Jack White staat aan de basis van een flinke stapel uitstekende platen. Hij maakte er niet alleen een stuk of zes met The White Stripes, maar leverde er ook nog eens een handvol af met gelegenheidsbands als The Dead Weather en The Raconteurs en was verder als producer van groot belang voor de platen van onder andere ex-vrouw Karen Elson en oudgedienden Loretta Lynn en Wanda Jackson. Het is voor menig criticus voldoende reden om de eerste echte soloplaat van Jack White met de nodige argwaan te bekijken, maar voor mij was de enorme staat van dienst van de Amerikaan die bijna 37 jaar geleden als John Anthony Gillis werd geboren juist reden om met torenhoge verwachtingen uit te kijken naar deze plaat. Ik heb Blunderbuss inmiddels flink wat keren beluisterd en moet zeggen dat de plaat me zeker niet teleurstelt. Iedereen die had gehoopt dat Jack White op zijn eerste plaat de lijn van The White Stripes zou doortrekken komt bedrogen uit, maar ik had eigenlijk wel verwacht dat Jack White op zijn eerste soloplaat andere wegen in zou slaan. Slechts in een twee of drie tracks op Blunderbuss hoor ik flarden van The White Stripes terug; in de meeste andere tracks slaat Jack White andere wegen in. Dat hij zijn elektrische gitaar slechts voor een aantal tracks uit de koffer haalt is veelzeggend. Hoewel Blunderbuss wel wat spetterend gitaarwerk bevat is het nauwelijks een gitaarplaat te noemen. In veel songs vormen piano,orgel en keyboards, overigens prachtig bespeelt door een van de leden van zijn uit alleen vrouwen bestaande begeleidingsband, de basis. Jack White is onlangs gescheiden en dat hoor je, ondanks het feit dat de scheiding in goede harmonie werd geregeld en zelfs werd gevierd, terug in de teksten op de plaat, die vrijwel allemaal draaien rond de moeizame relatie tussen mannen en vrouwen. Blunderbuss is daarom hier en daar al Jack White’s Blood On The Tracks genoemd, maar dat gaat me toch wat ver. Waar Dylan je toch vooral confronteerde met leed van het ergste soort is Blunderbuss geen hele sombere plaat. Het is een gevarieerde plaat die misschien niet over de hele linie overtuigt, maar alle songs scoren een hele dikke voldoende en flink wat songs op de plaat krijgen een rapportcijfer waar je trots mee thuis kunt komen. Blunderbuss is een aantal uitstapjes daargelaten vooral een behoorlijk traditioneel klinkende rootsplaat, waarop invloeden uit de country, blues, soul en folk een voorname rol spelen en waarin Jack White zich een aantal malen laat bijstaan door zangeressen (onder wie ex-vrouw Karen Elson). Het gaat soms de kant op van de muziek zoals The Black Keys die maken, maar ook de muziek uit Nashville (waar de plaat ook werd opgenomen) heeft hoorbaar invloed gehad op een aantal tracks op de plaat. Hoewel Jack White’s rauwe kant tot dusver heel wat platen heeft opgeleverd die er toe doen, bevalt zijn meer ingetogen kant eigenlijk ook wel. Blunderbuss is op het eerste gehoor misschien een plaat die bijna gewoontjes klinkt, maar geef de plaat een kans en je hoort er steeds meer bijzonders in, precies zoals ik van een muzikant met de staat van dienst van Jack White had verwacht. Erwin Zijleman
