Mara Carlyle - Floreat

In de samengestelde jaarlijsten van muziektijdschriften en muzieksites kom ik vooralsnog niet heel veel verrassingen tegen, maar in de onderliggende individuele lijstjes duikt toch af en toe een plaat op die me heel nieuwsgierig maakt. Floreat van Mara Carlyle is zo’n plaat. Mara Carlyle dook een jaar of zeven op in het kielzog van de destijds stevige gehypte maar inmiddels compleet vergeten Matthew Herbert en maakte met The Lovely een buitengewoon fascinerende soloplaat vol muziek, die zich uiteindelijk nog het best liet omschrijven als sprookjesjazz. De opvolger van The Lovely lag jarenlang op de plank, maar kreeg eerder dit jaar dan toch nog een release als Floreat. Ik kan me niet herinneren dat ik ook maar iets heb gelezen over de plaat die inmiddels roemloos ten onder lijkt gegaan, maar wat is het een fantastische plaat. Bijgestaan door topproducer Dan Carey (Hot Chip, Emiliana Torrini, Oh Land) heeft Mara Carlyle de perfecte plaat voor vele gelegenheden gemaakt. Floreat zal het niet slecht doen tijdens het kerstdiner, maar maakt ook een slome zondagochtend of een bruisende zaterdagavond tot een feest. Net als op The Lovely maakt Mara Carlyle op Floreat muziek die niet past in een van de bestaande hokjes. De songs zijn vaak ouderwets jazzy, de instrumentatie modern en sprookjesachtig, de songstructuren even aangenaam en loom als ongrijpbaar en sprankelend. Het ene moment ben je geneigd om Mara Carlyle in te delen bij de eigentijdse jazz-zangeressen, het volgende moment is het toch meer een Scandinavische ijsprinses, om uiteindelijk toch weer te transformeren in een nieuwe soul- of hiphop diva. Mara Carlyle is in Engeland al onthaald als de Amy Winehouse van het conservatorium, maar daarmee wordt slechts één van de vele zijden van haar muziek belicht. Waar Mara Carlyle op The Lovely nog wel eens kopje onder ging door te overdadige arrangementen, zijn de instrumentatie en productie op Floreat stemmig en buitengewoon smaakvol. De heerlijke stem van Mara Carlyle komt hierdoor geweldig tot zijn recht en tilt alle songs op Floreat naar een opvallend hoog niveau. Mara Carlyle komt op de proppen met een serie niet heel erg makkelijke songs en ook de instrumentatie waarin klassieke muziek en hiphop hand in hand gaan zal de nodige barrières opwerpen. Voor een ieder die wel de tijd neemt voor de tweede plaat van Mara Carlyle openbaart zich echter al snel een fascinerend muzikaal landschap, waarin Mara Carlyle je liefdevol aan de hand neemt en overtuigt met het ene na het andere pareltje. Het doorspitten van 1001 jaarlijstjes is over het algemeen geen plezierige bezigheid, maar als het prachtplaten als Floreat van Mara Carlyle oplevert ben ik blij dat ik het gedaan heb. Floreat van Mara Carlyle is één van de miskende meesterwerken van 2011, maar ook een fantastische plaat voor het seizoen waar we nu middenin zitten. Erwin Zijleman