Applause, het debuut van de Belgische band Balthazar, werd twee jaar geleden bijzonder enthousiast ontvangen door de critici, maar op één of andere manier wist de plaat me nooit te bereiken. Het deze week verschenen Rats is daarom mijn eerste kennismaking met de muziek van de Belgen en het is een kennismaking die naar veel meer smaakt. Direct in de openingstrack weet Balthazar me al te verrassen met mooie meerstemmige vocalen, een heerlijk subtiel gitaarloopje, stemmige blazers en boven alles een briljant popliedje. De verrassing houdt vervolgens tien tracks lang aan. Balthazar maakt op Rats over het algemeen ingetogen en behoorlijk stemmige muziek, maar schuwt ook de wat meer uptempo songs niet. Het is muziek die voornamelijk sober, maar altijd bijzonder smaakvol en stemmig geïnstrumenteerd is en opvalt door mooie vocalen en een mix van aanstekelijkheid en avontuurlijkheid. Balthazar is in het verleden vaak vergeleken met dEUS en deze vergelijking gaat ook voor Rats in beperkte mate op (waarbij het wat oudere werk van dEUS centraal staat). Ook andere Vlaamse band bieden overigens relevant vergelijkingsmateriaal, want ik hoor ook wel iets van Zita Swoon en met name Isbells. Zeker bij beluistering met de koptelefoon valt op hoe knap de songs van Balthazar in elkaar steken, maar Rats is ook heel aangenaam. Rats is een echte herfstplaat met vooral warme klanken en hier en daar wat zonnestralen. Balthazar maakt muziek die makkelijk weet te verleiden, maar vervolgens steeds weer nieuwe dingen laat horen. Het is knap hoe de band stemmige muziek weet te combineren met allerlei opvallende accenten; de ene keer de blazers uit de begintrack, de andere keer breed uitwaaiende synths of trefzekere gitaarloopjes. Rats van Balthazar is een plaat die alle kanten op schiet, maar desondanks behoorlijk consistent klinkt. Het is muziek die je deels mee terug neemt naar de folk en psychedelica van de jaren 60, maar vervolgens gelijke delen eigentijdse Britpop en Vlaamse eigenzinnigheid toevoegt. Het klinkt allemaal zo aangenaam en betoverend dat Rats al weer voorbij is voor je er erg in hebt, maar dit is een plaat die je vele malen achter elkaar op kunt zetten zonder dat het ook maar een moment gaat vervelen. In de strijd die Nederland en België voeren wanneer het gaat om het maken van goede popmuziek lag Nederland in 2012 tot dusver een straatlengte voor, maar met het prachtige Rats van Balthazar maken de Belgen weer een flinke sprong in de goede richting. Het eerste wat ik nu ga doen is op zoek gaan naar Applause, want een band die een prachtige tweede plaat als Rats weet te maken moet haast wel een bijzonder debuut op haar naam hebben staan. Erwin Zijleman
