Nirvana - Nevermind, Deluxe Edition

Op 24 september 1991 verscheen Nevermind, de tweede cd van de Amerikaanse band Nirvana. De band uit in Aberdeen, Washington, had met haar debuut Bleach twee jaar eerder redelijk wat aandacht getrokken en een aantal positieve recensies gescoord. Op basis van dit bescheiden succes hoopte de platenmaatschappij van de band stiekem dat Nevermind zo’n 250.000 keer over de toonbank zou kunnen gaan; ook in die tijd een respectabel aantal voor een alternatieve band. Nevermind zou uiteindelijk 30 miljoen keer over de toonbank gaan en al snel worden gerekend tot de belangrijkste rockplaten van de jaren 90. Inmiddels zijn we twintig jaar verder. De release Nevermind is de afgelopen weken op meerdere plaatsen herdacht, waarbij de plaat werd uitgeroepen tot de belangrijkste rockplaat van de laatste 20 jaar, 40 jaar of zelfs aller tijden. Ter ere van de twintigste verjaardag van Nevermind verscheen bovendien een aantal fraaie reissues van de meest succesvolle en de beste plaat van Nirvana. Nevermind uitroepen tot de belangrijkste rockplaat van de afgelopen 20, 40 of 60 jaar vind ik persoonlijk wat veel eer voor een plaat waarop eigenlijk niet zoveel nieuws gebeurde. De band van Kurt Cobain, Krist Novoselic en Dave Grohl kende zijn klassiekers en citeerde nadrukkelijk uit de rockmuziek van de jaren 60, 70 en 80. Persoonlijk hoor ik vooral veel van de Pixies in de muziek van Nirvana, maar iedereen die goed naar Nevermind luistert voegt daar zo een handvol minstens even relevante andere namen aan toe. Nevermind was wat mij betreft niet zo vernieuwend als de laatste weken veelvuldig wordt gesuggereerd, maar dat betekent natuurlijk niet dat het geen goede plaat is. Nevermind is zelfs een hele goede plaat. Het is een plaat met een serie songs die nog net zo trefzeker zijn als op de dag van de release twintig jaar geleden. Nevermind staat vol met rauwe rocksongs vol dynamiek, maar het zijn ook toegankelijke popsongs met onweerstaanbare melodieën. Nevermind dankt haar status als rockklassieker voor een belangrijk deel aan de trieste wijze waarop de band aan haar eind kwam, maar doet er in muzikaal opzicht natuurlijk wel toe. Dat hoor je vooral op de fraai opgepoetste versie van Nevermind, die ter verhoging van de feestvreugde is voorzien van een aantal extra tracks. De liefhebber krijgt er nog een schijf met niet altijd even interessant bonusmateriaal bij, terwijl de ware liefhebber kan kiezen voor een prijzige versie waarin ook nog een alternatieve mix van het album en een DVD met live-opnamen zijn opgenomen. Zelf heb ik genoeg aan de nieuwe versie van Nevermind. Wat mij betreft niet de meest invloedrijke rockplaat van de afgelopen 20, 40 of 60 jaar, maar wel een van de beste. Erwin Zijleman