Scott Matthew - Gallantry's Favorite Son
Je zou het soms bijna vergeten, maar het is op het moment echt zomer. Het is een jaargetijde waarin ik eigenlijk geen nieuwe plaat van Scott Matthew verwacht. De muziek van de in Australië geboren, maar al jaren vanuit de Verenigde Staten opererende muzikant, roept bij mij voornamelijk associaties op met vallende blaadjes en dagen waarop het daglicht laat komt en vroeg weer verdwijnt. Zijn nieuwe plaat Gallantry’s Favorite Son verandert hier op zich weinig aan. Gallantry’s Favorite Son is misschien net iets luchtiger dan voorgangers Scott Matthew uit 2008 en There Is An Ocean That Divides And With My Longing I Can Charge It With A Voltage That's So Violent To Cross It Could Mean Death (!) uit 2009, maar Scott Matthew blijft toch een muzikant die iedere willekeurige vrolijke meezinger kan veranderen in een donker tranendal. Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met de stem van de Australische Amerikaan. Scott Matthew verenigt in zijn stem het beste van Elvis Costello, Antony Hegarty, David Bowie en Gavin Friday en combineert dit met het cynisme van Morrissey. Ook in muzikaal opzicht is de muziek van Scott Matthew behoorlijk somber. De songs op Gallantry’s Favorite Son bevatten voornamelijk donkere en stemmige klanken en het tempo is vrijwel zonder uitzondering laag. Scott Matthew maakt al met al muziek waar je tegen moet kunnen en waarvoor je in de stemming moet zijn, maar wanneer aan beide voorwaarden is voldaan valt er ook op Gallantry’s Favorite Son weer heel veel moois te ontdekken. De instrumentatie op Gallantry’s Favorite Son is vergeleken met die op zijn voorgangers uiterst sober. Over het algemeen heeft Scott Matthew genoeg aan een beetje gitaar of ukelele aangevuld met wat donkere pianoakkoorden. Drums en cello voegen hier en daar wat accenten toe, maar opdringerig zijn deze nauwelijks. Wat wel opvalt is het gebruik van koortjes in een aantal van de tracks, wat de muziek van Scott Matthew direct iets minder zwaarmoedig maakt. De donkere akoestische klanken kleuren keer op keer bijzonder fraai bij de bijzondere stem van Scott Matthew, waarna zijn niet alledaagse songs de rest doen. Het heeft misschien te maken met de donkere wolken die de afgelopen dagen veelvuldig overtrekken, maar op een of andere manier komt Gallantry’s Favorite Son ook midden in de zomer uitstekend tot zijn recht. Om de muziek van Scott Matthew op de juiste waarde te kunnen schatten moeten de blaadjes eigenlijk van de bomen vallen, maar voorlopig durf ik wel te concluderen dat de eigenzinnige muzikant zijn beste en meest toegankelijke plaat tot dusver heeft gemaakt. Iedereen die geniet van de laatste platen van Gavin Friday en Antony & The Johnsons en hoopt op de wederopstanding van Elvis Costello en met name David Bowie moet Gallantry’s Favorite Son zeker eens proberen, al valt waarschijnlijk geen enkele muziekliefhebber zich een buil aan deze fraaie plaat. Erwin Zijleman
Je zou het soms bijna vergeten, maar het is op het moment echt zomer. Het is een jaargetijde waarin ik eigenlijk geen nieuwe plaat van Scott Matthew verwacht. De muziek van de in Australië geboren, maar al jaren vanuit de Verenigde Staten opererende muzikant, roept bij mij voornamelijk associaties op met vallende blaadjes en dagen waarop het daglicht laat komt en vroeg weer verdwijnt. Zijn nieuwe plaat Gallantry’s Favorite Son verandert hier op zich weinig aan. Gallantry’s Favorite Son is misschien net iets luchtiger dan voorgangers Scott Matthew uit 2008 en There Is An Ocean That Divides And With My Longing I Can Charge It With A Voltage That's So Violent To Cross It Could Mean Death (!) uit 2009, maar Scott Matthew blijft toch een muzikant die iedere willekeurige vrolijke meezinger kan veranderen in een donker tranendal. Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met de stem van de Australische Amerikaan. Scott Matthew verenigt in zijn stem het beste van Elvis Costello, Antony Hegarty, David Bowie en Gavin Friday en combineert dit met het cynisme van Morrissey. Ook in muzikaal opzicht is de muziek van Scott Matthew behoorlijk somber. De songs op Gallantry’s Favorite Son bevatten voornamelijk donkere en stemmige klanken en het tempo is vrijwel zonder uitzondering laag. Scott Matthew maakt al met al muziek waar je tegen moet kunnen en waarvoor je in de stemming moet zijn, maar wanneer aan beide voorwaarden is voldaan valt er ook op Gallantry’s Favorite Son weer heel veel moois te ontdekken. De instrumentatie op Gallantry’s Favorite Son is vergeleken met die op zijn voorgangers uiterst sober. Over het algemeen heeft Scott Matthew genoeg aan een beetje gitaar of ukelele aangevuld met wat donkere pianoakkoorden. Drums en cello voegen hier en daar wat accenten toe, maar opdringerig zijn deze nauwelijks. Wat wel opvalt is het gebruik van koortjes in een aantal van de tracks, wat de muziek van Scott Matthew direct iets minder zwaarmoedig maakt. De donkere akoestische klanken kleuren keer op keer bijzonder fraai bij de bijzondere stem van Scott Matthew, waarna zijn niet alledaagse songs de rest doen. Het heeft misschien te maken met de donkere wolken die de afgelopen dagen veelvuldig overtrekken, maar op een of andere manier komt Gallantry’s Favorite Son ook midden in de zomer uitstekend tot zijn recht. Om de muziek van Scott Matthew op de juiste waarde te kunnen schatten moeten de blaadjes eigenlijk van de bomen vallen, maar voorlopig durf ik wel te concluderen dat de eigenzinnige muzikant zijn beste en meest toegankelijke plaat tot dusver heeft gemaakt. Iedereen die geniet van de laatste platen van Gavin Friday en Antony & The Johnsons en hoopt op de wederopstanding van Elvis Costello en met name David Bowie moet Gallantry’s Favorite Son zeker eens proberen, al valt waarschijnlijk geen enkele muziekliefhebber zich een buil aan deze fraaie plaat. Erwin Zijleman