Ryan Adams stond ooit bekend om zijn enorme productie, maar daar is de afgelopen jaren flink de klad in gekomen. Wanneer we het vorig jaar verschenen III/IV beschouwen als een serie kliekjes van de plank, moeten we terug naar 2008 voor de laatste plaat met nieuw werk van Ryan Adams (Cardinology); een magere score voor de man die een jaar of zes geleden nog 4 platen in een jaar wist uit te brengen en hier nog eenzelfde aantal niet officieel uitgebrachte platen aan toevoegde. Met Ashes & Fire ligt er eindelijk weer eens een nieuwe Ryan Adams plaat in de winkel en het is er een die anders klinkt dan zijn directe voorgangers. Ryan Adams en zijn band The Cardinals waren de afgelopen jaren onafscheidelijk, maar op Ashes & Fire is Ryan Adams eindelijk weer eens in zijn uppie. Je hoopt dan natuurlijk direct dat hij weer eens een plaat maakt die lijkt op zijn onbetwiste meesterwerk Heartbreaker uit 2000; een wens die inmiddels al een jaar of 10 onbeantwoord is gebleven. Na Ashes & Fire een aantal malen te hebben beluisterd kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat deze wens eindelijk is uitgekomen. Ashes & Fire is zeker niet Heartbreaker part 2, maar de plaat ligt wel duidelijk in het verlengde van de beste plaat die Ryan Adams tot dusver heeft gemaakt. Ashes & Fire is een ingetogen en melancholische plaat vol uitstekende songs. Ryan Adams heeft de uitspattingen richting hardrock, glamrock, powerpop en countryrock (gelukkig) achter zich gelaten en maakt weer de over het algemeen wat droevige Americana waarmee hij ooit doorbrak. Voor de productie koos Adams niet voor zijn oude maatje Ethan Johns, die Heartbreaker en opvolgers Gold en Demolition produceerde, maar voor diens vader, Glyn Johns. Ook de oude Johns heeft een CV om U tegen te zeggen. Op dit CV prijken immers namen als The Beatles, Led Zeppelin, The Rolling Stones, The Who, The Eagles, The Clash en Emmylou Harris. Laatstgenoemde was te horen op één van de hoogtepunten van Heartbreaker, maar heeft dit keer haar plekje af moeten staan aan Mandy Moore en Norah Jones. Vanuit het verleden van Glyn Johns klinken verder vooral de platen van The Eagles door, al is de naam van Neil Young nog altijd de naam die het meest frequent bij me op komt wanneer ik naar de muziek van Ryan Adams luister. Net als zoon Ethan is ook Glyn Johns een trefzeker producer die hier en daar flink wat uit de kast trekt maar toch een behoorlijk sober geluid aflevert. Ondanks de flinke lijst gastmuzikanten klinkt Ashes & Fire als een echte Ryan Adams soloplaat. Ashes & Fire is een stemmige en mooi klinkende plaat waarop alles weer eens om de songs draait. Deze zijn zonder uitzondering prachtig. Ashes & Fire mist een deel van de magie van Heartbreaker, maar komt verder akelig dicht in de buurt. Ryan Adams is de afgelopen jaren al door menigeen afgeschreven, maar bewijst met Ashes & Fire dat hij het nog steeds kan. En hoe.
Erwin Zijleman
