Bij de naam Glenn Frey denken de meeste muziekliefhebbers waarschijnlijk aan twee dingen: Eerst aan The Eagles en hierna (op respectabele afstand) aan het niemendalletje The Heat Is On. Glenn Frey stond samen met Don Henley aan de basis van The Eagles en schreef mee aan vrijwel alle hits van de band. Hiernaast maakte Frey een aantal soloplaten, maar de meeste mensen zullen hem als soloartiest vooral kennen van The Heat Is On; Glenn Frey’s zeer succesvolle maar in artistiek opzicht weinig aansprekende bijdrage aan de soundtrack van de eerste Beverly Hills Cop film. Zelf ken ik Glenn Frey echter ook nog van de bijzonder aangename soloplaat The Allnighter uit 1984; een plaat met bluesy songs die ik in een ver verleden echt heel vaak gedraaid heb. Een jaar na The Allnighter scoorde Glenn Frey zijn wereldhit met The Heat Is On en verdween mijn interesse voor het solowerk van de Amerikaan. Uit de boeken weet ik inmiddels dat ik zowel in kwantitatief als in kwalitatief opzicht niet veel heb gemist. Frey maakte na The Allnighter nog een viertal matige platen en stak de afgelopen twee decennia weer al zijn energie in The Eagles. Met het vorige maand verschenen After Hours heeft Glenn Frey na lange tijd weer eens een soloplaat gemaakt en ik moet zeggen dat het een soloplaat is die me wel bevalt. Dat had ik op voorhand niet verwacht. Op After Hours vertolkt Glenn Frey een aantal bekende popsongs; voor het merendeel popsongs uit de oude doos (1970 en veel eerder). Frey heeft deze songs voorzien van een uiterst laid-back geluid met jazzy accenten en een productie waarin ieder plooitje is glad gestreken. After Hours heeft hiermee alles wat nodig is om uit te groeien tot een dodelijk saaie plaat, maar dat is het op een of andere manier niet geworden. Iedereen die avontuurlijk muzikale uitstapjes, een flinke dosis dynamiek of zelfs aan de Eagles herinnerende klanken verwacht, is op After Hours absoluut aan het verkeerde adres, maar een ieder die op zoek is naar een heerlijk rustgevend plaatje voor de kleine uurtjes en niet allergisch is voor een glimmend laagje kitsch moet After Hours zeker eens proberen. Met After Hours treedt Glenn Frey in de voetsporen van onder andere Paul McCartney (die zich eerder dit jaar liet verleiden tot het vertolken van songs uit de oude doos) en Rod Stewart (die al jaren niets anders meer doet) en begeeft hij zich bovendien op een terrein waarop zangers als Michael Bubblé met heel veel succes opereren. Glenn Frey doet dit net wat anders, want waar ik de platen van de genoemde muzikanten nauwelijks kan verdragen, vind ik After Hours steeds mooier en aangenamer worden, vooral ook door de hele mooie vocalen. Ik moet er niet aan denken dat er alleen nog maar platen als After Hours zouden worden gemaakt, maar voor dit ene plaatje van Glenn Frey maak ik graag een uitzondering en blijf ik net wat langer op. Erwin Zijleman
