Je moet al een flink tijdje meedraaien om je Neneh Cherry te kunnen herinneren. Cherry groeide op in Stockholm, maar trok al op haar zestiende naar Londen waar ze zich aan het begin van de jaren 80 aansloot bij cultbands als The Slits en het zwaar onderschatte Rip Rig & Panic. Het grote publiek leerde Neneh Cherry kennen toen in 1989 haar solodebuut Raw Like Sushi verscheen. Raw Like Sushi bevatte grote hits als Buffalo Stance en Manchild en liet een frisse en aanstekelijke mix van pop, rap, hiphop, R&B en dance horen. Raw Like Sushi was zowel in artistiek als in commercieel opzicht een zeer succesvolle plaat, maar helaas bleek het unieke geluid van Neneh Cherry maar beperkt houdbaar. Het in 1992 verschenen Homebrew was objectief bezien een veel betere plaat dan Raw Like Sushi, maar miste singles met de aantrekkingskracht van Buffalo Stance en Manchild. Het in 1996 verschenen Man bevatte met Woman en het samen met Youssou N'Dour gemaakte 7 Seconds wel twee grote hits, maar was als geheel een veel zwakkere plaat dan zijn twee voorgangers. De afgelopen 16 jaar leek Neneh Cherry van de aardbodem verdwenen (slechts een enkeling merkte de twee prima platen die ze maakte met de band cirKus op), maar bijna uit het niets is ze terug met The Cherry Thing. Op haar comebackplaat laat Neneh Cherry zich begeleiden door de Zweedse jazzband The Thing. The Thing is gelukkig geen standaard jazzband, maar een opwindend trio dat ooit begon met het interpreteren van het baanbrekende werk van Neneh’s stiefvader Don Cherry en zich hierna richtte op het in een experimentele jazz vorm gieten van rocksongs. De leden van The Thing houden er wel van om buiten de kaders van de jazz te denken en dat levert hele bijzondere muziek op vol invloeden uit de pop, rock, funk, jazz en free-jazz. Het is muziek die prima past bij Neneh Cherry, want de inmiddels 48 jaar oude zangeres is haar wilde haren gelukkig nog niet verloren. The Cherry Thing bevat twee nieuwe songs van Neneh Cherry en hiernaast een zestal covers. Hieronder nog wel te verwachten vertolkingen van songs van Ornette Coleman, Don Cherry en Martina Topley-Bird, maar ook verrassende interpretaties van songs van The Stooges en Suicide. Dat het van Suicide afkomstige Dream Baby Dream is te transformeren in een song die je stevig bij de strot grijpt bewees Springsteen al eens tijdens zijn Devils & Dust tour, maar Neneh Cherry gaat op The Cherry Thing nog een stapje verder en komt op de proppen met een versie die je niet snel zult vergeten. De opwindende instrumentatie (met een hoofdrol voor de scheurende bariton saxofoon, maar ook de avontuurlijke ritmesectie mag er zijn) van The Thing en Neneh Cherry’s rauwe en broeierige vocalen tillen elkaar op The Cherry Thing naar grote hoogten en vooralsnog blijft de plaat maar groeien. Het uiterst kritische Pitchfork en het minstens even eigenzinnige zusje PopMatters hebben The Cherry Thing inmiddels al een verrassend hoog cijfer gegeven (respectievelijk een 8 en een 9) en AllMusic.com heeft het al over de jaarlijstjes. In Nederland heb ik nog niet heel veel over de plaat gelezen, maar dat is een kwestie van tijd. 23 jaar geleden sloeg het debuut van Neneh Cherry in als een bom. Haar ruige, zwoele, agressieve, rokerige en energieke comeback plaat met The Thing is nog een stuk explosiever en is wat mij betreft een plaat die je gehoord moet hebben of je nu van dit soort muziek houdt of niet. De kans dat je compleet van je sokken wordt geblazen door Neneh Cherry en The Thing lijkt me behoorlijk groot. The Cherry Thing is in alle opzichten een sensationele plaat. Erwin Zijleman
