Bijna drie jaar geleden voorspelde ik de Britse band Mumford & Sons op deze BLOG een mooie toekomst. Dat was niet zo heel moeilijk. De BBC had de band een jaar eerder al uitgeroepen tot één van de sensaties van 2009 en op het moment dat ik mijn recensie schreef had de band al menig podium plat gespeeld en leek een grote doorbraak slechts een kwestie van tijd. Desondanks was ik verrast door het hoge niveau van Sigh No More en na mij zouden er nog velen verrast worden door de bijzondere muziek van de band uit Londen. Sigh No More is de afgelopen jaren in meerdere luxe versies verschenen, maar nu is het dan echt tijd voor nieuw werk. De tweede plaat van Mumford & Sons luistert naar de naam Babel en laat eigenlijk weinig verrassingen horen. Ook op Babel maakt Mumford & Sons weer traditioneel aandoende muziek met invloeden uit de Britse en Amerikaanse folk, de country en de bluegrass. Wat de muziek van de band zo bijzonder maakt is dat Mumford & Sons er in slaagt om deze traditioneel aandoende muziek aantrekkelijk te maken voor een breed publiek. Daar slaagde de band uitstekend in op Sigh No More en daar slaagt de band nog beter in op Babel. Babel is een plaat voor de grote festivals en stadions, maar desondanks heeft Mumford & Sons haar eigen identiteit behouden. De criticus zal waarschijnlijk fors uithalen naar de band en afgeven op het feit dat Babel eigenlijk nauwelijks ontwikkeling laat horen. Dat valt niet veel op af te dingen. Babel ligt in het directe verlengde van zijn voorganger en is hooguit iets gepolijster. Mumford & Sons maakt ook op Babel songs die ingetogen en traditioneel beginnen, maar vervolgens een feestje bouwen. Is daar iets mis mee? Nee, als je het mij vraagt niet. Ook Babel blijkt maar moeilijk te weerstaan en bovendien maakt Mumford & Sons nog altijd muziek die ook liefhebbers van de wat minder uitbundige en aanstekelijke rootsmuziek moet aanspreken. De muziek van Mumford & Sons is de afgelopen jaren met van alles en nog wat vergeleken, maar persoonlijk doet het me vooral denken aan de briljante platen die de Amerikaanse band Marah een jaar of tien geleden maakte (met name Kids In Philly uit 2000 is een vergeten klassieker). Marah gooide uiteindelijk de rootsinvloeden overboord in een mislukte poging om uit te groeien tot een stadionband. Mumford & Sons omarmt deze rootsinvloeden nog altijd met veel liefde en levert een plaat af die niet onder doet voor het zo geprezen debuut van drie jaar geleden. Succes lijkt verzekerd, maar Babel is ook een plaat die er in artistiek opzicht toe doet. Mumford & Sons heeft zich misschien niet vernieuwd, maar is wel gegroeid. Babel is een hele mooie en interessante plaat. Erwin Zijleman
