Ik heb altijd gedacht dat Signe Tollefsen een Scandinavische ijsprinses was, maar ze woont, als kind van een Amerikaanse vader en een Nederlandse moeder, gewoon in Amsterdam. Ik ken Signe Tollefsen tot dusver alleen van haar in 2009 verschenen titelloze debuut; een plaat die me bij bleef vanwege de aangename popliedjes, maar vooral vanwege de geweldige stem van Signe Tollefsen. Precies twee jaar na het debuut ligt haar tweede plaat in de winkel (in de tussentijd verscheen overigens ook nog een EP met een aantal opvallende covers) en ook Hayes valt in eerste instantie weer vooral op door de fantastische stem van Signe Tollefsen. Tollefsen heeft naar verluid een zwaar jaar achter de rug en dat hoor je op Hayes. Het zware jaar uit zich niet alleen in de teksten, waarin thema’s als de dood, verbroken relaties en de zoektocht naar een thuis meerdere malen terug komen, maar ook in de instrumentatie. Hayes is zwaarder, donkerder en intenser dan het debuut van Signe Tollefsen en is hierdoor een plaat die je wat minder makkelijk omarmt dan zijn zwoele en betrekkelijk lichtvoetige voorganger. Ik heb de hierboven genoemde EP met covers (Baggage) er ook maar eens bij gepakt en constateer dat deze een brug slaat tussen het debuut en de tweede plaat van Signe Tollefsen. Baggage sluit middels een zonnige versie van jazz-klassieker You Are My Sunshine aan op het debuut, maar bevat met Portishead’s Glorybox en met name PJ Harvey’s Down By The Water ook al twee voorstudies van het donkerdere en intensere materiaal op Hayes. Het bovenstaande suggereert misschien dat Hayes een niet erg toegankelijke plaat is, maar dat is geen juiste conclusie. Ook de wat donkerdere en rauwere songs van Signe Tollefsen weten uiteindelijk immers makkelijk te verleiden. Ook op Hayes is de stem van Signe Tollefsen het sterkste wapen. Het is een geschoolde stem die in allerlei settings uitstekend tot zijn recht komt. Aan de ene kant klinkt Signe Tollefsen op Hayes net zo fel en gedreven als PJ Harvey, maar ze kan ook net zo lieflijk fluisteren als Cowboy Junkies zangeres Margo Timmins. Ook de instrumentatie op Hayes bestrijkt een breed palet. Opener 185 Mph pakt uit met dominante trommels en een stevig georkestreerd strijkje, de tweede track Drunk Orchestra bevat een behoorlijk stevige gitaarrif, terwijl de derde track Speak To Me het moet doen met behoorlijk sober elektrisch gitaarspel. Deze diversiteit blijft de hele plaat behouden. Over het algemeen genomen is de instrumentatie op Hayes stemmig en sober, maar een uitbarsting ligt altijd op de loer. Door de trefzekere instrumentatie, de songs met inhoud en de prachtige stem van Signe Tollefsen is Hayes een plaat die niet onder doet voor die van de betere alternatieve vrouwelijke singer-songwriters. Na een imponerend optreden in De Wereld Draait Door gaat Nederland absoluut vallen voor de muzikale charmes van Signe Tollefsen, maar Hayes is goed genoeg om ook ver buiten de landsgrenzen te worden onthaald als krent uit de pop.
Erwin Zijleman
