James Blake - James Blake
De Britse media hebben de goede gewoonte om aan het eind van het jaar niet alleen de balans op te maken over het bijna afgelopen jaar, maar om ook alvast vooruit te kijken naar het nieuwe jaar. De lijstjes met de muzikanten die in 2011 wel eens door zouden kunnen breken naar een groot publiek verschilden dit jaar nog al, maar in geen van de lijstjes ontbrak James Blake. Het debuut van de Brit is inmiddels verschenen en direct bij eerste beluistering is duidelijk dat James Blake inderdaad een hele bijzondere plaat heeft gemaakt. Dat de jonge Brit met deze plaat zal doorbreken naar een groot publiek is wat mij betreft minder evident, want het titelloze debuut van James Blake is zeker geen makkelijke plaat. Integendeel zelfs. James Blake krijgt tot dusver het etiket dubstep opgeplakt, maar zijn debuut past maar ten dele in dit hokje. James Blake combineert op zijn debuut op bijna minimalistische wijze pianoklanken met elektronica en complexe beats. Deze maar moeilijk te doorgronden muzikale onderlaag wordt vervolgens gecombineerd met al even moeilijk te doorgronden vocalen. James Blake klinkt op zijn debuut als een combinatie van een uitbundige soulzanger en een uiterst breekbare singer-songwriter. Een mix van Jamie Lidell en Antony Hegarty las ik ergens en dat is eigenlijk niet eens zo’n gekke omschrijving, al doet het mij ook behoorlijk aan de zang van Bon Iver denken. Op de single die het album vooruit is gesneld, vertolkt James Blake op geheel eigen en bijzonder soulvolle wijze Feist’s Limit To Your Love. Het is wat mij betreft de mooiste en meest toegankelijke track op het debuut van James Blake. Ik geef eerlijk toe dat ik niet direct chocola kon maken van de meeste andere muziek van James Blake. De muziek op de plaat bood me in eerste instantie weinig aanknopingspunten en ook de stem van James Blake kom me niet onmiddellijk bekoren. Het debuut van James Blake is een plaat waarvan je moet leren houden. Het is een plaat vol stilte, leegte en ingehouden emotie. Maar heel zelden komt de muziek van James Blake tot een uitbarsting en deze komt dan weer zo onverwacht dat je er bijna van schrikt. James Blake zet je met zijn bijna tegenstrijdige klanken en zijn zowel uitbundige als breekbare stem constant op het verkeerde been, maar wanneer je eenmaal door de stilte heen kunt luisteren en gewend bent aan het bijzondere geluid, openbaart zich een muzikaal en vocaal landschap van een bijna ongekende schoonheid. Het is een landschap waarin dubstep, elektronica, soul, gospel en folk op unieke wijze samenvloeien. Makkelijk is het allemaal zeker niet, maar neem de tijd voor deze plaat en hij betovert, intrigeert en ontroert. Voor de fijnproever, dat wel. Erwin Zijleman
De Britse media hebben de goede gewoonte om aan het eind van het jaar niet alleen de balans op te maken over het bijna afgelopen jaar, maar om ook alvast vooruit te kijken naar het nieuwe jaar. De lijstjes met de muzikanten die in 2011 wel eens door zouden kunnen breken naar een groot publiek verschilden dit jaar nog al, maar in geen van de lijstjes ontbrak James Blake. Het debuut van de Brit is inmiddels verschenen en direct bij eerste beluistering is duidelijk dat James Blake inderdaad een hele bijzondere plaat heeft gemaakt. Dat de jonge Brit met deze plaat zal doorbreken naar een groot publiek is wat mij betreft minder evident, want het titelloze debuut van James Blake is zeker geen makkelijke plaat. Integendeel zelfs. James Blake krijgt tot dusver het etiket dubstep opgeplakt, maar zijn debuut past maar ten dele in dit hokje. James Blake combineert op zijn debuut op bijna minimalistische wijze pianoklanken met elektronica en complexe beats. Deze maar moeilijk te doorgronden muzikale onderlaag wordt vervolgens gecombineerd met al even moeilijk te doorgronden vocalen. James Blake klinkt op zijn debuut als een combinatie van een uitbundige soulzanger en een uiterst breekbare singer-songwriter. Een mix van Jamie Lidell en Antony Hegarty las ik ergens en dat is eigenlijk niet eens zo’n gekke omschrijving, al doet het mij ook behoorlijk aan de zang van Bon Iver denken. Op de single die het album vooruit is gesneld, vertolkt James Blake op geheel eigen en bijzonder soulvolle wijze Feist’s Limit To Your Love. Het is wat mij betreft de mooiste en meest toegankelijke track op het debuut van James Blake. Ik geef eerlijk toe dat ik niet direct chocola kon maken van de meeste andere muziek van James Blake. De muziek op de plaat bood me in eerste instantie weinig aanknopingspunten en ook de stem van James Blake kom me niet onmiddellijk bekoren. Het debuut van James Blake is een plaat waarvan je moet leren houden. Het is een plaat vol stilte, leegte en ingehouden emotie. Maar heel zelden komt de muziek van James Blake tot een uitbarsting en deze komt dan weer zo onverwacht dat je er bijna van schrikt. James Blake zet je met zijn bijna tegenstrijdige klanken en zijn zowel uitbundige als breekbare stem constant op het verkeerde been, maar wanneer je eenmaal door de stilte heen kunt luisteren en gewend bent aan het bijzondere geluid, openbaart zich een muzikaal en vocaal landschap van een bijna ongekende schoonheid. Het is een landschap waarin dubstep, elektronica, soul, gospel en folk op unieke wijze samenvloeien. Makkelijk is het allemaal zeker niet, maar neem de tijd voor deze plaat en hij betovert, intrigeert en ontroert. Voor de fijnproever, dat wel. Erwin Zijleman