Sara Watkins - Sun Midnight Sun

Sara Watkins bepaalde met haar mooie vioolspel en honingzoete vocalen voor een belangrijk deel het geluid van de (progressive) bluegrass band Nickel Creek en het uit deze band voortgekomen en veel alternatiever en steviger klinkende hobbyproject Mutual Admiration Society (met onder andere Glen Phillips (Toad the Wet Sprocket) en John Paul Jones (Led Zeppelin) in de gelederen). Watkins maakte hiernaast een jaar of drie geleden een prima soloplaat, waarop ze wederom buiten de gebaande paden van de bluegrass trad en aansluiting probeerde te vinden bij de betere vrouwelijke singer-songwriters, wat overigens in artistiek opzicht wel maar in commercieel opzicht niet lukte. Het is een indrukwekkend CV dat de pas 31 jaar oude Sara Watkins kan overleggen, maar haar CV was voor mij niet de belangrijkste reden om te luisteren naar haar tweede soloplaat Sun Midnight Sun. Op Sun Midnight Sun geeft immers niemand minder dan Fiona Apple act de présence, volgens mij haar eerste wapenfeit sinds het helaas al weer 7 jaar oude Extraordinary Machine. De bijdrage van Fiona Apple (een van mijn persoonlijke favorieten) is niet groot maar wel boeiend en hevig, dus ik ben tevreden. Dat ben ik overigens ook over de rest van de plaat, want Sara Watkins heeft met Sun Midnight Sun een hele knappe en aangename plaat gemaakt, die in brede kring moet worden omarmd. Naast Fiona Apple duikt in de persoon van Jackson Browne nog een levende legende op, maar desondanks is Sun Midnight Sun uiteindelijk voor 99,9% een echte Sara Watkins plaat. Op Sun Midnight Sun blijft Sara Watkins in een aantal tracks redelijk dicht bij huis. In deze tracks met vooral invloeden uit de bluegrass schurkt Watkins dicht tegen het geluid van Nickel Creek aan en dat is nog altijd een aangenaam geluid. Sara Watkins is op Sun Midnight Sun echter zeker geen one trick pony. In eerste instantie schuift Watkins vooral op richting country en folk, maar uiteindelijk gaat de Amerikaanse ook op overtuigende wijze aan de haal met pop en rock. De instrumentatie past zich steeds fraai aan aan de verschillende wegen die Sara Watkins in slaat en ook de heldere productie van Blake Mills (tot dusver vooral bekend als muzikant van Dawes en Band Of Horses) verdient een pluim. Uiteindelijk is Sun Midnight Sun zoals gezegd een echte Sara Watkins plaat. Watkins schreef mee aan vrijwel alle songs op de plaat en drukt vooral in vocaal opzicht haar stempel op de plaat. Ik vond haar stem in het verleden altijd aangenaam maar wat zoetsappig, maar Sara Watkins heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een overtuigend zangeres die meerdere geluiden kan laten horen en ook voldoende emotie en doorleving in haar stem weet te leggen. Sun Midnight Sun is uiteindelijk een plaat die in vocaal, instrumentaal en compositorisch opzicht niet onder doet voor de moordende concurrentie in het singer-songwriter genre en die deze concurrentie door het getoonde lef en de resulterende veelzijdigheid hier en daar zelfs weet af te troeven. Ik ben in ieder geval zeer gelukkig met deze plaat (en het levensteken van Fiona Apple). Erwin Zijleman