Richmond Fontaine - The High Country

Richmond Fontaine voorman Willy Vlautin schreef de afgelopen jaren drie prachtige boeken (The Motel Life, Northline en Lean on Pete; ik kan ze alle drie van harte aanbevelen), waardoor de productie van de band uit Portland, Oregon, helaas wat achterbleef; de laatste plaat van de band, het fraaie We Used To Think The Freeway Sounded Like A River is al weer twee jaar oud. Op de nieuwe plaat van Richmond Fontaine, The High Country, combineert Willy Vlautin zijn liefde voor het schrijven van verhalen met zijn liefde voor het schrijven van muziek, wat een hele bijzondere plaat oplevert. The High Country laat zich beluisteren als een soundtrack bij een film of als een luisterboek en combineert de stevige countryrock die we van Richmond Fontaine kennen met geluidsfragmenten, spoken word en van melancholie overlopende ballads. The High Country is een plaat van uitersten. Het ene moment sleept de plaat zich uiterst langzaam voort, om vervolgens om te slaan in een uitbarsting van muzikaal geweld zoals we die nog niet eerder hebben gehoord van Richmond Fontaine. Waar de boeken van Willy Vlautin relatief makkelijk lezen, is het verhaal van The High Country niet eenvoudig te doorgronden, al is wel snel duidelijk dat het geen verhaal is om vrolijk van te worden. Door het constante schakelen tussen songs met een kop en een staart en songs die worden bepaald door uiteenlopende dialogen en geluidsfragmenten, valt het niet mee om The High Country op de juiste waarde te schatten, maar intrigerend is het absoluut. Het zijn de sobere ballads en de langzame songs met prachtige atmosferische klanken die het eerst weten te overtuigen. In deze songs klinkt Willy Vlautin zo getergd dat het goed is dat hij de vocalen af en toe overlaat aan zangeres Deborah Kelly, waardoor de aardedonkere sfeer op de plaat even iets draaglijker wordt. Na de ingetogen ballads komen de stevige rocksongs die dit keer eerder neigen naar garagerock dan naar countryrock. Het zal nog wel even duren voor ik iets kan met de intermezzo’s, maar ook zonder deze beeldende tussenstukjes is The High Country al lang een plaat die zich in positieve zin weet te onderscheiden binnen het enorme aanbod van het moment. The High Country is een gedurfde plaat vol fascinerende muziek. Het is zeker geen makkelijke plaat, maar wees geduldig en het ene na het andere pareltje openbaart zich en uiteindelijk komt ook het trieste verhaal op The High Country aan de oppervlakte. Willy Vlautin maakte de afgelopen jaren indruk als muzikant en als schrijver. Op The High Country doet hij allebei met een bijzonder fascinerende plaat als resultaat. Erwin Zijleman