Lia Ices - Grown Unknown
Als jonge vrouwelijke singer-songwriter kun je op het moment twee dingen doen om op te vallen in het momenteel bijna onwaarschijnlijk grote aanbod in dit genre: 1) je borduurt voort op het allerbeste dat het genre tot dusver heeft voortgebracht en probeert hier in kwalitatief opzicht bij aan te sluiten of 2) je zoekt naar een eigen geluid dat afstand neemt van de conventies uit het verleden. Beide opties zijn niet zonder gevaar. In het eerste geval loop je het risico om als achterhaald en overbodig te worden bestempeld, terwijl je in het tweede geval het gevaar loopt om buiten de boot te vallen omdat je niet in een hokje past en daarom niet wordt opgemerkt. De gulden middenweg is natuurlijk een combinatie van beiden en dit is de weg die de Amerikaanse singer-songwriter Lia Ices bewandelt. Haar onlangs verschenen debuut Grown Unknown sluit aan de ene kant aan op flink wat hoogtepunten uit de platenkast, maar laat aan de andere kant een eigenzinnig geluid horen dat met beide benen in het heden staat. Waneer Lia Ices haar songs betrekkelijk sober aankleedt sluit ze hier en daar naadloos aan bij zowel de Britse als Amerikaanse singer-songwriter muziek uit de vroege jaren 70, maar wanneer wordt gekozen een vol en rijk georkestreerd geluid kom je eerder uit bij Agnes Obel, wat mij betreft één van de belangrijkste ontdekkingen van 2010. Grown Unknown is een plaat die uitnodigt tot het noemen van namen. Dat levert een zeer divers rijtje namen op, waaronder die van Joni Mitchell (het 70s geluid), Kate Bush (het oog voor experiment), The Cocteau Twins (de sfeer), Sinead O’Connor en The Cranberries (de zang), Cat Power (de onderkoelde passie), Leslie Feist (het verleidelijke) en de al eerder genoemde Agnes Obel (de rijke orkestraties) niet mogen ontbreken. Het lijstje namen is zo divers dat op voorhand waarschijnlijk niemand zich iets voor kan stellen bij de muziek op Grown Unknown, wat alleen maar is op te lossen door naar deze plaat te luisteren. Daar zul je niet snel spijt van krijgen want Grown Unknown is een vat vol tegenstrijdigheden dat de fantasie blijft prikkelen. Kil en warm, bombastisch en sober, experimenteel en toegankelijk, een kabbelend beekje en een kolkende rivier, een zware beproeving en een ongekend genot; het zijn maar een paar van de tegenstrijdigheden die je op Grown Unknown worden voorgeschoteld. Op het debuut van Lia Ices valt verschrikkelijk veel te ontdekken, maar ondertussen maakt de Amerikaanse ook gewoon muziek waarvan je onmiddellijk de lentekriebels krijgt. Direct bij eerste beluistering werd ik genadeloos verleid door de muziek van Lia Ices, maar inmiddels heeft de speelse flirt plaats gemaakt voor echte liefde en diepe bewondering. Grown Unknown is een ongelooflijk knappe en ongelooflijk aangename plaat. Heerlijk. Erwin Zijleman
Als jonge vrouwelijke singer-songwriter kun je op het moment twee dingen doen om op te vallen in het momenteel bijna onwaarschijnlijk grote aanbod in dit genre: 1) je borduurt voort op het allerbeste dat het genre tot dusver heeft voortgebracht en probeert hier in kwalitatief opzicht bij aan te sluiten of 2) je zoekt naar een eigen geluid dat afstand neemt van de conventies uit het verleden. Beide opties zijn niet zonder gevaar. In het eerste geval loop je het risico om als achterhaald en overbodig te worden bestempeld, terwijl je in het tweede geval het gevaar loopt om buiten de boot te vallen omdat je niet in een hokje past en daarom niet wordt opgemerkt. De gulden middenweg is natuurlijk een combinatie van beiden en dit is de weg die de Amerikaanse singer-songwriter Lia Ices bewandelt. Haar onlangs verschenen debuut Grown Unknown sluit aan de ene kant aan op flink wat hoogtepunten uit de platenkast, maar laat aan de andere kant een eigenzinnig geluid horen dat met beide benen in het heden staat. Waneer Lia Ices haar songs betrekkelijk sober aankleedt sluit ze hier en daar naadloos aan bij zowel de Britse als Amerikaanse singer-songwriter muziek uit de vroege jaren 70, maar wanneer wordt gekozen een vol en rijk georkestreerd geluid kom je eerder uit bij Agnes Obel, wat mij betreft één van de belangrijkste ontdekkingen van 2010. Grown Unknown is een plaat die uitnodigt tot het noemen van namen. Dat levert een zeer divers rijtje namen op, waaronder die van Joni Mitchell (het 70s geluid), Kate Bush (het oog voor experiment), The Cocteau Twins (de sfeer), Sinead O’Connor en The Cranberries (de zang), Cat Power (de onderkoelde passie), Leslie Feist (het verleidelijke) en de al eerder genoemde Agnes Obel (de rijke orkestraties) niet mogen ontbreken. Het lijstje namen is zo divers dat op voorhand waarschijnlijk niemand zich iets voor kan stellen bij de muziek op Grown Unknown, wat alleen maar is op te lossen door naar deze plaat te luisteren. Daar zul je niet snel spijt van krijgen want Grown Unknown is een vat vol tegenstrijdigheden dat de fantasie blijft prikkelen. Kil en warm, bombastisch en sober, experimenteel en toegankelijk, een kabbelend beekje en een kolkende rivier, een zware beproeving en een ongekend genot; het zijn maar een paar van de tegenstrijdigheden die je op Grown Unknown worden voorgeschoteld. Op het debuut van Lia Ices valt verschrikkelijk veel te ontdekken, maar ondertussen maakt de Amerikaanse ook gewoon muziek waarvan je onmiddellijk de lentekriebels krijgt. Direct bij eerste beluistering werd ik genadeloos verleid door de muziek van Lia Ices, maar inmiddels heeft de speelse flirt plaats gemaakt voor echte liefde en diepe bewondering. Grown Unknown is een ongelooflijk knappe en ongelooflijk aangename plaat. Heerlijk. Erwin Zijleman