Josh T. Pearson - Last Of The Country Gentlemen
De naam Josh T. Pearson deed bij mij geen belletje rinkelen, maar de naam van de band waarmee hij een jaar of tien geleden opdook en net zo snel weer verdween deed dit zeker wel. Het uit Denton, Texas, afkomstige Lift To Experience imponeerde precies tien jaar geleden met het uit twee cd’s bestaande The Texas-Jerusalem Crossroads. De loodzware conceptplaat vol onheilspellend gitaarwerk en emotievolle vocalen werd zowel met Jeff Buckley’s Grace als met My Bloody Valentine’s Loveless vergeleken, maar staat tien jaar na dato in de boeken als een op zichzelf staand meesterwerk dat niet in een hokje is te stoppen. Lift To Experience verdween net zo snel als het gekomen was en ook van voorman Josh T. Pearson hoorden we lange tijd niets meer, tot hij vorig jaar opdook in het voorprogramma van het nog veel langer in het niets verdwenen My Bloody Valentine. Last Of The Country Gentlemen is de eerste soloplaat van Josh T. Pearson en het is net als het debuut (en de zwanenzang) van zijn roemruchte band een loodzware plaat die flink de tijd neemt. In een uur komen slechts zeven songs voorbij, waarvan er vier meer dan tien minuten duren. De overeenkomsten met The Texas-Jerusalem Crossroads houden hiermee nog niet op, want ook Last Of The Country Gentlemen is een plaat die opvalt door indringende vocalen vol emotie. Een ieder die op basis van het bovenstaande hoopt op The Texas-Jerusalem Crossroads part II moet ik echter teleurstellen, want in muzikaal opzicht zijn beide platen niet te vergelijken. Last Of The Country Gentlemen is een uiterst ingetogen en gitzwarte plaat, waarin de gekwelde vocalen van Josh T. Pearson over het algemeen slechts worden begeleid door een akoestische gitaar met hier en daar een beetje piano of viool. De aardedonkere songs bevatten voornamelijk invloeden uit de country en grijpen hier en daar terug op het werk van Hank Williams. In slechts een handvol zinnen zijn al termen als loodzwaar, gitzwart en aardedonker voorbij gekomen, maar dit is geenszins overdreven. Het leven van Josh T. Pearson is de afgelopen tien jaar zeker niet over rozen gegaan en dat heeft zijn weerslag gehad op zijn muziek. Zelden heb ik in een uur zoveel leed voorbij horen komen. Dit vraagt wel wat van de luisteraar (iedereen die momenteel niet zo stevig in zijn schoenen staat kan maar beter met een grote boog om deze plaat heen lopen), maar het levert wat mij betreft ook muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid en met ongelooflijk veel impact op. Last Of The Country Gentlemen is een plaat waarvan je moet leren houden, maar wanneer de gekwelde songs van Josh T. Pearson je te pakken hebben is deze liefde ook onvoorwaardelijk. De even onverwachte als wonderbaarlijke terugkeer van Josh T. Pearson levert tien jaar na het onvolprezen debuut van Lift To Experience wederom een plaat op die de boeken in zal gaan als een (onbegrepen) klassieker. Ik hoop van harte dat Josh T. Pearson dit keer niet van de aardbodem verdwijnt, maar platen van dit zeldzame niveau blijft maken. Platen als Last Of The Country Gentlemen zijn immers veel te zeldzaam. Erwin Zijleman
De naam Josh T. Pearson deed bij mij geen belletje rinkelen, maar de naam van de band waarmee hij een jaar of tien geleden opdook en net zo snel weer verdween deed dit zeker wel. Het uit Denton, Texas, afkomstige Lift To Experience imponeerde precies tien jaar geleden met het uit twee cd’s bestaande The Texas-Jerusalem Crossroads. De loodzware conceptplaat vol onheilspellend gitaarwerk en emotievolle vocalen werd zowel met Jeff Buckley’s Grace als met My Bloody Valentine’s Loveless vergeleken, maar staat tien jaar na dato in de boeken als een op zichzelf staand meesterwerk dat niet in een hokje is te stoppen. Lift To Experience verdween net zo snel als het gekomen was en ook van voorman Josh T. Pearson hoorden we lange tijd niets meer, tot hij vorig jaar opdook in het voorprogramma van het nog veel langer in het niets verdwenen My Bloody Valentine. Last Of The Country Gentlemen is de eerste soloplaat van Josh T. Pearson en het is net als het debuut (en de zwanenzang) van zijn roemruchte band een loodzware plaat die flink de tijd neemt. In een uur komen slechts zeven songs voorbij, waarvan er vier meer dan tien minuten duren. De overeenkomsten met The Texas-Jerusalem Crossroads houden hiermee nog niet op, want ook Last Of The Country Gentlemen is een plaat die opvalt door indringende vocalen vol emotie. Een ieder die op basis van het bovenstaande hoopt op The Texas-Jerusalem Crossroads part II moet ik echter teleurstellen, want in muzikaal opzicht zijn beide platen niet te vergelijken. Last Of The Country Gentlemen is een uiterst ingetogen en gitzwarte plaat, waarin de gekwelde vocalen van Josh T. Pearson over het algemeen slechts worden begeleid door een akoestische gitaar met hier en daar een beetje piano of viool. De aardedonkere songs bevatten voornamelijk invloeden uit de country en grijpen hier en daar terug op het werk van Hank Williams. In slechts een handvol zinnen zijn al termen als loodzwaar, gitzwart en aardedonker voorbij gekomen, maar dit is geenszins overdreven. Het leven van Josh T. Pearson is de afgelopen tien jaar zeker niet over rozen gegaan en dat heeft zijn weerslag gehad op zijn muziek. Zelden heb ik in een uur zoveel leed voorbij horen komen. Dit vraagt wel wat van de luisteraar (iedereen die momenteel niet zo stevig in zijn schoenen staat kan maar beter met een grote boog om deze plaat heen lopen), maar het levert wat mij betreft ook muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid en met ongelooflijk veel impact op. Last Of The Country Gentlemen is een plaat waarvan je moet leren houden, maar wanneer de gekwelde songs van Josh T. Pearson je te pakken hebben is deze liefde ook onvoorwaardelijk. De even onverwachte als wonderbaarlijke terugkeer van Josh T. Pearson levert tien jaar na het onvolprezen debuut van Lift To Experience wederom een plaat op die de boeken in zal gaan als een (onbegrepen) klassieker. Ik hoop van harte dat Josh T. Pearson dit keer niet van de aardbodem verdwijnt, maar platen van dit zeldzame niveau blijft maken. Platen als Last Of The Country Gentlemen zijn immers veel te zeldzaam. Erwin Zijleman