De Amerikaanse singer-songwriter Gretchen Peters timmert inmiddels al flink wat jaren aan de weg, maar is tot dusver vooral bekend van de songs die ze schreef voor anderen, onder wie Trisha Yearwood, Martina McBride en Patty Loveless, maar ook Neil Diamond en Bonnie Raitt. Het leverde Gretchen Peters twee Grammy’s op, maar bracht helaas niet de gewenste erkenning als soloartiest. Peters is de 50 inmiddels ruim gepasseerd en heeft een aardig stapeltje platen op haar naam staan, maar desondanks is het deze maand verschenen Hello Cruel World pas mijn eerste kennismaking met het solowerk van de Amerikaanse (de prachtplaat die ze een paar jaar geleden met Tom Russell maakte ken ik uiteraard wel). Het is een kennismaking die me zeker niet is tegen gevallen, want Hello Cruel World is een erg goede plaat. In de openingstrack smijt ze er direct flink wat violen tegenaan, maar verder is Hello Cruel World van Gretchen Peters een behoorlijk sobere rootsplaat met invloeden uit de country en de folk. Dat Gretchen Peters de 50 inmiddels is gepasseerd hoor je in haar stem, die is voorzien van een mooi rauw en doorleefd randje, maar zie je ook terug in haar persoonlijke teksten. Iedereen krijgt zijn of haar portie vervelende ervaringen te verwerken, maar Gretchen Peters is afgaande op haar teksten wel erg ruim bedeeld wanneer het gaat om tegenslag en misère. Het komt de kracht van haar muziek alleen maar ten goede, want de van flink wat melancholie voorziene songs raken je stuk voor stuk in het hart. Hello Cruel World valt niet alleen op door de persoonlijke songs van Gretchen Peters en de emotievolle wijze waarop ze deze vertolkt, maar spreekt ook in muzikaal opzicht aan, wat op het conto van ervaren muzikanten als Will Kimbrough, Vicktor Krauss, John Gardner en Barry Walsh kan worden geschreven, waarvan vooral de eerste opvalt door prachtig gitaarspel. Hiernaast zorgt Kim Richey voor achtergrondvocalen en komt niemand minder dan Rodney Crowell opdraven voor een indringend duet. Met Hello Cruel World heeft Gretchen Peters een plaat gemaakt die beter is dan de laatste platen van grootheden als Emmylou Harris en Lucinda Williams en ook de competitie met de jonkies best aandurft. Alle reden dus om deze plaat op te pikken en Gretchen Peters te erkennen als een van de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman