Julian Sas - Bound To Roll

Ik weet niet waar het aan ligt, maar op een of andere manier vind ik bluesrock eigenlijk altijd wel lekker klinken, maar bijna nooit echt bijzonder. Dat gold in eerste instantie ook voor Bound To Roll van Julian Sas, maar na een paar keer horen begin ik toch behoorlijk verknocht te raken aan deze plaat. Julian Sas kende ik tot voor kort eigenlijk alleen maar van naam en eerlijk gezegd dacht ik dat het een Amerikaanse hardrockgitarist was. Dat blijkt zeker niet het geval. Julian Sas is een bluesmuzikant van eigen bodem, die al jaren een trouwe schare fans heeft en zo ongeveer iedere kleinere concertzaal in Nederland al minstens één keer heeft plat gespeeld. Het is niet heel moeilijk om je dat voor te stellen wanneer je Bound To Roll hoort, want wat klinkt deze plaat lekker. Julian Sas maakt onvervalste bluesrock die naadloos aansluit bij alles wat dit genre de afgelopen decennia heeft opgeleverd. De ritmesectie legt een moddervette basis, het Hammond orgeltje zet de lijnen uit en Julian Sas mag het afmaken met zijn rauwe stem en zijn veelzijdige gitaarspel, dat zowel ruimte biedt aan meedogenloze riffs (die de basis vormden voor vele klassiekers uit de geschiedenis van de rockmuziek) als aan lange en melodieuze solo’s. De plaat bestaat uit 10 eigen tracks en vertolkingen van Dylan’s Highway 61 Revisited, het van Humble Pie bekende 30 Days In The Hole en Rory Gallagher’s Shadow Play. Heel vernieuwend is de muziek van Julian Sas misschien niet, maar de bluesrock van dit bluesmonster van eigen bodem is behoorlijk trefzeker. De band klinkt als een goed geoliede machine, het gitaarwerk is fantastisch en ook in de niet makkelijke covers blijft Julian Sas met gemak overeind. In een aantal meer ingetogen tracks verlegt Sas voorzichtig de bakens, maar hij is toch het best op dreef als de gitaren mogen scheuren. Vergelijkingsmateriaal is er door de strakke kaders van het genre in overvloed, maar wanneer ik de namen Jimi Hendrix, Rory Gallagher, Gary Moore, Robert Cray en Walter Trout er uit pik zal duidelijk zijn dat Julian Sas op Bound To Roll niet in de marge opereert. Ik kan hier nog wel wat pluimen aan toe voegen, maar bluesrock blijft toch muziek waarover je niet moet kletsen maar die je moet ondergaan. Doe dit met Bound To Roll van Julian Sas en je gaat een heerlijk uurtje tegemoet, dat al snel naar veel meer smaakt. Erwin Zijleman