Beirut - Rip Tide

Gulag Orkestar van Beirut was al weer vijf jaar geleden één van de eerste platen waarop invloeden uit de etnische muziek van de Balkan werden vermengd met invloeden uit de folk, psychedelica en rock. Het alter ego van de uit Albuquerque, New Mexico, afkomstige Zach Condon, voegde er ook nog eens invloeden uit de Mexicaanse muziek aan toe en slaagde er bovendien in om al deze invloeden op verrassend organische wijze met elkaar te verbinden. Gulag Orkestar was niet alleen een voorbeeld voor talloze andere bands, maar ook een nauwelijks te overtreffen mijlpaal. De enige die de afgelopen jaren in de buurt van deze mijlpaal wist te komen was Zach Condon zelf. Op de fraaie tweede plaat van Beirut, The Flying Club Cup uit 2007, verrijkte Condon de muziek van Beirut met invloeden uit de Mediterrane volksmuziek en New Age muziek, wat een niet heel erg toegankelijke, maar wel bijzonder intrigerende plaat opleverde. Op The Rip Tide hebben we lang moeten wachten, al verschenen in de tussentijd nog wel twee EP’s waarop Zach Condon achtereenvolgens experimenteerde met traditionele Mexicaanse begrafenismuziek en moderne elektronica. Wanneer je de muziek op Rip Tide vergelijkt met de platen die Beirut de afgelopen jaren maakte, kun je alleen maar concluderen dat de plaat vrij conventioneel en misschien zelfs wel wat gewoontjes klinkt. Op Rip Tide reist Zach Condon voor de afwisseling eens niet naar de uithoeken van de Balkan, rustieke Franse steden of het Mexicaanse platteland, maar blijft hij vooral in New Mexico hangen en gebruikt hij een doodgewone piano voor het componeren van de meeste songs. Rip Tide bevat op het eerste gehoor flink wat zonnig klinkende popliedjes die niet direct opzien baren maar wel lekker blijven hangen. Toch is Rip Tide geen 13 in een dozijn plaat. In de betrekkelijk conventionele popliedjes zijn op subtiele wijze de van Beirut bekende ingrediënten verwerkt, waaronder uiteraard de bijzonder melancholisch klinkende blazers en Oost-Europees klinkende strijkers. Hierdoor wordt zelfs een bijna synthpop meezinger als Santa Fe uiteindelijk nog een intrigerende song vol onderhuidse spanning. In eerste instantie zijn het vooral de langzame en donkere songs die hun geheimen prijs geven, maar uiteindelijk blijken ook de vrolijke meezingers over een dubbele bodem te beschikken. Rip Tide is zeker niet zo uniek als het nauwelijks te overtreffen Gulag Orkestar, maar het is wel weer een plaat die in positieve zin opvalt in het enorme aanbod van het moment. Een voorzichtige krent deze Rip Tide, maar het is er wel een met groeipotentie. Erwin Zijleman