Camille - Ilo Veyou

Ik ben het afgelopen jaar niet in Frankrijk geweest en teer daarom, wanneer het om Franse muziek gaat, nog steeds op de platen die ik in de zomer van 2010 in de Franse supermarkten op de kop wist te tikken. Het werd zo langzamerhand wel weer eens tijd voor wat nieuws en daarom heb ik onlangs het digitale Franse aanbod maar eens bekeken. De bijzonderste plaat die ik hierbij tegen kwam was Ilo Veyou (I Love You met een Franse tongval) van de Franse zangeres Camille. Dat Camille een van de meest opvallende Franse platen van het afgelopen jaar heeft afgeleverd is natuurlijk geen verrassing. Camille Dalmais brak ooit door als een van de zwoele stemmen van Nouvelle Vague, maar maakt inmiddels ook al een jaar of zeven buitengewoon avontuurlijke soloplaten. Het in 2005 verschenen Le Fil was tot dusver de mooiste, maar deze plaat krijgt nu stevige concurrentie van Ilo Veyou. Het is nog altijd geen makkelijke muziek die Camille maakt. Liefhebbers van zwoele Franse zuchtmeisjes zullen waarschijnlijk hun tanden stuk bijten op de eigenzinnige en behoorlijk complexe muziek van de Française. De eigenzinnigheid van Camille komt op Ilo Veyou naar voren in de opvallende instrumentatie, waarin apart klinkende strijkers (violen die klinken als banjo’s) dit keer overheersen, en in de minstens even opvallende wijze waarop ze haar stem gebruikt. De plaat, die overigens werd opgenomen in onder andere een klooster op het Franse platteland, doet af en toe wel wat aan Björk denken, maar het is wel een typisch Franse versie van de IJslandse sneeuwprinses, al zingt Camille op Ilo Veyou ook een aantal songs in het Engels. De vergelijking met Björk gaat vooral op voor de meest experimentele tracks op Ilo Veyou. Deze experimentele tracks worden afgewisseld met veel toegankelijkere songs waarin Camille aan de haal gaat met invloeden uit de soul, jazz, folk, pop en Franse chansons. Echt toegankelijk wordt het echter nergens; daarvoor staat de muziek van Camille te bol van de creativiteit en geniale wendingen. Heel af en toe hoop je dat Camille zich even inhoudt en een popliedje aflevert dat het moet hebben van de pure eenvoud, maar die gedachte ben je al weer vergeten wanneer ze je in korte tijd een paar keer op het verkeerde been zet. Het avontuur van Camille speelt je zoek zoals Lionel Messi verdedigers zoek kan spelen, maar uiteindelijk dwingt ook Camille louter bewondering af. Voor de late avonden en vroege ochtenden zoek ik nog naar de ultieme Franse zuchtmeisjes plaat van 2011, maar voor alle momenten waarop ik niet wakker wordt of juist indut grijp ik voorlopig naar Ilo Veyou van Camille. Ik adviseer iedere liefhebber van avontuurlijke (Franse) muziek hetzelfde te doen. Erwin Zijleman