Het debuut van de uit Londen afkomstige band TOY verscheen ruim twee maanden geleden en in die twee maanden heb ik de plaat geen blik waardig gekeurd. Om onduidelijke redenen ging ik er tot voor kort van uit dat TOY dertien in een dozijn rockmuziek maakt en dertien in een dozijn rockmuziek heb ik dit jaar wel genoeg gehoord. Groot was dan ook de verrassing toen het debuut van TOY voor het eerst uit de speakers kwam. Binnen een minuut was ik terug in de jaren 90 bij intens door mij gekoesterde platen van bands als Ride (Nowhere behoort tot mijn favoriete platen aller tijden), My Bloody Valentine (ook Loveless behoort tot mijn favorieten) en in iets mindere mate The Jesus And Mary Chain (Psychocandy kan er ook nog wel bij). TOY maakt op haar debuut geen dertien in een dozijn rockmuziek, maar een even enerverende als bedwelmende mix van shoegaze, post-punk, psychedelica, garagerock en een vleugje Krautrock. Het is muziek die een paar jaar geleden ook nog werd gemaakt door een band als The Horrors, maar die sloeg uiteindelijk andere wegen in. Het gat dat alle hierboven genoemde bands hebben achtergelaten wordt nu vakkundig opgevuld door TOY. Het titelloze debuut van de band is een donkere, duistere en bedwelmende plaat met muziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 80 en 90, maar vervolgens slim is voorzien van een eigentijds tintje. Het is muziek met diepe bassen, beukende drums, hier en daar breed uitwaaierende toetsenpartijen, licht depressieve zang en uiteraard hoog opgetrokken gitaarmuren. Geen muziek voor een feestje of de zondagochtend, maar wanneer je toe bent aan iets stevigers, blijkt de bedwelmende cocktail van TOY bijzonder effectief. Veel muziek op het debuut van TOY is eerder gemaakt, maar toch vind ik het debuut van de band uit Londen een bijzondere plaat. Vergeleken met de genoemde voorgangers is de muziek van TOY toegankelijker maar ook gevarieerder. In de donkerste momenten hoor ik vooral veel van Ride, maar wanneer de donkere wolken optrekken, lijkt de muziek van TOY ook wel wat op die van Doves, ook al een van mijn favoriete bands uit de jaren 90, of The Cure. TOY blijkt op haar debuut niet alleen uiterst bedreven in het maken van uiterst donkere en bezwerende muziek, maar produceert ook het ene na het andere memorabele popliedje, waarin de ene keer wordt gekozen voor het experiment en de volgende keer voor melodieën die na één keer voorgoed zijn verankerd. Na 11 fantastische rocksongs vol bezwering en betovering dient de 10 minuten durende afsluiter met een muur van geluid en een moordend tempo de genadeklap toe. Hierna heb je TOY voorgoed omarmd. Ik heb twee maanden zitten slapen, maar heb een van de memorabele debuten van 2012 nog net op tijd opgepikt. Erwin Zijleman
Het debuut van de uit Londen afkomstige band TOY verscheen ruim twee maanden geleden en in die twee maanden heb ik de plaat geen blik waardig gekeurd. Om onduidelijke redenen ging ik er tot voor kort van uit dat TOY dertien in een dozijn rockmuziek maakt en dertien in een dozijn rockmuziek heb ik dit jaar wel genoeg gehoord. Groot was dan ook de verrassing toen het debuut van TOY voor het eerst uit de speakers kwam. Binnen een minuut was ik terug in de jaren 90 bij intens door mij gekoesterde platen van bands als Ride (Nowhere behoort tot mijn favoriete platen aller tijden), My Bloody Valentine (ook Loveless behoort tot mijn favorieten) en in iets mindere mate The Jesus And Mary Chain (Psychocandy kan er ook nog wel bij). TOY maakt op haar debuut geen dertien in een dozijn rockmuziek, maar een even enerverende als bedwelmende mix van shoegaze, post-punk, psychedelica, garagerock en een vleugje Krautrock. Het is muziek die een paar jaar geleden ook nog werd gemaakt door een band als The Horrors, maar die sloeg uiteindelijk andere wegen in. Het gat dat alle hierboven genoemde bands hebben achtergelaten wordt nu vakkundig opgevuld door TOY. Het titelloze debuut van de band is een donkere, duistere en bedwelmende plaat met muziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 80 en 90, maar vervolgens slim is voorzien van een eigentijds tintje. Het is muziek met diepe bassen, beukende drums, hier en daar breed uitwaaierende toetsenpartijen, licht depressieve zang en uiteraard hoog opgetrokken gitaarmuren. Geen muziek voor een feestje of de zondagochtend, maar wanneer je toe bent aan iets stevigers, blijkt de bedwelmende cocktail van TOY bijzonder effectief. Veel muziek op het debuut van TOY is eerder gemaakt, maar toch vind ik het debuut van de band uit Londen een bijzondere plaat. Vergeleken met de genoemde voorgangers is de muziek van TOY toegankelijker maar ook gevarieerder. In de donkerste momenten hoor ik vooral veel van Ride, maar wanneer de donkere wolken optrekken, lijkt de muziek van TOY ook wel wat op die van Doves, ook al een van mijn favoriete bands uit de jaren 90, of The Cure. TOY blijkt op haar debuut niet alleen uiterst bedreven in het maken van uiterst donkere en bezwerende muziek, maar produceert ook het ene na het andere memorabele popliedje, waarin de ene keer wordt gekozen voor het experiment en de volgende keer voor melodieën die na één keer voorgoed zijn verankerd. Na 11 fantastische rocksongs vol bezwering en betovering dient de 10 minuten durende afsluiter met een muur van geluid en een moordend tempo de genadeklap toe. Hierna heb je TOY voorgoed omarmd. Ik heb twee maanden zitten slapen, maar heb een van de memorabele debuten van 2012 nog net op tijd opgepikt. Erwin Zijleman