Cults - Cults
Het debuut van de Amerikaanse band Cults maakt inmiddels al weer een tijdje overuren in mijn cd-speler. Het is een plaat vol honingzoete pop die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60 en wel haast geproduceerd moet zijn door Phil Spector in goede doen. De invloeden uit het verre verleden liggen er zo dik boven op dat ik al weken twijfel of dit nu kunst of kitsch is, maar zo langzamerhand ben ik er wel uit. Om het, overigens op het label van Lily Allen verschenen, debuut van Cults op de juiste waarde te kunnen schatten moet je eerst door een dikke suikerlaag heen bijten. Dat is zeker geen straf, want wat klinkt de muziek van de band rond gitarist Brian Oblivion en zangeres Madeline Follin onweerstaanbaar lekker. Cults heeft heel goed geluisterd naar The Shangri-Las, The Ronettes en The Crystals, maar ook de platen van My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain zijn voor Brian Oblivion en Madeline Follin bekend terrein. Madeline Follin beschikt over een stemgeluid waarvoor Phil Spector als een blok zou zijn gevallen; honingzoet en bijna kinderlijk meisjesachtig, maar gelukkig ook voorzien van een bitter randje. Brian Oblivion voorziet deze verleidelijk vocalen van mooie vaak wat psychedelisch aandoende gitaarlijnen, waarna een subtiel orgeltje, een xylofoon, een flinke dosis echo en galm en vaak wat duistere samples het klankentapijt completeren. Het titelloze debuut van Cults bevat elf perfecte popliedjes die allemaal rond de 3 minuten klokken. Het zijn popliedjes die je na een keer horen mee kunt zingen en nooit meer vergeet, waarna je het half uur vol pretentieloze maar o zo lekkere popmuziek absoluut nog een keer opnieuw wilt beleven. Cults sluit met haar muziek aan bij die van bands als The Pains Of Being Pure At Heart, Vivian Girls, The Vaccines, Best Coast, The Dum Dum Girls, Sleigh Bells en The Raveonettes, maar ik vind de muziek van Brian Oblivion en Madeline Follin toch net wat avontuurlijker dan die van de concurrentie. Natuurlijk haalt Cults de mosterd voor een belangrijk deel bij de girlpop van Phil Spector en de shoegaze uit de late jaren 80 en vroege jaren 90, maar de band voegt hier middels de eigenwijze instrumentatie en de bij vlagen behoorlijk zwartgallige teksten zeker ingrediënten aan toe. Het debuut van Cults klinkt hierdoor niet alleen onweerstaanbaar lekker, maar heeft in muzikaal opzicht ook wel wat nieuws te bieden; iets dat zich overigens pas openbaart wanneer je je volledig door de suikerlaag rond de aangename popliedjes van Cults hebt heen gesnoept. Het is funest voor je tanden, maar je oren doe je er een bijzonder groot plezier mee. Erwin Zijleman
Het debuut van de Amerikaanse band Cults maakt inmiddels al weer een tijdje overuren in mijn cd-speler. Het is een plaat vol honingzoete pop die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60 en wel haast geproduceerd moet zijn door Phil Spector in goede doen. De invloeden uit het verre verleden liggen er zo dik boven op dat ik al weken twijfel of dit nu kunst of kitsch is, maar zo langzamerhand ben ik er wel uit. Om het, overigens op het label van Lily Allen verschenen, debuut van Cults op de juiste waarde te kunnen schatten moet je eerst door een dikke suikerlaag heen bijten. Dat is zeker geen straf, want wat klinkt de muziek van de band rond gitarist Brian Oblivion en zangeres Madeline Follin onweerstaanbaar lekker. Cults heeft heel goed geluisterd naar The Shangri-Las, The Ronettes en The Crystals, maar ook de platen van My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain zijn voor Brian Oblivion en Madeline Follin bekend terrein. Madeline Follin beschikt over een stemgeluid waarvoor Phil Spector als een blok zou zijn gevallen; honingzoet en bijna kinderlijk meisjesachtig, maar gelukkig ook voorzien van een bitter randje. Brian Oblivion voorziet deze verleidelijk vocalen van mooie vaak wat psychedelisch aandoende gitaarlijnen, waarna een subtiel orgeltje, een xylofoon, een flinke dosis echo en galm en vaak wat duistere samples het klankentapijt completeren. Het titelloze debuut van Cults bevat elf perfecte popliedjes die allemaal rond de 3 minuten klokken. Het zijn popliedjes die je na een keer horen mee kunt zingen en nooit meer vergeet, waarna je het half uur vol pretentieloze maar o zo lekkere popmuziek absoluut nog een keer opnieuw wilt beleven. Cults sluit met haar muziek aan bij die van bands als The Pains Of Being Pure At Heart, Vivian Girls, The Vaccines, Best Coast, The Dum Dum Girls, Sleigh Bells en The Raveonettes, maar ik vind de muziek van Brian Oblivion en Madeline Follin toch net wat avontuurlijker dan die van de concurrentie. Natuurlijk haalt Cults de mosterd voor een belangrijk deel bij de girlpop van Phil Spector en de shoegaze uit de late jaren 80 en vroege jaren 90, maar de band voegt hier middels de eigenwijze instrumentatie en de bij vlagen behoorlijk zwartgallige teksten zeker ingrediënten aan toe. Het debuut van Cults klinkt hierdoor niet alleen onweerstaanbaar lekker, maar heeft in muzikaal opzicht ook wel wat nieuws te bieden; iets dat zich overigens pas openbaart wanneer je je volledig door de suikerlaag rond de aangename popliedjes van Cults hebt heen gesnoept. Het is funest voor je tanden, maar je oren doe je er een bijzonder groot plezier mee. Erwin Zijleman