Radical Face - Family Tree Presents ... The Roots

Een lezer van deze BLOG wees me onlangs op een onbetwiste jaarlijstjesplaat die ik had laten liggen: Family Tree Presents ... The Roots van Radical Face. Na beluistering van de plaat kan ik alleen maar concluderen dat deze lezer gelijk had. Ik kan bovendien concluderen dat het missen van de plaat vorig jaar een geluk bij een ongeluk is geweest, want deze maand ligt de plaat in een werkelijk prachtig verpakte nieuwe uitgave in de winkel, compleet met boek. Radical Face is een project van de Amerikaan Ben Cooper, die in het verleden al hele mooie dingen deed met Electric President (de drie platen van de band zijn stuk voor stuk aanraders voor de liefhebbers van ingetogen popmuziek waarin akoestische en elektronische klanken worden geïntegreerd). Het debuut van Radical Face, Ghost, intrigeerde me vijf jaar geleden ook al enorm en heb ik vaak gedraaid, maar desondanks was ik Radical Face helemaal vergeten en is Family Tree Presents ... The Roots mij in eerste instantie ontgaan (mede omdat de plaat tot dusver niet in Nederland is uitgebracht). The Roots is het eerste deel van het uiteindelijk uit drie delen bestaande Family Presents; een conceptplaat over het wel en wee van een fictieve Amerikaanse familie rond 1800. De plaat staat vol met ingetogen folkmuziek die zich nergens aan de conventies van de ingetogen folkmuziek houdt. Radical Face maakt op haar tweede plaat muziek die associaties oproept met die van onder andere Sufjan Stevens, Bon Iver, Elliott Smith en Sparklehorse, maar echt overtuigende vergelijkingen zijn het geen van allen. Waar Ben Cooper zich in het verleden altijd liet verleiden tot het combineren van akoestische en elektronische klanken, beperkt hij zich dit keer tot de eerste; op zich ook wel logisch als je een verhaal vertelt dat in 1800 speelt. Het geluid op het eerste deel van The Family Tree Presents wordt bepaald door akoestische gitaren, hier en daar wat strijkers, in tempo wisselende percussie en vooral door prachtige pianoklanken. Het levert muziek van een hier en daar bijna onwerkelijke schoonheid op, die goed past bij de ingetogen vocalen van Ben Cooper en de bijna hemelse achtergrondkoortjes die zijn toegevoegd. Ondanks de beperkte middelen zijn het zeker geen sobere folksongs die Radical Face ons voorschotelt, maar prachtige popliedjes die overlopen van (door de percussie en piano aangebrachte) dynamiek en stuk voor stuk uit meerdere lagen bestaan en hierdoor steeds weer andere dingen laten horen. Met name de songs waarin de pianoklanken breed uitwaaien zijn zo verschrikkelijk mooi dat het bijna pijn doet. Dat Family Tree Presents ... The Roots van Radical Face behoort tot de mooiste platen van 2011 staat voor mij inmiddels als een paal boven water. Dat de plaat dit kunstje in 2012 zal herhalen ook. En dan hebben we ook nog eens twee volgende delen in deze serie te goed. Crisis! What Crisis? Erwin Zijleman