Op mijn BLOG domineren de uiterst serieuze singer-songwriters, maar zo af en toe heb ik behoefte aan een recht voor je raap rockplaat met popsongs die je na één keer horen mee kunt zingen en vervolgens niet meer vergeet, ook al doe je heel hard je best. Als ik mag kiezen kies ik voor een plaat met meedogenloze maar o zo aanstekelijke gitaarriffs, een moddervette ritmesectie, hier en daar een flinke batterij synths en als het even kan een frontvrouw met een rauwe strot en ballen. Als ik het helemaal voor het zeggen heb kies ik voor een plaat waarop stevige rocksongs worden afgewisseld met aanstekelijke popsongs en waarop ook een wat meer ingetogen moment niet wordt geschuwd (zo af en toe een zoete en dromerige ballad mag best). De plaat moet uit de speakers knallen, moet overlopen van energie en dynamiek, mag eigenlijk geen zwakke momenten bevatten en moet na iedere luisterbeurt weer naar meer smaken. Ik geef eerlijk toe dat dit soort platen uiterst zeldzaam zijn. Ik heb er één van Jullie Lewis & The Licks, één van de Yeah Yeah Yeahs en wanneer ik de regels net wat soepeler toe pas, voldoen ook platen uit een verder verleden van Blondie, The Runaways en Hole aan het stevige lijstje met eisen. Aan dit stapeltje platen kan ik sinds kort een plaat van eigen bodem toevoegen. Het gaat om A Modern Scenery van Kill Ferelli. A Modern Scenery is het debuut van de band uit Roermond, maar dat is geen moment te horen. Meerdere bandleden deden al ruime ervaring op in andere bands (de gitarist speelde in Dreadlock Pussy) en dat betaalt zich uit op het debuut van Kill Ferelli. Lezers van deze BLOG die op zoek zijn naar indringende verhalen, ruwe emotie of een flinke dosis avontuur, moet ik voor de afwisseling eens teleur stellen. Kill Ferelli kleurt keurig binnen de lijntjes van de hitgevoelige pop en rock, maar doet dit wel op zo’n fantastische wijze dat ik A Modern Scenery maar in de cd speler blijf stoppen. Iedere dag patat eten is niet lekker, maar er zijn van die dagen dat een zak Vlaamse frieten met mayonaise de competitie met ieder culinair hoogstandje aan kan. Die culinaire hoogstandjes krijgen vanaf morgen weer een plekje op deze BLOG, maar vandaag is het tijd voor goudgele frieten. Het klinkt misschien wat oneerbiedig om Kill Ferelli te vergelijken met een zak patat, maar dat is morgen weer helemaal anders. A Modern Scenery is morgen immers geen zak frieten, maar een ijskoud biertje, een prachtig versierde taart, een goede biefstuk of een frisse fruitsalade. Geen moeilijkdoenerij, navelstaarderij of pretenties, maar recht voor zijn raap muziek die keer op keer probeert het perfecte popliedje af te leveren en hier nog een paar keer in slaagt ook. Ik ben in ieder overtuigd van de kwaliteiten van Kill Ferelli. Volgend jaar op de grote zomerfestivals, let maar op. Erwin Zijleman
