Fran Healy - Wreckorder
De Schotse band Travis is de afgelopen jaren wat naar de achtergrond gedrongen en wordt bovendien steeds vaker afgedaan als een weinig opzienbarend Britpop bandje. Nu was ik ook niet echt kapot van de laatste paar platen van de band, maar het inmiddels al weer 11 jaar oude The Man Who kan wat mij betreft toch de boeken in als een onbetwist meesterwerk. Toen ik de plaat onlangs weer eens hoorde was ik er weer zo van onder de indruk, dat ik toch nieuwsgierig werd naar de eerste soloplaat van Travis zanger Fran Healy; een plaat die ik tot dat moment op de stapel had laten liggen. Daar heb ik geen spijt van gehad, want Wreckorder is verrassend vaak in mijn cd-speler te vinden en wordt eigenlijk alleen maar beter. Het meest verrassende van de eerste soloplaat van Fran Healy is dat hij vrij dicht bij het geluid van Travis blijft, maar in tegenstelling tot de laatste paar platen van de band, opeens weer zeer weet te overtuigen met dit geluid. Waar het aan ligt weet ik eigenlijk niet. Net als op de platen van Travis laat Fran Healy zich op zijn solodebuut gelden als een ambachtelijk singer-songwriter met een voorkeur voor stemmige en ingetogen songs. Net als bij Travis is de stem van Fran Healy op Wreckorder een sterk wapen en net als op de platen van Travis slaagt Fran Healy er op Wreckorder in om songs met inhoud te overgieten met een aangenaam en bijzonder toegankelijk sausje. Wreckorder had dus net zo goed een Travis plaat kunnen zijn. Het was in dat geval de beste Travis plaat sinds The Man Who geweest, wat betekent dat Fran Healy met zijn eerste soloplaat een hele bijzondere prestatie heeft geleverd. Misschien heeft de verrassende wederopstanding van Fran Healy iets te maken met het ontbreken van druk, want op Wreckorder maakt Fran Healy een ontspannen indruk. Het zijn allemaal kleine dingetjes die van Wreckorder zo’n geslaagde plaat maken. De instrumentatie klopt, de songs zijn sterk, de zang is van een bovengemiddeld hoog niveau en gastbijdragen van Neko Case en niemand minder dan Paul McCartney geven Wreckorder het laatste zetje in de rug. Elf jaar na The Man Who leek Travis het grootste deel van het opgebouwde krediet te hebben verspeeld, maar met zijn eerste soloplaat wint Fran Healy dit in zijn uppie terug. Wreckorder is een hele aangename plaat van een singer-songwriter die waarschijnlijk nog veel meer kan dan hij tot dusver heeft laten horen. Vooralsnog overtreft Wreckorder echter nog steeds al mijn verwachtingen en kan ik alleen maar heel tevreden zijn met deze prima plaat. Erwin Zijleman
De Schotse band Travis is de afgelopen jaren wat naar de achtergrond gedrongen en wordt bovendien steeds vaker afgedaan als een weinig opzienbarend Britpop bandje. Nu was ik ook niet echt kapot van de laatste paar platen van de band, maar het inmiddels al weer 11 jaar oude The Man Who kan wat mij betreft toch de boeken in als een onbetwist meesterwerk. Toen ik de plaat onlangs weer eens hoorde was ik er weer zo van onder de indruk, dat ik toch nieuwsgierig werd naar de eerste soloplaat van Travis zanger Fran Healy; een plaat die ik tot dat moment op de stapel had laten liggen. Daar heb ik geen spijt van gehad, want Wreckorder is verrassend vaak in mijn cd-speler te vinden en wordt eigenlijk alleen maar beter. Het meest verrassende van de eerste soloplaat van Fran Healy is dat hij vrij dicht bij het geluid van Travis blijft, maar in tegenstelling tot de laatste paar platen van de band, opeens weer zeer weet te overtuigen met dit geluid. Waar het aan ligt weet ik eigenlijk niet. Net als op de platen van Travis laat Fran Healy zich op zijn solodebuut gelden als een ambachtelijk singer-songwriter met een voorkeur voor stemmige en ingetogen songs. Net als bij Travis is de stem van Fran Healy op Wreckorder een sterk wapen en net als op de platen van Travis slaagt Fran Healy er op Wreckorder in om songs met inhoud te overgieten met een aangenaam en bijzonder toegankelijk sausje. Wreckorder had dus net zo goed een Travis plaat kunnen zijn. Het was in dat geval de beste Travis plaat sinds The Man Who geweest, wat betekent dat Fran Healy met zijn eerste soloplaat een hele bijzondere prestatie heeft geleverd. Misschien heeft de verrassende wederopstanding van Fran Healy iets te maken met het ontbreken van druk, want op Wreckorder maakt Fran Healy een ontspannen indruk. Het zijn allemaal kleine dingetjes die van Wreckorder zo’n geslaagde plaat maken. De instrumentatie klopt, de songs zijn sterk, de zang is van een bovengemiddeld hoog niveau en gastbijdragen van Neko Case en niemand minder dan Paul McCartney geven Wreckorder het laatste zetje in de rug. Elf jaar na The Man Who leek Travis het grootste deel van het opgebouwde krediet te hebben verspeeld, maar met zijn eerste soloplaat wint Fran Healy dit in zijn uppie terug. Wreckorder is een hele aangename plaat van een singer-songwriter die waarschijnlijk nog veel meer kan dan hij tot dusver heeft laten horen. Vooralsnog overtreft Wreckorder echter nog steeds al mijn verwachtingen en kan ik alleen maar heel tevreden zijn met deze prima plaat. Erwin Zijleman