Mack Johansson - New Sweden
Mack Johansson kennen we als de zanger van de Zweedse band Hyacinth House. De band bracht de afgelopen jaren een aantal donkere maar wonderschone platen uit, die opereerden binnen de ruimste kaders van de Americana. Met New Sweden begeeft Mack Johansson zich op het solopad en dat doet hij niet onverdienstelijk. Hoe hij het precies voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar de plaat die tot dusver nauwelijks wordt gepromoot en in bijna geen enkele winkel is te vinden, wist het oor van grootheden als Ryan Adams en Tom Waits te bereiken en hen vervolgens ook nog eens een oordeel te ontlokken. Ryan Adams zei het volgende over de muziek van Mack Johansson: “He is fantastic and could be the next big name in my genre”. Waits beperkte zich tot: “Artistic and unique”. Mooie woorden; zeker wanneer je je bedenkt dat Tom Waits and Ryan Adams over het algemeen niet zo scheutig zijn met complimenten. Er valt overigens wel wat af te dingen op de woorden van Ryan Adams en Tom Waits. Om zich te kunnen scharen tussen de groten in het genre heeft Mack Johansson helaas veel meer nodig dan een goede plaat en wat lovende woorden van een al bijna vergeten wonderkind. Persoonlijk vind ik de muziek van de Zweed verder eerder authentiek dan uniek, waardoor Mack Johansson moet concurreren met de groten in het genre. Luisterend naar New Sweden hoor ik in de rauwe gospel, blues, rock, folk, rockabilly en alt-country afwisselend wat van David Eugene Edwards (16 Horsepower), Bob Dylan, Bruce Springsteen en Tom Waits. Dat zijn concurrenten waar de dappere Mack Johansson natuurlijk nauwelijks tegen op kan boksen, maar hij doet het wel en komt er nog mee weg ook. New Sweden is een lekker afwisselende plaat. In een aantal gevallen beperkt Mack Johansson zich topt rauwe akoestische blues vol invloeden uit de gospel, maar hij is ook niet bang voor een bak elektrische gitaren, strijkers of blazers. Het is wat mij betreft niet direct artistiek en uniek, maar eerder degelijk en authentiek. Is dat erg? Nee. Mack Johansson vertolkt zijn songs met hart en ziel en weet door steeds weer net iets andere accenten te leggen steeds weer anders te klinken. New Sweden klinkt misschien op het eerste gehoor als een ambachtelijke rootsplaat waar er tientallen of zelfs honderden van zijn, maar blijkt al snel een plaat waarop alles net een niveau hoger ligt dan gemiddeld. Het geldt voor de knappe songs die Mack Johansson schrijft, het geldt voor de doorleefde en emotievolle vocalen, het geldt voor de knappe en trefzekere instrumentatie en het geldt voor het veelkleurige palet dat Mack Johansson op zijn eerste soloplaat bestrijkt. De platen van Hyacinth House verdienden lovende recensies en een breed publiek, maar kregen dit niet of slechts ten dele. Of Mack Johansson met New Sweden de stap naar een groot publiek weet te maken durf ik niet te voorspellen, maar de wereldplaat die er in ieder geval voor nodig is ligt er inmiddels al een tijdje. Mis hem niet. Erwin Zijleman
Mack Johansson kennen we als de zanger van de Zweedse band Hyacinth House. De band bracht de afgelopen jaren een aantal donkere maar wonderschone platen uit, die opereerden binnen de ruimste kaders van de Americana. Met New Sweden begeeft Mack Johansson zich op het solopad en dat doet hij niet onverdienstelijk. Hoe hij het precies voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar de plaat die tot dusver nauwelijks wordt gepromoot en in bijna geen enkele winkel is te vinden, wist het oor van grootheden als Ryan Adams en Tom Waits te bereiken en hen vervolgens ook nog eens een oordeel te ontlokken. Ryan Adams zei het volgende over de muziek van Mack Johansson: “He is fantastic and could be the next big name in my genre”. Waits beperkte zich tot: “Artistic and unique”. Mooie woorden; zeker wanneer je je bedenkt dat Tom Waits and Ryan Adams over het algemeen niet zo scheutig zijn met complimenten. Er valt overigens wel wat af te dingen op de woorden van Ryan Adams en Tom Waits. Om zich te kunnen scharen tussen de groten in het genre heeft Mack Johansson helaas veel meer nodig dan een goede plaat en wat lovende woorden van een al bijna vergeten wonderkind. Persoonlijk vind ik de muziek van de Zweed verder eerder authentiek dan uniek, waardoor Mack Johansson moet concurreren met de groten in het genre. Luisterend naar New Sweden hoor ik in de rauwe gospel, blues, rock, folk, rockabilly en alt-country afwisselend wat van David Eugene Edwards (16 Horsepower), Bob Dylan, Bruce Springsteen en Tom Waits. Dat zijn concurrenten waar de dappere Mack Johansson natuurlijk nauwelijks tegen op kan boksen, maar hij doet het wel en komt er nog mee weg ook. New Sweden is een lekker afwisselende plaat. In een aantal gevallen beperkt Mack Johansson zich topt rauwe akoestische blues vol invloeden uit de gospel, maar hij is ook niet bang voor een bak elektrische gitaren, strijkers of blazers. Het is wat mij betreft niet direct artistiek en uniek, maar eerder degelijk en authentiek. Is dat erg? Nee. Mack Johansson vertolkt zijn songs met hart en ziel en weet door steeds weer net iets andere accenten te leggen steeds weer anders te klinken. New Sweden klinkt misschien op het eerste gehoor als een ambachtelijke rootsplaat waar er tientallen of zelfs honderden van zijn, maar blijkt al snel een plaat waarop alles net een niveau hoger ligt dan gemiddeld. Het geldt voor de knappe songs die Mack Johansson schrijft, het geldt voor de doorleefde en emotievolle vocalen, het geldt voor de knappe en trefzekere instrumentatie en het geldt voor het veelkleurige palet dat Mack Johansson op zijn eerste soloplaat bestrijkt. De platen van Hyacinth House verdienden lovende recensies en een breed publiek, maar kregen dit niet of slechts ten dele. Of Mack Johansson met New Sweden de stap naar een groot publiek weet te maken durf ik niet te voorspellen, maar de wereldplaat die er in ieder geval voor nodig is ligt er inmiddels al een tijdje. Mis hem niet. Erwin Zijleman