Fabrizio Cammarata is een Italiaanse singer-songwriter, die in eigen land inmiddels behoorlijk bekend is, maar de rest van de wereld nog aan zijn voeten moet zien te krijgen. Dat zou best eens kunnen gaan lukken met zijn nieuwe plaat Rooms, want wat is dit een aangename en vooral ook knappe plaat. Waar de meeste Italiaanse singer-songwriters hun afkomst breed etaleren, moet je op Rooms met een vergrootglas zoeken naar de Italiaanse identiteit van Fabrizio Cammarata. Rooms bevat uitsluitend Engelstalige songs en vrijwel al deze songs zijn geworteld in de tradities van de Britse en Amerikaanse folk. De enkele uitstapjes buiten de gebaande paden van de folk zijn niet zozeer gericht op Italiaanse muziek, maar verwerken op subtiele wijze invloeden uit de Afrikaanse, Indiase en psychedelische muziek, zodat eigenlijk alleen de teksten overblijven voor het eren van Fabrizio Cammarata’s grote liefde: de Siciliaanse hoofdstad Palermo. In deze teksten vertelt Cammarata mooie verhalen over een fascinerende stad met invloeden uit alle windstreken. De meeste songs op Rooms hebben niet meer nodig dan Fabrizio Cammarata’s akoestische gitaar en zijn warme en emotievolle stemgeluid, maar hier en daar zijn door zijn band The Second Grace smaakvolle accenten toegevoegd (variërend van een ritmesectie en strijkers tot Indiase trommeltjes), wat de variatie op de plaat zeer ten goede komt. Fabrizio Cammarata klinkt op Rooms als de kruising tussen Bob Dylan en Cat Stevens in hun beste dagen, al klinkt de muziek van de Italiaan wel wat warmer, melodieuzer en gepassioneerder. Eens een Italiaan, altijd een Italiaan. Rooms valt op door de mooie productie, waarvoor de van Richmond Fontaine en Calexico bekende JD Foster verantwoordelijk is. Foster heeft niet alleen gezorgd voor een aangenaam warm en helder geluid, maar nam ook nog eens Calexico voorman Joey Burns mee voor een aantal subtiele bijdragen. Het draagt allemaal bij aan de kwaliteit van een plaat die wat mij betreft direct boven de middelmaat uit wist te stijgen, maar hierna is begonnen aan een indrukwekkend groeiproces. Op het eerste gehoor zijn de folksongs van Fabrizio Cammarata aangenaam maar niet heel opzienbarend, maar na verloop van tijd ontdek je dat de Italiaan toch anders is dan zijn niet-mediterrane collega’s in het genre. Rooms is ondanks het ontbreken van Italiaanse teksten een mooie soundtrack voor het leven in Palermo; een plek waar zowel de temperaturen als de emoties zo nu en dan hoog kunnen oplopen. Het levert een singer-songwriter plaat met een eigen geluid en bakken vol internationale allure op. Erwin Zijleman
