Liz Green - O, Devotion!

Liz Green is een jonge Britse singer-songwriter die een paar jaar geleden al werd getipt als aanstormend talent. We hebben vervolgens lang op haar debuut moeten wachten, maar inmiddels ligt O, Devotion! ook in Nederland in de winkel. In Engeland verscheen het debuut van Liz Green al aan het eind van 2011, wat een imposante stapel bijzonder lovende recensies heeft opgeleverd in tijdschriften van naam en faam als Mojo en Uncut. Het zijn recensies waar ik mij heel goed in kan vinden, want O, Devotion! is een hele mooie en vooral ook bijzondere plaat. In het begin is het wel overigens even wennen. Liz Green beschikt over een wat onvaste en rauwe stem die overloopt van melancholie. O, Devotion is hierdoor geen plaat die de zon doet schijnen, maar zorgt er eerder voor dat de temperatuur een paar graden zakt en donkere wolken zich samen pakken boven de speakers. De niet alledaagse stem van de jonge Britse moet het in eerste instantie doen met sober en vaak repeterend akoestisch gitaarspel, maar al snel duiken de eerste strijkers, bassen en vooral blazers op. Het geeft de muziek van Liz Green een bijzonder en, na enige gewenning, ook aangenaam geluid. De muziek van Liz Green doet op O, Devotion! antiek aan en schakelt continu tussen de stokoude folk en blues uit de Appalachen en een geluid dat je meeneemt naar de donkere en rokerige nachtclubs ten tijde van de drooglegging. Folk vormt het belangrijkste bestanddeel van de muziek van Liz Green, maar ook invloeden uit de blues, jazz, 30s cabaret en Franse chansons hebben op subtiele wijze hun weg gevonden in de muziek van de Britse singer-songwriter, waardoor Liz Green zich met speels gemak kan onderscheiden van de moordende concurrentie in het genre. In eerste instantie was ik blij met de smaakvolle accenten die met name door blazers worden aangebracht, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan de bijzondere stem van Liz Green, begin je te verlangen naar verder uitgeklede songs waarin deze stem maximale impact heeft. Je wordt als luisteraar vervolgens op je wenken bedient, want de plaat sluit af met uiterst sobere prachtsongs die het kippenvel centimeters dik op je armen zetten en je doen verlangen naar veel en veel meer. Liz Green is misschien wat te lang een grote belofte geweest, maar is met O, Devotion! de belofte meteen voorbij. Veel betere folkplaten dan haar O, Devotion! zullen er in 2012 immers niet gemaakt worden. Erwin Zijleman