The Pains Of Being Pure At Heart - Belong
Het titelloze debuut van The Pains Of Being Pure At Heart bood precies twee jaar geleden eigenlijk niets nieuws, maar toch was het een plaat die je niet makkelijk terzijde schoof. Op hun debuut greep de Amerikaanse band bijna schaamteloos terug op de muziek van onder andere The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine, Ride en Lush, maar op een of andere manier wist de band zich toch moeiteloos te onderscheiden van al die andere bands die hun inspiratie zochten en vonden in de jaren 80 en 90. Sindsdien is de eerste plaat van The Pains Of Being Pure At Heart eigenlijk alleen maar beter geworden, waardoor ik met hoge verwachtingen begon aan de beluistering van de deze week verschenen opvolger Belong. Waar het debuut van de band me zeker niet direct wist te overtuigen, was ik direct bij eerste beluistering overtuigd van de kwaliteit van Belong. Op haar tweede plaat gaat The Pains Of Being Pure At Heart verder waar het twee jaar geleden ophield, maar laat de band ook horen dat het de nodige groei heeft doorgemaakt. Wat me in eerste instantie vooral opviel was het prachtige geluid van Belong; iets wat met niemand minder dan Flood (U2, Nick Cave & The Bad Seeds, Depeche Mode, Smashing Pumpkins)en Alan Moulder (Depeche Mode, Smashing Pumpkins, The Jesus and Mary Chain, Ride, Lush, My Bloody Valentine) achter de knoppen geen verbazing hoeft te wekken. Maar ook in muzikaal en compositorisch opzicht klinkt Belong nog een stuk beter dan zijn voorganger. The Pains Of Being Pure At Heart citeert nog altijd nadrukkelijk uit de catalogus van de shoegaze en dreampop, maar heeft dit keer ook goed geluisterd naar de alternatieve rockmuziek uit de jaren 90 (denk vooral aan Smashing Pumpkins) en slaagt er bovendien in om eigentijds te klinken. Ook Belong staat weer vol met perfecte popliedjes die nauwelijks tijd nodig hebben om je hart te winnen. Het zijn popliedjes met een lekker vol gitaargeluid, overtuigende zang en vooral honingzoete melodieën en refreinen. Het zijn popliedjes die de vorige keer nog betrekkelijk eenvoudig in een hokje waren te duwen, maar dit keer bestrijkt The Pains Of Being Pure At Heart een breed terrein en schuwt het zowel gruizige als poppy tracks niet. Critici van de band zullen nog altijd beweren dat in de meeste gevallen heel duidelijk is waar The Pains Of Being Pure At Heart de mosterd haalt en daarom maar weinig toevoegt aan alles wat er al is. Dat is op zich waar, maar zolang ik heel vrolijk wordt van de muziek van de Amerikanen en in de meeste gevallen niet onmiddellijk een minstens leuk alternatief uit de kast trek, koester ik ook Belong weer als één van de leukere releases van het moment. Erwin Zijleman
Het titelloze debuut van The Pains Of Being Pure At Heart bood precies twee jaar geleden eigenlijk niets nieuws, maar toch was het een plaat die je niet makkelijk terzijde schoof. Op hun debuut greep de Amerikaanse band bijna schaamteloos terug op de muziek van onder andere The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine, Ride en Lush, maar op een of andere manier wist de band zich toch moeiteloos te onderscheiden van al die andere bands die hun inspiratie zochten en vonden in de jaren 80 en 90. Sindsdien is de eerste plaat van The Pains Of Being Pure At Heart eigenlijk alleen maar beter geworden, waardoor ik met hoge verwachtingen begon aan de beluistering van de deze week verschenen opvolger Belong. Waar het debuut van de band me zeker niet direct wist te overtuigen, was ik direct bij eerste beluistering overtuigd van de kwaliteit van Belong. Op haar tweede plaat gaat The Pains Of Being Pure At Heart verder waar het twee jaar geleden ophield, maar laat de band ook horen dat het de nodige groei heeft doorgemaakt. Wat me in eerste instantie vooral opviel was het prachtige geluid van Belong; iets wat met niemand minder dan Flood (U2, Nick Cave & The Bad Seeds, Depeche Mode, Smashing Pumpkins)en Alan Moulder (Depeche Mode, Smashing Pumpkins, The Jesus and Mary Chain, Ride, Lush, My Bloody Valentine) achter de knoppen geen verbazing hoeft te wekken. Maar ook in muzikaal en compositorisch opzicht klinkt Belong nog een stuk beter dan zijn voorganger. The Pains Of Being Pure At Heart citeert nog altijd nadrukkelijk uit de catalogus van de shoegaze en dreampop, maar heeft dit keer ook goed geluisterd naar de alternatieve rockmuziek uit de jaren 90 (denk vooral aan Smashing Pumpkins) en slaagt er bovendien in om eigentijds te klinken. Ook Belong staat weer vol met perfecte popliedjes die nauwelijks tijd nodig hebben om je hart te winnen. Het zijn popliedjes met een lekker vol gitaargeluid, overtuigende zang en vooral honingzoete melodieën en refreinen. Het zijn popliedjes die de vorige keer nog betrekkelijk eenvoudig in een hokje waren te duwen, maar dit keer bestrijkt The Pains Of Being Pure At Heart een breed terrein en schuwt het zowel gruizige als poppy tracks niet. Critici van de band zullen nog altijd beweren dat in de meeste gevallen heel duidelijk is waar The Pains Of Being Pure At Heart de mosterd haalt en daarom maar weinig toevoegt aan alles wat er al is. Dat is op zich waar, maar zolang ik heel vrolijk wordt van de muziek van de Amerikanen en in de meeste gevallen niet onmiddellijk een minstens leuk alternatief uit de kast trek, koester ik ook Belong weer als één van de leukere releases van het moment. Erwin Zijleman