Sons Of Bill is een band rond de broers James, Sam en Abe Wilson. De zonen van Bill Wilson (het kiezen van een bandnaam kan soms zo makkelijk zijn) komen uit Charlottesville, Virginia, en timmeren lokaal inmiddels al een jaar of zes aan de weg. Op de plaat klonk de muziek van Sons Of Bill echter nog niet eerder zo overtuigend als op het onlangs verschenen Sirens; de derde cd van de band. Bij drie broers in één band moest ik direct denken aan Kings Of Leon. Ik ben vast niet de enige, want de Sons Of Bill zijn de vergelijking met de Kings Of Leon naar verluid inmiddels meer dan zat. Ik trek de vergelijking desondanks niet in, want ook in muzikaal opzicht hoor ik flink wat overeenkomsten tussen Sons Of Bill en Kings Of Leon, waarbij direct de kanttekening moet worden gemaakt dat deze overeenkomsten vooral betrekking hebben op het oudere (en wat mij betreft veel betere) werk van Kings Of Leon. Nu ik toch namen aan het noemen ben kan ik er een imposant rijtje aan toevoegen, want wat te denken van Bruce Springsteen (de energieke ballads), R.E.M. (de integratie van alternatieve rock en radiovriendelijke muziek), Uncle Tupelo en nazaten Wilco en Son Volt (de alt-country invloeden), Red House Painters (de introverte momenten) en Neil Young & The Crazy Horse (de gitaaruitbarstingen). De Sons Of Bill maken op Sirens lekkere energieke rootsrock; keer op keer verpakt in buitengewoon aanstekelijke songs. De rootsrock van de Sons Of Bill is de ene keer lekker stevig, maar ook in het wat meer ingetogen werk kunnen de broers Wilson en hun twee medestanders uitstekend uit de voeten. Wanneer je de muziek van een band vergelijkt met die van het bovenstaande rijtje grote namen, moet je flink wat te bieden hebben om overeind te blijven, maar dat lijkt de Sons Of Bill niet al te veel moeite te kosten. Het gitaarwerk op de plaat is zowel in de stevige als in de minder stevige songs prachtig, het orgeltje stuwt de muziek van de band verder op naar grote hoogten, de harmonieën van de broers Wilson voldoen ruimschoots aan de eisen die je hier inmiddels aan mag stellen en de wat nasale vocalen van zanger James Wilson hebben niet alleen een eigen geluid (dat soms wel wat lijkt op dat van Red House Painters zanger Mark Kozelek), maar klinken ook nog eens bijzonder aangenaam. Iets dat zeker niet onvermeld mag blijven is de bijzonder knappe productie van David Lowery (bekend als voorman van de cultband Camper Van Beethoven), want het prachtige heldere en bijzonder radiovriendelijke geluid van Sirens draagt in belangrijke mate bij aan de kwaliteit van de plaat. Met Sirens hebben de Sons Of Bill een plaat gemaakt die onmiddellijk zal worden omarmd door liefhebbers van lekker in het gehoor liggende rootsrock, maar met een beetje geluk krijgt de band hetzelfde miljoenenpubliek aan de voeten als Kings Of Leon een paar jaar geleden. Omdat Sirens een stuk beter is dan iedere willekeurige plaat van Kings Of Leon zou dat niet meer dan terecht zijn. Sirens is overigens ook een heerlijke soundtrack voor de onverwachte zomerdagen van het moment. Erwin Zijleman
