Richard Hawley speelde een blauwe maandag in Pulp, maar begon hierna aan een, met name in Engeland, behoorlijk succesvolle solocarrière. Op de vijf platen die hij tussen 2002 en 2009 maakte, schoof de Brit langzaam maar zeker op in de richting van grote zangers als Roy Orbison, Elvis Presley, Lee Hazlewood en Scott Walker en werd de instrumentatie steeds verder uitgekleed. Dit resulteerde in 2009 in het prachtige Truelove’s Gutter; een stemmige en buitengewoon donkere plaat, waarop de instrumentatie, ondanks de aanwezigheid van flink wat obscure instrumenten, tot de essentie was teruggebracht en Richard Hawley’s donkere stem ongehinderd kon schitteren. De plaat werd in Engeland de hemel in geprezen, maar werd in Nederland helaas genegeerd. Met de subtiele klanken van Truelove’s Gutter nog op het trommelvlies, was de eerste kennismaking met Hawley’s nieuwe plaat, Standing At The Sky’s Edge, wel even schrikken. De nieuwe plaat van Richard Hawley opent met scheurende gitaren en een psychedelische muur van geluid, compleet met sitars, die rechtstreeks uit de jaren 60 lijkt te stammen. Heel even dacht ik vroeg en obscuur werk van Pink Floyd in handen te hebben, maar nee het was toch echt Richard Hawley die ik hoorde zingen op de achtergrond. De psychedelische krachtpatserij blijft zeker niet beperkt tot de openingstrack, maar houdt een track of vier aan, waarbij Richard Hawley zelfs stadionpretenties lijkt te hebben en hier en daar klinkt als The Verve met een nieuwe zanger. Hierna neemt Hawley wat gas terug en komt hij weer een aantal tracks meer in de buurt van zijn oudere werk, maar in de laatste tracks keert het psychedelische klankentapijt en gitaargeweld weer in alle hevigheid terug. Het is zoals gezegd even schrikken voor een ieder die Truelove’s Gutter drie jaar geleden zo liefdevol heeft omarmd, maar schrikken betekent niet dat Standing At The Sky’s Edge een slechte plaat is. Integendeel. Eenmaal bekomen van de eerste schrik bevalt de gitaarplaat die Standing At The Sky’s Edge is me eigenlijk wel. Hawley is ook op Standing At The Sky’s Edge een begenadigd zanger en getalenteerd songwriter, maar laat voor de afwisseling eens een andere kant van zichzelf horen. Het wat heftigere geluid op Standing At The Sky’s Edge is naar verluid geïnspireerd door het huidige politieke klimaat in het Verenigd Koninkrijk, maar een enkeling durft ook een midlife crisis te suggereren. De tijd zal het leren. Richard Hawley heeft met Standing At The Sky’s Edge in ieder geval een plaat gemaakt die opzien weet te baren en het zou me eerlijk gezegd niet verbazen als de Brit met zijn nieuwe plaat wel opeens een poot aan de grond krijgt in Nederland. Het zou niet meer dan terecht zijn. Zelf koester ik nog altijd al zijn vorige platen, maar ook deze wat stevigere gitaaruitbarstingen van Richard Hawley hebben inmiddels een plekje in mijn hart verdiend. Ondertussen groeit deze fascinerende plaat ook nog gewoon door. Erwin Zijleman
