Old 97's - The Grand Theatre Volume 2

Met The Grand Theatre Volume 1 lieten de Old 97’s vorig jaar horen waarom ze in de Verenigde Staten al jaren worden gerekend tot de beste bands in het inmiddels flink uitgedijde Americana genre. In Europa was de band, mede door het verwerken van flink wat invloeden uit de powerpop, new wave en pop, altijd wat minder populair, maar The Grand Theatre Volume 1 liet op imposante wijze horen dat de Amerikanen het al die tijd bij het juiste eind hadden en we hier in Europa hadden zitten slapen of het slachtoffer waren geworden van onze muzikale vooroordelen. Zelf ben ik helaas ook niet vrij van vooroordelen. Na het zeer geslaagde deel 1 van The Grand Theatre ging ik er van uit dat het tweede deel in de serie van mindere kwaliteit zou zijn, zo gaat dat immers wel vaker. The Grand Theatre Volume 2 kwam hierdoor wat moeilijker van de stapel, maar zodra de plaat in de cd-speler zat was ik om. Net als deel 1 is ook The Grand Theatre Volume 2 weer live opgenomen in een oud theater, wat een mooi direct geluid zonder overbodige tierelantijntjes oplevert. Volume 2 van The Grand Theatre gaat verder waar zijn voorganger vorig jaar ophield. Ook The Grand Theatre Volume 2 bevat weer een aantal lekker stevige rootsrock songs, een aantal songs waarin de band voorzichtig wat gas terugneemt en hier en daar een uitstapje richting onvervalste cowpunk. Hoewel de twee platen niet of nauwelijks voor elkaar onder doen, vind ik het tweede deel uit de serie misschien nog wel mooier en overtuigender dan het eerste deel. De Old 97’s spelen inmiddels geruime tijd in deze samenstelling (de band viert dit jaar zijn 18e verjaardag) en dat is te merken. In vrijwel alle songs speelt de band de pannen van het dak, wat nog eens wordt versterkt door de energieke live-setting. De door de band geschreven songs zijn over het algemeen degelijk, maar zitten geweldig in elkaar. Als klap op de vuurpijl is voorman Rhett Miller een fantastische zanger, die momenteel in grootse vorm is. Aan het begin van de plaat klinken de Old 97’s heel even als R.E.M. in hun beginjaren, maar uiteindelijk moet ik toch vooral denken aan een combinatie van The Replacements, The Rolling Stones en Uncle Tupelo in hun beste dagen. Dat is nogal een vergelijking, maar wat mij betreft kunnen de Old 97’s de vergelijking met deze twee geweldige platen aan. Liefhebbers van de betere rootsrock kunnen hier met geen mogelijkheid omheen. De Old 97’s zijn een wereldband met minstens twee wereldplaten op haar naam. Ik ga de rest ook maar eens ontdekken. Erwin Zijleman