS op bijzonder fraaie wijze de deprimerende sfeer van Joy Divsion met flarden post-rock en indierock, Tindersticks-achtige vocalen en eigentijdse klanken die bij een groot publiek in de smaak zouden kunnen vallen. Of dat grote publiek er echt gaat komen valt te bezien, want de muziek van iLIKETRAINS blijft behoorlijk eigenzinnig en onvoorspelbaar en bovendien bijna griezelig intens. Ook He Who Saw The Deep is weer een hele donkere plaat en daar moet je tegen kunnen. Hoewel ik drie jaar geleden intens heb leren houden van Elegies To Lessons Learnt, moest ik weer opnieuw leren wennen aan de nieuwe plaat van iLIKETRAINS. Langzaam maar zeker heeft ook He Who Saw The Deep me echter weer volledig te pakken en begint de plaat te winnen aan kracht en schoonheid. Voor een ieder die bij de grauwe en donkere herst- en wintermaanden best een nog wat donkerdere soundtrack wil beluisteren is de nieuwe van iLIKETRAINS een perfecte plaat, die qua schoonheid en zeggingskracht dit jaar nog niet heel vaak is overtroffen. Een ieder die gevoelig is voor herfst- en winterdepressies en het gebrek aan zonlicht bij voorkeur compenseert met lichtvoetige klanken moet ik echter waarschuwen voor deze gevaarlijk indringende plaat. Erwin Zijleman
Ik was een jaar of drie geleden behoorlijk onder de indruk van Elegies To Lessons Learnt van het uit Leeds afkomstige iLIKETRAINS. Op hun tweede plaat imponeerden de Britten met een mix van rock, post-rock en post-punk. De muziek van iLIKETRAINS bevatte werkelijk geen spoortje licht en had daarom, zeker in eerste instantie, een wat deprimerende uitwerking op de niets vermoedende luisteraar. De schoonheid won het uiteindelijk toch van de neerslachtigheid en Elegies To Lessons Learnt werd een plaat om te koesteren. De Britten moesten waarschijnlijk zelf ook even bij komen van alle treurigheid, want we hebben ruim drie jaar moeten wachten op He Who Saw The Deep. De nieuwe plaat van iLIKETRAINS sluit desondanks goed aan op zijn voorganger en is wederom een plaat die in eerste instantie zwaar op de maag ligt, je vervolgens compleet opslokt en hierna een wat langere pauze rechtvaardigt. Vergeleken met zijn voorgangers klinkt He Who Saw The Deep net iets toegankelijker. Waar iLIKETRAINS in het verleden nog wel eens tegen bands als Godspeed You Black Emperor! aanschuurde, is de band inmiddels wat meer opgeschoven richting bands als Interpol en Editors, al zijn de invloeden uit de post-rock gelukkig niet helemaal verdwenen. Op He Who Saw The Deep combineert iLIKETRAINS op bijzonder fraaie wijze de deprimerende sfeer van Joy Divsion met flarden post-rock en indierock, Tindersticks-achtige vocalen en eigentijdse klanken die bij een groot publiek in de smaak zouden kunnen vallen. Of dat grote publiek er echt gaat komen valt te bezien, want de muziek van iLIKETRAINS blijft behoorlijk eigenzinnig en onvoorspelbaar en bovendien bijna griezelig intens. Ook He Who Saw The Deep is weer een hele donkere plaat en daar moet je tegen kunnen. Hoewel ik drie jaar geleden intens heb leren houden van Elegies To Lessons Learnt, moest ik weer opnieuw leren wennen aan de nieuwe plaat van iLIKETRAINS. Langzaam maar zeker heeft ook He Who Saw The Deep me echter weer volledig te pakken en begint de plaat te winnen aan kracht en schoonheid. Voor een ieder die bij de grauwe en donkere herst- en wintermaanden best een nog wat donkerdere soundtrack wil beluisteren is de nieuwe van iLIKETRAINS een perfecte plaat, die qua schoonheid en zeggingskracht dit jaar nog niet heel vaak is overtroffen. Een ieder die gevoelig is voor herfst- en winterdepressies en het gebrek aan zonlicht bij voorkeur compenseert met lichtvoetige klanken moet ik echter waarschuwen voor deze gevaarlijk indringende plaat. Erwin Zijleman