Malcolm Holcombe - Down The River

Ook deze zaterdag besteed ik weer aandacht aan een obscure parel uit de Amerikaanse rootsmuziek. Dat Malcolm Holcombe nog steeds tot deze obscure parels wordt gerekend is overigens een schande, want de singer-songwriter uit Weaverville, North Caroline, timmert inmiddels al een jaar of achttien aan de weg en leverde in deze periode een aantal bijzonder fraaie platen af. Malcolm Holcombe is een laatbloeier. Hij was bijna 40 toen zijn debuut verscheen en nadert inmiddels de 60. Hij klinkt overigens nog een stuk ouder, want zijn rauwe en doorleefde strot lijkt behoorlijk aangetast door een zwaar leven en/of de nodige genotsmiddelen. De afgelopen jaren schaarde Holcombe onder andere Lucinda Williams en Shelby Lynne onder zijn fans, wat hem met name in de Amerikaanse pers de nodige aandacht opleverde. Voor zijn nieuwe plaat Down The River wist Malcolm Holcombe nog veel meer grote namen te strikken, want naast snarenwonder Darrell Scott (aan wiens nieuwe plaat ik binnenkort aandacht ga besteden) geven onder andere Kim Richey, Emmylou Harris en Steve Earle act de présence. De grote namen dragen absoluut bij aan de kwaliteit van de plaat, maar het is Malcolm Holcombe die het plekje in de spotlights opeist. Down The River bevat voornamelijk sobere songs met invloeden uit de country en de folk. Deze songs worden prachtig ingekleurd door de topmuzikanten die Malcolm Holcombe op deze plaat omringen. Met name het snarenwerk is prachtig, maar ook de zo nu en dan behoorlijk opzwepende viool mag niet onvermeld blijven. Het meest in het oor springend zijn echter de vocalen van Malcolm Holcombe. Holcombe klinkt als een mix van Bob Dylan, Michael de Jong en Tom Waits en zingt met zoveel gevoel dat de toch al indringende songs op Down The River een enorme impact hebben. De doorleefde stem van Holcombe krijgt alleen maar meer glans door de dienende achtergrondvocalen van de gasten van naam en faam, wat een aantal diep ontroerende momenten oplevert. Malcolm Holcombe maakt op Down The River muziek die in dit genre wel vaker wordt gemaakt, maar doet alles beter dan de concurrentie. Zijn verhalen zijn mooier, zijn muzikanten getalenteerder en zijn stem indrukwekkender. Down The River is een plaat die je onmiddellijk genadeloos bij de strot grijpt, maar de doorbraakplaat van Malcolm Holcombe (want dat kan toch bijna niet anders) wordt hierna alleen maar mooier, indringender en overtuigender. De New York Times voorspelde Malcolm Holcombe een jaar of vijftien geleden naar aanleiding van zijn officiële debuut A Hundred Lies al een prachtige toekomst tussen de grote Amerikaanse singer-songwriters. Het heeft even geduurd, maar met het wonderschone en imponerende Down The River komt de voorspelling alsnog uit. Er valt niets, maar dan ook helemaal niets op af te dingen. Erwin Zijleman