Jamey Johnson - The Guitar Song
Sinds een aantal weken heeft The Guitar Song van Jamey Johnson de toppositie van de ranglijst van metacritic in handen, wat betekent dat deze plaat door de gemiddelde (en voornamelijk Amerikaanse) muziekcriticus het best wordt gewaardeerd. Omdat de gemiddelde Amerikaanse muziekcriticus een voorkeur lijkt te hebben voor rap, hiphop of vage elektronica neem ik de lijst zeker niet altijd serieus, maar wanneer een countryplaat de lijst aanvoert is er volgens mij echt iets aan de hand. Dat The Guitar Song van Jamey Johnson in Europa tot dusver geen poot aan de grond heeft gekregen is overigens niet zo vreemd. Jamey Johnson maakt nogal traditioneel aandoende countrymuziek die betrekkelijk ver staat van de alternatieve country stijlen die we in Europa zo weten te waarderen. Nu ben ik zelf ook niet gek op traditioneel aandoende countrymuziek, maar ik ben er ook zeker niet allergisch voor. Het betekende wel dat ik The Guitar Song van Jamey Johnson een paar keer heb moeten horen voor ik ook voorbij alle country clichés kon luisteren. Jamey Johnson is namelijk niet vies van clichés. Zowel in muzikaal, vocaal als tekstueel opzicht voldoet The Guitar Song op het eerste gehoor volledig aan alle vooroordelen die veel Europese muziekliefhebbers hebben ten opzichte van traditionele Amerikaanse countrymuziek. Onbevooroordeeld luisteren doet in het geval van The Guitar Song echter wonderen. The Guitar Song is een ambitieuze plaat die bestaat uit twee cd’s. Op de eerste cd, The Black Album, staan de donkere songs centraal. Het zijn gitzwarte songs vol persoonlijk leed en liters sterke drank om al dit leed te verdrinken. Jamey Johnson kiest voor een betrekkelijk traditioneel aandoend country geluid, maar als je goed luistert hoor je ook een rauw randje, zeker wanneer de gitaren iets steviger mogen uitpakken. Het enige dat vervolgens nog ontbreekt is een donkere en doorleefde stem die al dit leed overtuigend kan vertolken en ook daarover beschikt Jamey Johnson. Het is een stem die ook prachtig past bij de iets minder donkere songs op The White Album (cd 2), al zou The Dark Grey Album een betere benaming zijn geweest voor deze tweede schijf. The Guitar Song is een plaat die ik thuis niet op kan zetten zonder ruzie te krijgen, maar iedere keer als ik even alleen ben zet ik hem op en geniet ik steeds meer van deze plaat die veel interessanter is dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Jamey Johnson heeft met The Guitar Song een traditioneel aandoende countryplaat gemaakt die puur en oprecht is, maar ook bijna stiekem buiten de gebaande paden treedt. Het is een plaat die een ieder die zich er voor open stelt volledig zal inpakken, waarna The Guitar Song al snel zal worden toegevoegd aan het lijstje met de beste rootsplaten van 2010. Vanwege het hokje waarin deze plaat wordt geduwd zullen heel wat bevooroordeelde rootsliefhebbers deze plaat helaas missen. Dat is echt dood en doodzonde. Erwin Zijleman
Sinds een aantal weken heeft The Guitar Song van Jamey Johnson de toppositie van de ranglijst van metacritic in handen, wat betekent dat deze plaat door de gemiddelde (en voornamelijk Amerikaanse) muziekcriticus het best wordt gewaardeerd. Omdat de gemiddelde Amerikaanse muziekcriticus een voorkeur lijkt te hebben voor rap, hiphop of vage elektronica neem ik de lijst zeker niet altijd serieus, maar wanneer een countryplaat de lijst aanvoert is er volgens mij echt iets aan de hand. Dat The Guitar Song van Jamey Johnson in Europa tot dusver geen poot aan de grond heeft gekregen is overigens niet zo vreemd. Jamey Johnson maakt nogal traditioneel aandoende countrymuziek die betrekkelijk ver staat van de alternatieve country stijlen die we in Europa zo weten te waarderen. Nu ben ik zelf ook niet gek op traditioneel aandoende countrymuziek, maar ik ben er ook zeker niet allergisch voor. Het betekende wel dat ik The Guitar Song van Jamey Johnson een paar keer heb moeten horen voor ik ook voorbij alle country clichés kon luisteren. Jamey Johnson is namelijk niet vies van clichés. Zowel in muzikaal, vocaal als tekstueel opzicht voldoet The Guitar Song op het eerste gehoor volledig aan alle vooroordelen die veel Europese muziekliefhebbers hebben ten opzichte van traditionele Amerikaanse countrymuziek. Onbevooroordeeld luisteren doet in het geval van The Guitar Song echter wonderen. The Guitar Song is een ambitieuze plaat die bestaat uit twee cd’s. Op de eerste cd, The Black Album, staan de donkere songs centraal. Het zijn gitzwarte songs vol persoonlijk leed en liters sterke drank om al dit leed te verdrinken. Jamey Johnson kiest voor een betrekkelijk traditioneel aandoend country geluid, maar als je goed luistert hoor je ook een rauw randje, zeker wanneer de gitaren iets steviger mogen uitpakken. Het enige dat vervolgens nog ontbreekt is een donkere en doorleefde stem die al dit leed overtuigend kan vertolken en ook daarover beschikt Jamey Johnson. Het is een stem die ook prachtig past bij de iets minder donkere songs op The White Album (cd 2), al zou The Dark Grey Album een betere benaming zijn geweest voor deze tweede schijf. The Guitar Song is een plaat die ik thuis niet op kan zetten zonder ruzie te krijgen, maar iedere keer als ik even alleen ben zet ik hem op en geniet ik steeds meer van deze plaat die veel interessanter is dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Jamey Johnson heeft met The Guitar Song een traditioneel aandoende countryplaat gemaakt die puur en oprecht is, maar ook bijna stiekem buiten de gebaande paden treedt. Het is een plaat die een ieder die zich er voor open stelt volledig zal inpakken, waarna The Guitar Song al snel zal worden toegevoegd aan het lijstje met de beste rootsplaten van 2010. Vanwege het hokje waarin deze plaat wordt geduwd zullen heel wat bevooroordeelde rootsliefhebbers deze plaat helaas missen. Dat is echt dood en doodzonde. Erwin Zijleman