Een paar jaar geleden struikelde je bijna over de Franse zuchtmeisjes, maar momenteel lijken ze vrijwel van de aardbodem verdwenen. Dat is aan de ene kant jammer, want het heeft flink wat hele leuke platen opgeleverd, maar aan de andere kant werd het door het enorme aanbod wel steeds lastiger om het kaf van het koren te scheiden. Hierdoor kreeg Mademoiselle, het debuut van de Française Élise Pottier, oftewel Berry, eigenlijk wat te weinig aandacht, terwijl het wat mij betreft wel een van de betere Franse platen van het afgelopen decennium is. Met de term Frans zuchtmeisje doe je Berry overigens flink te kort, want dit is geen meisje die alleen maar heerlijk aangenaam fluistert bij zonnige klanken met een vleugje Bossanova. Op Mademoiselle verraste Berry met muziek die een brug sloeg tussen de rijke tradities van het Franse chanson en de lichtvoetige muziek die een paar jaar geleden zo succesvol was. Op haar tweede plaat Les Passagers laat Berry nogmaals horen wat ze kan. Les Passagers ligt duidelijk in het verlengde van Mademoiselle en laat net als zijn voorganger goed verzorgde en lekker in het gehoor liggende Franse popmuziek horen, die zowel aansluit bij het Franse chanson als bij de zomerse lentepop van de zuchtmeisjes. Net als Mademoiselle is Les Passagers een plaat vol zwoele popliedjes. De ene keer wat meer uptempo, de volgende keer wat meer ingetogen, keer op keer smaakvol gearrangeerd, altijd voorzien van een smaakvolle en soms verrassende instrumentatie en steeds weer gedragen door het heerlijke vaak wat fluisterende stemgeluid van Berry. Les Passagers is nog wat veelzijdiger dan het al zo goede debuut en bevat meer uiterst ingetogen popliedjes. Het zijn eenvoudige, buitengewoon stemmig gearrangeerde popliedjes, die volledig moeten vertrouwen op de mooie stem van Berry. Ze blijven wat mij betreft allemaal met speels gemak overeind. Naast de stemmige popliedjes staan wat meer aangeklede up tempo liedjes met hier en daar wat subtiele rootsinvloeden, mooie strijkers en opvallende ritmes. Het zijn popliedjes die makkelijk verleiden, maar ook nog eens veel te bieden hebben. Zoals gezegd reken ik Berry’s debuut Mademoiselle tot de beste Franse platen van het afgelopen decennium. Berry heeft momenteel flink wat minder concurrenten dan een paar jaar geleden, maar desondanks moet Mademoiselle nu toch een andere plaat naast zich dulden: Les Passagers. Het mooie lenteweer van gisteren lijkt helaas al weer verdwenen, maar ik hou het nog even vast met deze zwoele, zonnige en avontuurlijke plaat. Heerlijk. Erwin Zijleman
