Steve Wynn & The Miracle 3 - Northern Aggression
Steve Wynn voerde tussen 1981 en 1989 een van de meest legendarische gitaarbands uit de geschiedenis van de popmuziek aan en maakte sindsdien een aardig stapeltje uitstekende soloplaten. Toch ken ik heel wat mensen die niets van Steve Wynn of van zijn band The Dream Syndicate in de kast hebben staan. Om met het laatste te beginnen, The Days Of Wine And Roses uit 1982 mag in geen enkele cd-verzameling ontbreken, terwijl Dream Syndicate (1985) en Live At Raji’s (1989) zeer nadrukkelijk kunnen worden aanbevolen. Het oeuvre van Steve Wynn zelf laat eigenlijk nog steeds een stijgende lijn horen, zodat potentiële liefhebbers van zijn muziek tot voor kort het beste af waren met het in 2008 verschenen Crossing Dragon Bridge. Die plaat krijgt nu stevige concurrentie van Northern Aggression, want ook op zijn nieuwe plaat steekt Steve Wynn weer in een blakende vorm. Wynn en zijn band The Miracle 3 zetten op Northern Aggression een veelzijdig geluid neer, waarin invloeden uit de rock, Paisley (of American) Underground (het genre dat Wynn met The Dream Syndicate op de kaart zette), folk, country en psychedelica overheersen. Steve Wynn heeft nooit een geheim gemaakt van zijn belangrijkste inspiratiebronnen en ook op Northern Aggression is weer goed te horen dat Wynn de muziek van The Velvet Underground (en met name Lou Reed), Neil Young, The Rolling Stones en Big Star een zeer warm hart toedraagt. Toch is er inmiddels ook wel iets als een typisch Steve Wynn geluid en heeft de Amerikaan met name dankzij de muziek van The Dream Syndicate een enorme invloed gehad op talloze hedendaagse gitaarbands. Steve Wynn en zijn band maken op Northern Aggression muziek die direct weet te overtuigen, zonder dat je direct door hebt hoe goed het eigenlijk is. Northern Aggression is al weer de derde plaat die Wynn met The Miracle 3 heeft gemaakt en dat is goed te horen. Wynn en zijn band opereren inmiddels als een hechte eenheid en weten het beste in elkaar naar boven te halen. Hierdoor tovert Northern Aggression de ene na de andere geweldige rocksong uit de speakers. Het zijn aanstekelijke rocksongs vol met geweldig gitaarwerk die zwaar leunen op invloeden uit het verleden, maar ook open staan voor invloeden uit de hedendaagse rockmuziek. Dat Wynn en zijn band meer kunnen dan stevig rocken bewijzen ze met een aantal prachtige ingetogen songs die niemand onberoerd zullen laten. Northern Aggression groeit door al dit moois al snel uit tot de beste soloplaat uit het niet misselijke oeuvre van Steve Wynn en zou uiteindelijk wel eens net zo onmisbaar kunnen zijn als The Days Of Wine And Roses van The Dream Syndicate. De jaarlijstjes gaat Steve Wynn vast niet halen met Northern Aggression, maar als iemand 10, 5, of zelfs 3 betere platen kan noemen in dit genre binnen het aanbod van 2010 hou ik me zeer aanbevolen. Erwin Zijleman
Steve Wynn voerde tussen 1981 en 1989 een van de meest legendarische gitaarbands uit de geschiedenis van de popmuziek aan en maakte sindsdien een aardig stapeltje uitstekende soloplaten. Toch ken ik heel wat mensen die niets van Steve Wynn of van zijn band The Dream Syndicate in de kast hebben staan. Om met het laatste te beginnen, The Days Of Wine And Roses uit 1982 mag in geen enkele cd-verzameling ontbreken, terwijl Dream Syndicate (1985) en Live At Raji’s (1989) zeer nadrukkelijk kunnen worden aanbevolen. Het oeuvre van Steve Wynn zelf laat eigenlijk nog steeds een stijgende lijn horen, zodat potentiële liefhebbers van zijn muziek tot voor kort het beste af waren met het in 2008 verschenen Crossing Dragon Bridge. Die plaat krijgt nu stevige concurrentie van Northern Aggression, want ook op zijn nieuwe plaat steekt Steve Wynn weer in een blakende vorm. Wynn en zijn band The Miracle 3 zetten op Northern Aggression een veelzijdig geluid neer, waarin invloeden uit de rock, Paisley (of American) Underground (het genre dat Wynn met The Dream Syndicate op de kaart zette), folk, country en psychedelica overheersen. Steve Wynn heeft nooit een geheim gemaakt van zijn belangrijkste inspiratiebronnen en ook op Northern Aggression is weer goed te horen dat Wynn de muziek van The Velvet Underground (en met name Lou Reed), Neil Young, The Rolling Stones en Big Star een zeer warm hart toedraagt. Toch is er inmiddels ook wel iets als een typisch Steve Wynn geluid en heeft de Amerikaan met name dankzij de muziek van The Dream Syndicate een enorme invloed gehad op talloze hedendaagse gitaarbands. Steve Wynn en zijn band maken op Northern Aggression muziek die direct weet te overtuigen, zonder dat je direct door hebt hoe goed het eigenlijk is. Northern Aggression is al weer de derde plaat die Wynn met The Miracle 3 heeft gemaakt en dat is goed te horen. Wynn en zijn band opereren inmiddels als een hechte eenheid en weten het beste in elkaar naar boven te halen. Hierdoor tovert Northern Aggression de ene na de andere geweldige rocksong uit de speakers. Het zijn aanstekelijke rocksongs vol met geweldig gitaarwerk die zwaar leunen op invloeden uit het verleden, maar ook open staan voor invloeden uit de hedendaagse rockmuziek. Dat Wynn en zijn band meer kunnen dan stevig rocken bewijzen ze met een aantal prachtige ingetogen songs die niemand onberoerd zullen laten. Northern Aggression groeit door al dit moois al snel uit tot de beste soloplaat uit het niet misselijke oeuvre van Steve Wynn en zou uiteindelijk wel eens net zo onmisbaar kunnen zijn als The Days Of Wine And Roses van The Dream Syndicate. De jaarlijstjes gaat Steve Wynn vast niet halen met Northern Aggression, maar als iemand 10, 5, of zelfs 3 betere platen kan noemen in dit genre binnen het aanbod van 2010 hou ik me zeer aanbevolen. Erwin Zijleman