Spokes - Everyone I Ever Met
Het Nederlandse muziektijdschrift Heaven lees ik over het algemeen niet om opvallende debuten op te pikken, maar onlangs had het tijdschrift voor de muziekliefhebber die graag wat dieper op de materie in gaat er met Everyone I Ever Met van de Britse band Spokes toch een te pakken. En wat voor een. Het begin dit jaar verschenen debuut van de band uit Manchester is een plaat waarover je tot dusver nauwelijks iets leest en dat is jammer of zeg maar gerust doodzonde. Spokes combineert op haar debuut niet alleen op opvallende wijze meerdere genres, maar maakt ook nog eens muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid. In de recensies die tot dusver zijn verschenen wordt de muziek van Spokes met van alles en nog wat vergeleken. Arcade Fire en Fleet Foxes worden verreweg het meest genoemd, maar ook Bon Iver, Broken Social Scene, Ride, Doves, The Cure en zelfs David Gilmour en Philip Glass komen voorbij. Het noemen van namen is in het geval van Spokes echter vooral onzinnig. Natuurlijk doen de fraaie harmonieën op Everyone I Ever Met zo nu en dan nadrukkelijk aan Fleet Foxes denken en wanneer Spokes de spanning opvoert met imposante arrangementen kun je haast niet onder de vergelijking met Arcade Fire uit, maar op hetzelfde moment is de muziek van Spokes zo anders en zo ongrijpbaar dat je de band met iedere vergelijking tekort doet. Op Everyone I Ever Met manoeuvreert Spokes op het tot dusver nog niet ontgonnen snijvlak van folk, indierock, postrock, shoegaze, Britpop en minimal music. Dat klinkt misschien meer als moeilijkdoenerij dan als een aanprijzing en dat is niet de bedoeling. Laten we het er maar op houden dat de muziek van Spokes niet in een hokje is te proppen, maar je ondertussen wel betovert met even avontuurlijke als betoverend mooie klanken. Everyone I Ever Met valt op door prachtige popliedjes die zich aan de ene kant aangenaam voortslepen, maar op hetzelfde moment alle kanten op schieten. Spokes versiert haar muziek met fraaie pianoloopjes, prachtige gitaarlijnen en zang om van te watertanden, maar het zijn de fraaie bijdragen van de viool die de band een opvallend eigen geluid geven. Spokes heeft met Everyone I Ever Met een plaat gemaakt die je op het puntje van je stoel houdt en je maar blijft verbazen, maar het is ook een plaat waarbij je lekker kunt wegdromen. De muziek van Spokes varieert van een kabbelend beekje tot torenhoge golven, maar op een of andere manier deint het altijd aangenaam en heb je geen moment het idee dat het bootje waarin je naar deze plaat luistert om kan slaan. Ik geef het eerlijk toe, het is een hoop vage praat, maar in minder symbolische termen lukt het me niet om de essentie van Everyone I Ever Met van Spokes te vangen. Een van de meest opvallende en beste debuten van 2011 wordt tot dusver helaas volkomen genegeerd. Hoogste tijd dat dit gaat veranderen. Erwin Zijleman
Het Nederlandse muziektijdschrift Heaven lees ik over het algemeen niet om opvallende debuten op te pikken, maar onlangs had het tijdschrift voor de muziekliefhebber die graag wat dieper op de materie in gaat er met Everyone I Ever Met van de Britse band Spokes toch een te pakken. En wat voor een. Het begin dit jaar verschenen debuut van de band uit Manchester is een plaat waarover je tot dusver nauwelijks iets leest en dat is jammer of zeg maar gerust doodzonde. Spokes combineert op haar debuut niet alleen op opvallende wijze meerdere genres, maar maakt ook nog eens muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid. In de recensies die tot dusver zijn verschenen wordt de muziek van Spokes met van alles en nog wat vergeleken. Arcade Fire en Fleet Foxes worden verreweg het meest genoemd, maar ook Bon Iver, Broken Social Scene, Ride, Doves, The Cure en zelfs David Gilmour en Philip Glass komen voorbij. Het noemen van namen is in het geval van Spokes echter vooral onzinnig. Natuurlijk doen de fraaie harmonieën op Everyone I Ever Met zo nu en dan nadrukkelijk aan Fleet Foxes denken en wanneer Spokes de spanning opvoert met imposante arrangementen kun je haast niet onder de vergelijking met Arcade Fire uit, maar op hetzelfde moment is de muziek van Spokes zo anders en zo ongrijpbaar dat je de band met iedere vergelijking tekort doet. Op Everyone I Ever Met manoeuvreert Spokes op het tot dusver nog niet ontgonnen snijvlak van folk, indierock, postrock, shoegaze, Britpop en minimal music. Dat klinkt misschien meer als moeilijkdoenerij dan als een aanprijzing en dat is niet de bedoeling. Laten we het er maar op houden dat de muziek van Spokes niet in een hokje is te proppen, maar je ondertussen wel betovert met even avontuurlijke als betoverend mooie klanken. Everyone I Ever Met valt op door prachtige popliedjes die zich aan de ene kant aangenaam voortslepen, maar op hetzelfde moment alle kanten op schieten. Spokes versiert haar muziek met fraaie pianoloopjes, prachtige gitaarlijnen en zang om van te watertanden, maar het zijn de fraaie bijdragen van de viool die de band een opvallend eigen geluid geven. Spokes heeft met Everyone I Ever Met een plaat gemaakt die je op het puntje van je stoel houdt en je maar blijft verbazen, maar het is ook een plaat waarbij je lekker kunt wegdromen. De muziek van Spokes varieert van een kabbelend beekje tot torenhoge golven, maar op een of andere manier deint het altijd aangenaam en heb je geen moment het idee dat het bootje waarin je naar deze plaat luistert om kan slaan. Ik geef het eerlijk toe, het is een hoop vage praat, maar in minder symbolische termen lukt het me niet om de essentie van Everyone I Ever Met van Spokes te vangen. Een van de meest opvallende en beste debuten van 2011 wordt tot dusver helaas volkomen genegeerd. Hoogste tijd dat dit gaat veranderen. Erwin Zijleman