Andrea Corr - Lifelines
In de wat serieuzere muziektijdschriften lees ik tot dusver helemaal niets over Lifelines, de tweede plaat van Andrea Corr. Dat is op zich niet verwonderlijk Met The Corrs maakte de jongste Corr-telg met name in de laatste jaren van het bestaan van de band wel erg gezapige muziek en ook haar vermeende relatie met Robbie Williams en haar adembenemende looks deden de Ierse vast geen goed bij de toonaangevende critici. Persoonlijk was ik echter wel nieuwsgierig naar de laatste verrichtingen van Andrea Corr. Haar solodebuut Ten Feet High uit 2007 was helemaal geen slechte plaat en liet bij vlagen zelfs geweldige muziek horen. Lifelines is in muzikaal opzicht nauwelijks te vergelijken met zijn voorganger, maar is wel minstens net zo interessant als het destijds helaas volkomen genegeerde solodebuut van Andrea Corr. Waar Andrea Corr op Ten Feet High intens flirtte met dance en moderne elektronica, is ze voor Lifelines teruggekeerd naar de muziek uit haar jeugd en dus naar de platenkast van haar oudere broer en zussen en haar ouders. De tracklist van Lifelines getuigt van een goede smaak. Andrea Corr gaat op Lifelines aan de haal met het werk van onder andere The Velvet Underground, The Blue Nile, Roy Orbison, Nick Drake, Harry Nilsson, Ron Sexsmith en John Lennon. Dat zijn niet de minsten, maar Andrea Corr vertilt zich geen moment aan de songs van de groten uit de geschiedenis van de popmuziek en weet van State Of Independence van Jon & Vangelis zelfs iets onverwachts moois te maken. Het door John Reynolds en deels ook door Brian Eno (!) geproduceerde Lifelines bevat songs van hoog niveau en klinkt fantastisch, maar wat het meest opvalt is de eigen draai die Andrea Corr steeds weer weet te geven aan de tracks op deze plaat en de grootse wijze waarop ze zingt. Andrea Corr was me eerlijk gezegd nooit zo opgevallen als een bijzonder zangeres, maar op Lifelines blijkt ze van vele markten thuis. In alle songs eert ze op geheel eigen wijze de originelen en hierbij kiest ze steeds voor een andere invalshoek. Andrea Corr legt hierbij zoveel gevoel in haar warme en veelzijdige stem dat kippenvel in meerdere gevallen niet te voorkomen is. Bij platen met covers heb ik altijd een wat dubbel gevoel, maar dit dubbele gevoel ontbreekt tot dusver bij beluistering van Lifelines. Lifelines is voor de afwisseling eens geen tussendoortje van een al gerespecteerde muzikant, maar een plaat waarmee een muzikant voor het eerst heel veel respect afdwingt. Het is dan ook doodzonde dat Lifelines tot dusver vrijwel genegeerd wordt. Een verrassend sterke plaat van Andrea Corr. Erwin Zijleman
In de wat serieuzere muziektijdschriften lees ik tot dusver helemaal niets over Lifelines, de tweede plaat van Andrea Corr. Dat is op zich niet verwonderlijk Met The Corrs maakte de jongste Corr-telg met name in de laatste jaren van het bestaan van de band wel erg gezapige muziek en ook haar vermeende relatie met Robbie Williams en haar adembenemende looks deden de Ierse vast geen goed bij de toonaangevende critici. Persoonlijk was ik echter wel nieuwsgierig naar de laatste verrichtingen van Andrea Corr. Haar solodebuut Ten Feet High uit 2007 was helemaal geen slechte plaat en liet bij vlagen zelfs geweldige muziek horen. Lifelines is in muzikaal opzicht nauwelijks te vergelijken met zijn voorganger, maar is wel minstens net zo interessant als het destijds helaas volkomen genegeerde solodebuut van Andrea Corr. Waar Andrea Corr op Ten Feet High intens flirtte met dance en moderne elektronica, is ze voor Lifelines teruggekeerd naar de muziek uit haar jeugd en dus naar de platenkast van haar oudere broer en zussen en haar ouders. De tracklist van Lifelines getuigt van een goede smaak. Andrea Corr gaat op Lifelines aan de haal met het werk van onder andere The Velvet Underground, The Blue Nile, Roy Orbison, Nick Drake, Harry Nilsson, Ron Sexsmith en John Lennon. Dat zijn niet de minsten, maar Andrea Corr vertilt zich geen moment aan de songs van de groten uit de geschiedenis van de popmuziek en weet van State Of Independence van Jon & Vangelis zelfs iets onverwachts moois te maken. Het door John Reynolds en deels ook door Brian Eno (!) geproduceerde Lifelines bevat songs van hoog niveau en klinkt fantastisch, maar wat het meest opvalt is de eigen draai die Andrea Corr steeds weer weet te geven aan de tracks op deze plaat en de grootse wijze waarop ze zingt. Andrea Corr was me eerlijk gezegd nooit zo opgevallen als een bijzonder zangeres, maar op Lifelines blijkt ze van vele markten thuis. In alle songs eert ze op geheel eigen wijze de originelen en hierbij kiest ze steeds voor een andere invalshoek. Andrea Corr legt hierbij zoveel gevoel in haar warme en veelzijdige stem dat kippenvel in meerdere gevallen niet te voorkomen is. Bij platen met covers heb ik altijd een wat dubbel gevoel, maar dit dubbele gevoel ontbreekt tot dusver bij beluistering van Lifelines. Lifelines is voor de afwisseling eens geen tussendoortje van een al gerespecteerde muzikant, maar een plaat waarmee een muzikant voor het eerst heel veel respect afdwingt. Het is dan ook doodzonde dat Lifelines tot dusver vrijwel genegeerd wordt. Een verrassend sterke plaat van Andrea Corr. Erwin Zijleman